LA SORCISTO DE OZ

‘Me tristesis pro to, pro ke lo demonstris, ke me sume ne esis tre bona Terorigilo; ma l’olda korniko konsolacis me, dicante: “Se tu nur havus cerebro en tua kapo, tu esus tam bon homo kam irgu, e plu bon homo kam multi. Cerebro es la nura kozo qua valoras havar en ca mondo, sive on es korniko sive homo.”

‘Pos ke la korniki forflugis, me pensis pri lo, e decidis esforcar obtenar cerebro. Fortunoze, tu iris e tiris me de la stango, e pro to quon tu dicis, me esas certa ke la grand Oz donos a me cerebro tam balde kam ni arivas en la Smeralda Urbo.’

‘Me ton esperas,’ sincere dicis Dorothy, ‘nam tu semblas anxia por havar ol.’

‘Ho yes, me esas anxia,’ replikis la Terorigilo. ‘Esas tre deskomoda sentimento, savar ke on esas folo.’

‘Nu,’ dicis la puerino, ‘ni irez.’ Ed el donis la korbo al Terorigilo.

Esis nula fenci apud la voyo hike, e la lando esis ruda e nekultivita. Vespere li venis a granda foresto, ube l’arbori kreskis tante grande ed amasigite, ke olia branchi interplektis su super la voyo pavita per flava briki. Esis preske obskura sub l’arbori, nam la branchis exkluzis la sunlumo; ma la voyajanti ne haltis, ed iris avane aden la foresto.

‘Se ta voyo eniras, ol mustas ekirar,’ dicis la Terorigilo, ‘e pro ke la Smeralda Urbo esas ye la fora terminajo dil voyo, ni mustas irar irgube ol duktos ni.’

‘Irgu savas lo,’ dicis Dorothy.

‘Certe, pro to me savas lo,’ replikis la Terorigilo. ‘Se cerebro bezonesus por komprenar, me nultempe povus dicar lo.’

Pos cirkume horo la lumo desaparis e li trovis su faletanta en l’obskureso. Dorothy tote ne povis vidar, ma Toto povis, nam ula hundi vidas tre bone en obskureso; e la Terorigilo deklaris, ke lu povas vidar tam bone nokte kam jorne. Do el prenis lua brakio ed iris pasable bone.

‘Se tu vidas irga domo, od loko por pasar la nokto,’ el dicis, ‘dicez a me, nam esas tre deskomoda marchar en l’obskureso.’

Balde la Terorigilo haltis.

‘Me vidas dometo addextre,’ lu dicis, ‘konstruktita ek lenii e branchi. Ka ni irez adibe?’

‘Yes ya,’ respondis la puerino. ‘Me es tote fatigita.’

Do la Terorigilo duktis el tra l’arbori til ke li atingis la dometo, e Dorothy eniris e trovis lito ek sikigita folii en un angulo. El quik kushis su e, Toto esante apud el, balde dormeskis profunde. La Terorigilo, qua nultempe fatigesis, stacis en altra angulo e paciente vartis til jorno.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 5

Chapitro 5

La Salvo dil Stana Arboro-Hakisto

Kande Dorothy vekis, la suno brilis tra l’arbori e Toto extere longatempe chasabis uceli e skureli. El sideskis e cirkumregardis. La Terorigilo stacis paciente vartante el en sua angulo.

‘Ni mustas irar e serchar aquo,’ el dicis a lu.

‘Pro quo tu deziras aquo?’ lu demandis.

‘Por lavar la voyo-polvo de mea vizajo, e por drinkar, por ke la sika pano ne glutinez en mea guturo.’

‘Evidente esas tre deskomoda esar facita ek karno,’ penseme dicis la Terorigilo, ‘nam tu mustas dormar, e manjar, e drinkar. Tamen tu havas cerebro, e to valoras multa trublo por povar pensar juste.’ Li ekiris la dometo e marchis tra la foresto til ke li trovis fonteto di klar aquo, ube Dorothy drinkis e lavis su e manjis sua dejuneto. El vidis, ke ne esis multa pano restanta en la korbo, e la puerino esis gratitudoza ke la Terorigilo ne bezonis manjar irgo, nam esis apene sat multa por el e Toto cadie.

Parmanjinte la repasto, e retroirinte al voyo pavita per flava briki, el tresayis pro audar proxime basa jemo.

‘Quo esis?’ el pavoroze demandis.

‘Me ne povas imaginar,’ respondis la Terorigilo; ‘ma ni povas irar por saveskar.’

Tatempe plusa jemo atingis l’oreli, e la sono semblis venar de dop li. Li turnis su e marchis tra la foresto poka pazi, kande Dorothy deskovris ulo brilanta sub sunlumradio inter l’arbori. El adkuris, e quik haltis kriante pro surprizo.

Un del grand arbori esis parte trahakita, ed apud ol stacis, havanta elevita hakilo en la manui, homo tote facita ek stano. Lua kapo e brakii e gambi esis juntinta a la korpo, ma lu stacis tote senmove, quaze lu tote ne povas movar.

Dorothy regardis lu astonate, ed anke la Terorigilo, e Toto akre aboyis e mordetis la stana gambi, qui dolorigis lua denti.

‘Ka tu jemis?’ demandis Dorothy.

‘Yes,’ respondis la stana homo, ‘me jemis. Me jemadas dum plu kam yaro, e nulu antee audis me o venis helpar.’

‘Quon me facez por helpar tu?’ el nelaute questionis, nam el emocigesis da la trista voco per qua la homo parolis.

‘Querez oleuyo ed oleizez mea junti,’ lu respondis. ‘Oli esas tante rustizita ke me tote ne povas movar oli; se me esos bone oleizita, me balde standos bone. Tu trovos oleuyo sur tabulo en mea dometo.’

Dorothy quik retrokuris al dometo e trovis l’oleuyo, pose rivenis ed anxie demandis,

‘Ube es tua junti?’

‘Unesme oleizez mea kolo,’ respondis la Stana Arboro-Hakisto. Do el oleizis ol, e pro ke ol esis tre rustoza, la Terorigilo prenis la stana kapo e delikate movis ol de flanko a flanko til ke ol movesis libere, e lore la homo ipsa povis movar ol.