Kus ze niet vaarwel

Al die tijd probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat ik gewoon was. Zo was ik begin jaren tachtig een fanatieke rolschaatster. Journey, REO Speedwagon en de Go-Go's zorgden voor de achtergrondmuziek tijdens mijn tienerjaren. De mensen bij de rolschaatsbaan waren onvergetelijk, met hun permanentjes, hun beenwarmers en de lichtjes op de wielen van hun rolschaatsen. Ik kon uren lang kijken hoe mensen steeds harder rondjes schaatsten, totdat ze een soort lichtcirkels werden. Ik nam hen heel nauwkeurig op, alsof ik bij ieder van hen op zoek was naar iets diep vanbinnen wat zichtbaar zou worden. Bij wedstrijden genoot ik van het feit dat het alles of niks was. Figuren, dans en freestyle: ik deed het allemaal. Ik genoot vooral van die spaarzame momenten waarop de jongens tegen de meisjes mochten. Ik vond het het leukst om de jongens te verslaan. Het rolschaatsen was ook een goede manier om te ontsnappen aan de ruzies thuis tussen mijn moeder en stiefvader. Op mijn twaalfde ontbonden mijn moeder en de man die ik tien jaar lang ‘pap’ had genoemd hun huwelijk. Een jaar later zag ik hem een keer samen met zijn nieuwe gezin. Hij zag mij niet en daarna heb ik hem ook nooit meer gezien. Mijn moeder hertrouwde zo'n twee jaar later en ik paste niet meer in het plaatje. Een maand voor mijn zestiende verjaardag stond ik er alleen voor. Ik woonde in een flat samen met Domini, een vriendin van school. Ik kan me herinneren dat ik een keer een biertje achteroversloeg en bedacht hoe belachelijk het was dat ik in de zesde klas mijn leraar had verteld dat ik naar Harvard wilde. Dat vond ik ineens idioot. Zoals het er nu voor stond, zou ik niet eens naar het plaatselijke community college

gaan. Mijn tienerjaren waren moeilijk en eenzaam. Er waren heel veel mensen om me heen, maar ik had niet eenzamer kunnen zijn. Soms had ik ook het gevoel dat ik mensen met een negatieve energie aantrok. Zo maak ik me altijd zorgen om jonge mensen die in een menigte opvallen omdat ze een lichtje vanbinnen hebben dat naar buiten straalt. Als tiener werd dit ook vaak over mij gezegd, en nu begrijp ik waarom. Duistere entiteiten of energieën worden van nature aangetrokken door licht en zullen proberen dat licht te beïnvloeden. Een duistere entiteit kan een lichte al van verre zien. Helaas is het voor lichte entiteiten moeilijker om donkere krachten waar te nemen, maar met ervaring kunnen ze wel leren om die negatieve energie te herkennen en te vermijden. Heb je wel eens een recente foto van iemand om wie je veel geeft vergeleken met een oude foto van die persoon? In de ogen van een jong persoon zie je vaak een lichtje dat naarmate hij ouder wordt steeds zwakker wordt. Het gaat erom dat je ervoor zorgt dat jouw lichtje sterk en fel blijft. Het is de weerspiegeling van je ziel. Laat dat lichtje nooit doven. Ik heb mannen en vrouwen van zeventig ontmoet die in wezen nog vroeg in de twintig zijn. Ik ben vastbesloten vast te houden aan mijn ondeugende, innerlijke jeugdige zelf.

Mijn man zweert dat er op de avond dat hij mij ontmoette een licht op me neer scheen. Joe zegt dat hij het niet kon weerstaan om erachter te komen wie ik was. Ik dacht dat hij gewoon een irritant figuur was met een nieuw openingszinnetje. Joe heeft me geholpen een beter mens te worden. Ik heb veel van hem geleerd, terwijl ik bij iemand anders het geduld niet eens zou hebben opgebracht om er überhaupt naar te luisteren. Het allerbelangrijkste wat ik van hem heb geleerd, is dat er mensen bestaan die zich aan hun woord houden, mensen die er altijd voor je zullen zijn. Hij heeft mij geleerd te vertrouwen.