Адваротны бок люстра

Па праўдзе, ёй, наадварот, хацелася, каб сям’я наведвалася трошкі радзей, хаця ў шпіталі насамрэч было вельмі сумна. Увесь час тырчаць у калідоры ля тэлевізара зусім не карцела, дый няма чаго там было глядзець, а нават калі і паказвалі штосьці цікавае, то ўсе месцы, дзе можна было неяк прыстасавацца, былі заняты іншымі хворымі, спрытнейшымі за Басю, якая зараз ледзь соўгалася. Доўга чытаць яна таксама не магла: дактары не рэкамендавалі напружваць вочы. Замест гэтага бацькі прынеслі ёй плэер ды некалькі аўдыякніг, але праз некаторы час бубнёж у навушніках толькі аднаўляў боль. Нават акенца ў палаце не ратавала ад нудоты: нічога цікавага за ім не адбывалася. Аднак трываць занепакоеныя позіркі родных было яшчэ горш. Але пабачыцца з бабуляй дзяўчынка была не супраць, усё ж тая была не такой настойлівай у сваіх роспытах, як бацькі. Прынамсі, Бася на гэта спадзявалася.

Падчас гэтага візіту хутка высветлілася, што Вандзе Казіміраўне самой ёсць што распавесці.

– Здагадайся, хто мне сёння тэлефанаваў! – хітравата пазірала на ўнучку бабуля.

– Хто? – абыякава перапытала Бася, стаміўшыся ад бясконцых гутарак.

– Ну як «хто»? Міхал, вядома, – Ванду Казіміраўну нават абурыла незацікаўленасць унучкі.

– Сам патэлефанаваў? – ажывілася Бася.

– Зразумела, сам! – фыркнула бабуля. – Малады яшчэ, каб камусьці гэта даручаць.

Дзяўчынка ажно рассмяялася. Бабулі яе пытанне мусіла падацца даволі дзіўным, хаця Ванда Казіміраўна нават не ўяўляла, наколькі істотным быў яе адказ.

– Ну і што ён табе распавёў?

– Шмат чаго, – пасур’ёзнела бабуля. – Папершае, яго занепакоіла, што ты не здымаеш слухаўку, але я патлумачыла, што наша агульная знаёмая патрапіла ў шпіталь, таму Міхал, вядома, усхваляваўся яшчэ мацней. Падругое, я нават не ведала, што ён паехаў у Люблін! Хутка будзе сапраўднай зоркай, не іначай!

Бася толькі пляснула сябе па шчоках. Так і ведала, што хто хто, а бабуля ўжо будзе ганарыцца юнаком, быццам ён быў яе ўнукам.

– І як там ідзе справа? – упэўніўшыся, што з Міхалам усё ў парадку, дзяўчынка адразу змяніла тон на халаднейшы.

– Дык гэта і ёсць асноўная навіна! – пляснула рукамі бабуля. Бася прыўзняла бровы.

– Там штосьці не заладзілася. Ці то не прыехаў хтосьці з групы, ці то яшчэ нешта, аднак на некалькі дзён яны зрабілі перапынак – і ў нядзелю, то бок ужо паслязаўтра, Міхал будзе ў Вільнюсе.

– Як у Вільнюсе? – не паверыла сваім вушам дзяўчынка.

– Вось так, – паківала Ванда Казіміраўна. – Ты ведаеш, Басень ка, мне падаецца, што, нават калі б там не было ніякіх збояў у графіку, ён бы ўсё роўна прыехаў да цябе.

– Ды ну, – адмахнулася ўнучка. – Мо ён проста так. Чаго яму сядзець у незнаёмым горадзе з незнаёмымі людзьмі…

– Не тлумі галавы, і асабліва сабе, – пагразілася бабуля. – Спачатку я паведаміла яму, што ты захварэла, і Міхал тут жа сказаў, што хутка прыедзе, а я ў яго пацікавілася, дзе ён. Вось толькі тады і даведалася, што ён на здымках у іншым горадзе, нават у іншай краіне. Таму не трэба прыдумляць сабе розныя глупствы. Міхал дзеля цябе шмат на што гатовы. Мабыць, ты гэта і не заўсёды прыкмячаеш, аднак я ж гэта выдатна бачу.

– Дык ён што, сабраўся наведацца сюды? – нібы між іншым удакладніла дзяўчынка, хаця ўнутры ўсё ажно радасна завуркатала ад бабуліных слоў.

– Ну а навошта ён увогуле ў Вільнюс едзе? – задаволена ўсміхнулася Ванда Казіміраўна. – Мы з ім дамовіліся так: як толькі ён з’явіцца ў горадзе, то патэлефануе мне – і мы разам паедзем да цябе. А то я баюся, што яго аднаго твае «вартаўнікі» не пусцяць. Скажы мне, калі ласка, – яна даверліва паглядзела на Басю, – я ж правільна разумею: гэта не ён вінаваты ў тым, што ты зараз тут?

– Не, ён тут ні пры чым, – запэўніла яе дзяўчынка. – Гэта я сама.

– Тады ў другі раз, калі нешта такое прыдумаеш, спачатку ўсё добра абдумай, дамовіліся? Ці хаця б з кімсьці парайся. Я разумею, ты лічыш, што не ўсім можна дзяліцца, але няма такіх рэчаў, пра якія нельга распавесці бабулі.

«Ёсць», – сумна падумала Бася, аднак у наступнае імгненне да яе прыйшло найважнейшае ў дадзеных абставінах меркаванне, якое яна адразу ж агучыла:

– А мне ўвогуле можна гасцей у такім выглядзе сустракаць?

– Ну а што такога ў тваім выглядзе? – збянтэжылася бабуля. – Галава не забінтаваная, рукіногі на месцы, ну, схуднела трохі, падумаеш. Дзяўчатам гэта часам нават на карысць.

– У шпіталі ляжаць? – з сумневам у голасе спытала Бася.

– Трошкі скінуць у вазе, – павучальна абвясціла бабуля. – Са шпіталя трэба хутчэй выпісвацца. А то ты тут надоўга асталявалася. Давай настройвайся на поўнае выздараўленне.