Эсперанто с Юлио Баги. Рассказы

Mi devis ekmigri, sed la homoj evitis min ĉie kaj ankaŭ mi evitis ilin. Foje, post

longa de vilaĝ-al-vilaĝo vagado, mi venis en la ĉefurbon. Ĉi tie ĉio pliboniĝis

. Oni ne evitis min plu, ĉar oni tute ne rimarkis min. Kelkajn jarojn mi flikadis, laboradis

en la periferioj. La malriĉuloj alportis riparigi siajn botojn, ŝuojn, pantoflojn, kaj el ili kelkaj volonte

paroladis kun mi pro la — kredito —. Mi vivis, ĉar ne venis al mi la penso "ne vivi". Foje iu foirartisto vokis min al si. Li serĉis kuriozaĵon por sia budo kaj mi tre taŭgis esti "hundkapa tataro" en lia budo.

Tiam mi ekploris la unuan fojon (тогда я заплакал в первый раз). Mi ne iris kun li (я не пошёл с ним), eĉ de tiu tempo pli zorge mi kaŝis min (даже с тех пор: «с того времени» ещё старательнее я прятался) en mia kelo (в моей каморке)... Foje mi havis najbaron (однажды у меня был сосед), tre (очень), treege malriĉan viron (ужасно бедный человек: treege – чрезвычайно, исключительно). Li similis al mi (он походил на меня) kaj nia abomena aspekto fariĝis la bazo de amikeco (и наш отвратительный вид стал основой дружбы). Sincere mi ekamis lin (искренне я полюбил его), ĉar ankaŭ li ridetis neniam (потому что он тоже не улыбался никогда). Mizera homo li estis (несчастный человек он был). Ne havante metion (не имея ремесла) li vivis per tio (он жил тем), kion la okazo donacis al li (что случай дарил ему)... Iun tagon (однажды: «один день»), mi rememoras (я припоминаю), ke estis kruela vintra frosto (что был суровый зимний мороз), kiam li vizitis min en la kelo (когда он навестил меня в каморке). Li sidis (он сидел)... sidis kaj ridetis (сидел и улыбался). Li kondutis strange (он вёл себя странно), tre strange (очень странно). Li sidis kaj ridetis: 'Kio estas al vi (что с тобой: «что есть к тебе»)?' mi demandis (я спросил).

Tiam mi ekploris la unuan fojon. Mi ne iris kun li, eĉ de tiu tempo pli zorge mi kaŝis min en mia kelo... Foje mi havis najbaron, tre, treege malriĉan viron. Li similis al mi kaj nia abomena aspekto fariĝis la bazo de amikeco. Sincere mi ekamis lin, ĉar ankaŭ li ridetis neniam. Mizera homo li estis. Ne havante metion li vivis per tio, kion la okazo donacis al li... Iun tagon, mi rememoras, ke estis kruela vintra frosto, kiam li vizitis min en la kelo. Li sidis... sidis kaj ridetis. Li kondutis strange, tre strange. Li sidis kaj ridetis: 'Kio estas al vi?' mi demandis.

Li komencis krii (он начал кричать), kriadi (вопить), ke li sentas sin feliĉa (что он чувствует себя счастливым) kaj ke li havas tian ĝojon (и что у него есть такая радость), kian li esperis neniam (на какую он не надеялся никогда). 'Ĉu vi ĝojas (ты рад)? Kial (почему)?' mi demandis. Li respondis (он ответил), ke pro tio (что из-за того), ĉar li donacis sian peltan subjakon al infano (потому что он подарил свою меховую фуфайку: «нижнюю куртку» ребёнку: jako – пиджак, куртка), duonnude tremanta sur la strato (полуголому и дрожащему: «полуголо дрожащему» на улице: du – два, duono – половина, nuda – голый). Poste li ekploris (потом он заплакал), ridetis (улыбался), ridegis kiel frenezulo (хохотал как сумасшедший: freneza – безумный), kaj liaj larmoj abunde fluis (и его слёзы обильно текли), fluis... Strange (странно), mi pensis (я подумал), ĉu tia estas la feliĉa ĝojo (разве такова счастливая радость = разве так выглядит радость счастливого человека)? Kaj mi demandis (и я спросил): 'Kio estas la feliĉo en tio (что счастье в этом = где же здесь счастье)?' Li respondis (он ответил): 'Provu kaj vi ekscios (попробуй и ты узнаешь)!'