La tajdo

Kaj kun ĝi forbrulas senparole …

ĈE LESBOSO

Mitileno! La mano nevole

Senĉapigas la kapon al vento …

Unu nomon – sufiĉas ĝi sole –

Mi ripetas en pia atento.

Kaj en spiro de l’ mildaj aromoj

Mi rigardas, rigardas al rokoj,

Kie dioj parencis kun homoj

En la oraj pasintaj epokoj …

La ŝipo venas la kajon, tuŝante bordon arhajan,

Lesbosaj idoj en muto ridetas al la saluto …

Sappho, Sappho* – vi, perlo de Lesboso!

Eterna logo al poeta kor'!

Ne povos kaptaj manoj de Kronoso

Senigi nin de via ĝuamfor'!

Jen aŭdas mi de la submara lito

La sorĉan liron, luma poetin'!

Al vi kliniĝis ame Afrodito

Kaj la pastrinoj junaj gloras vin …

… Oni diras ke viaj okuloj estis serene-lazuraj,

Ke la sango pasia ornamis ilin per ombroj veluraj …

Kiam la ondojn kisis Hekato

Kaj ĉe la rokoj plaŭdis la mar',

Al la eterna dio-amato

Flugis de viaj strofoj nektar'.

Tiam ĉe l’ fonto, gute plendanta,

Sidis vi sola en la inspir'

Kaj al la mara skvam' diamanta

Kantis la himnon de la admir' …

… Ekkoni la amon, febron voluptan kaj … morti,

Ne plu povante la baton perfidan elporti …

Mi scias ke la maro kolektas la trezorojn,

Simile al avida, ŝtelema avarul',

Kaj pli ol ion ŝatas ĝi la amantajn korojn,

Sirene allogitajn per onda ritma lul'.

Mi scias ke palacoj kaj ekzotikaj boskoj

De Posejdono portas kvieton al la kor',

Ke la submarajn vojojn tapiŝe kovras moskoj.

Kaj korpojn ne konsumas la maro je pulvor' …

… Algoj ornamas la harojn, konkoj surŝutis la bruston

Kaj sur la liro rigida fingroj graciaj ripozas …

Io vekas min el revoj, io ŝiras min el ravo,

Kaj la vivo senripoza vokas fari grizan devon …

Mi forgesis, ke mi estas nur galera, rema sklavo,

Ke flugilojn mi ne havas por kunflugi blankan mevon.

En malgajo mi forŝiras la rigardon de la maro,

Kie banas sin, vibrante, la ĉielo de Lesboso,

Sed en ĉiu mia movo kaj en ĉiu mia faro

Via nom', Sappho, resonos kun adoro kaj patoso!

Mitileno, 18.11.1920

EŬROPO

El nekonataj, ŝlimaj abismoj de l’ animo

Mi aŭdas strangan bruon, en malgraŭvola timo,

Ĝin trapenetras krioj, kaŝitaj dum miljaroj,

Grincado de la dentoj, metalo de fanfaroj,

En ĝi stertoras veoj. lamentas ploristinoj,

Tamburas ŝmacajn hakojn falintaj gilotinoj,

Susuron flirtas flustre truita silk' standarda

Kaj ĉion fonas kraka, reeĥa boj' bombarda …

Analojn. postlasitajn de gentoj kaj prauloj,

Mi sentas cn angoro tra tempoj kaj nebuloj,

Antikvaj krimoj pete al mi etendas manojn

Kaj forgesitaj lingvoj malbenas la tiranojn.

Haladzon spiras bruta, mensoga kaj maldanka

La tuta historio de mia raso blanka,

Nur kelkaj epizodoj, nur kelkaj bravaj voĉoj

Surlumas tiun muĝon de l’ murdaj sangdiboĉoj,

En ili germas savo, en ili – la lumturoj,

Pro ili solaj palas vizio de l’ teruroj,

Nur sur iliaj ŝultroj atlantaj de l’ kelkopo

Sekure kuŝas sorto de l’ krimulin' Eŭropo.

Nur pro ilia sango, oferoj kaj ĉagreno

Retrovos la honoron la pala Magdaleno,

Por naski novan idon, en la feliĉaj larmoj,

Mesion liberigan de la katenaj armoj …

Aŭskultu do, Azio, mamnutristino nia,

Afriko sfinkse muta, tribar' Oceania,

Ĝemela kontinento de l’ ambaŭ Amerikoj,

Kunfratoj de l’ estonto kaj dumaj malamikoj,

Aŭskultu kaj konfidu la jam proksiman horon,

En kiu nova sango trafluos nian koron;

Ankoraŭ kelkaj limoj, hezitoj kaj decidoj –

Kaj kun la mirtaj branĉoj pilgrimos blankaj idoj,

Kuraci viajn vundojn kaj super la cikatroj

Trasenti la hontigan brutecon de la patroj,

Starigi novan mondon de l’ paco kaj libero,

Proklami la Laboron reĝino de la tero …

– – – –

Tempestas la mistikaj abismoj de l’ animo,

Sed jam vidiĝas lumo en nova malproksimo;

Obee donas vojon laciĝo kaj miopo

Al kredo je estonto de la patrin' – Eŭropo.

BLUA KISO

Okuloj bluaj kisis min

Hodiaŭ sur la strato …

De kiu? … Kia pasantin'

Mutnomis min amato? …

Pro kiu kovras la sopir'

Per ombroj mian koron,

Kaj strangaj revoj en spalir'

Postsekvas bildon foran?

Al kiu estas la tribut':

La paco detruita

En mia kor', en mia tut',

Pro la rezisto spita?

Cxu restis io por memor'

En la okuloj benaj,

Aŭ pasis ĉio, pasis for

Kun paŝoj senrevenaj?

Cxu iu ŝerco de l' fatal'

Nin gvidos al revido,

Aŭ ĉio restos nura pal',

Fatamorgan' perfida?

La dubojn ŝanĝas la esper'

Malklara kaj mistika,

Kaj kreskas kredo je la ver'

De la rigardo pika.

Kaj fluas, kvazati forta vin',

Tra ĉiu kora bato:

Okuloj bluaj kisis min

Hodiaŭ sur la strato …

" S. H. S. " [3]

S e r b i n o

Kiu provis, kiu povis spiti al okuloj

Nigre-brilaj kaj similaj al cindrigaj bruloj?

Kies koro en adoro ne ekflamis arde,

Aŭ sin bridis, se ŝin vidis vole aŭ hazarde?

Provu veni, provu preni floron de la sudo

El la rita, trasentita, rondodanca ludo!

Ĉe la sino de l’ aglino nur por agloj loko –

Por la molaj kaj senvolaj – ruiniga moko …

K r o a t i n o

Via beleco estas serena, kiel somera kampa vesper',

Via gracio estas feina, vian naturon kronas sincer',

Viaj okuloj lumas varmige – el la profundo de la anim',

Viajn parolojn ombra kontraldo dolĉe vualas por la intim'.

Kiom da ĉarmo en ĉiu movo, de spontanea. virina dec'!

Kiom da noblo en la elmontro de bonvolemo kaj amikec'!

Kiom da fajra, sveniga febro en la alpremo de l’ flama buŝ'!