Фаўст

Як толькі на цябе я гляну,Слабею ўраз і трачу волю,Нічым душы не задаволю.Зрабіла столькі я табе. Здаецца,Шчога больш рабіць не застаецца.

(Выходзіць.)

Мефістофель (уваходзячы)

Як малпачка? Пайшла?

Фаўст

        Шпіёніў зноў?

Мефістофель

Урок закону божага і мілаты? —Я чуў ваш дыспут да апошніх слоў —Маралізатар недалужны ты,А дзеўчанё дарма не траціць часу.Калі ты ў бога верыш, — будзь гатоў,Што прыбярэ цябе да рук адразу

Фаўст

Пачвара, ці не бачыш ты, — янаБаіцца пакахацьІ чыстай вераю святойСама, адна

Душу ад зла спрабуе ўратаваць,І за мяне убольвае душой.

Мефістофель

О кавалер звышпачуццёвы,Паддацца ты дзяўчу гатовы.

Фаўст

Паскробак полымя і гною!

Мефістофель

Яна здаецца недурною:Дзе недабачыць, носам чуеІ грэбуе прысутнасцю маёй,Мая ўжо морда, бач, не імпануе.Адчула, бач, што перад ёйНе чалавек, а геній, сіла,Відаць, і чорта раскусіла.Дык ноччу?..

Фаўст

                  Што табе да гэтай справы?

Мефістофель

Ва ўсім ёсць частачка маёй забавы.

Каля студні^{69}

Грэтхен і Лізхен са збанамі.

Лізхен

Ты чула, што Барбару напаткала!

Грэтхен

Не, я з людзьмі бываю мала.

Лізхен

Сівілачка шапнула мне на вушка,Што ўжо ў круцёлкі нашай пухне брушка,—Так ёй і трэба!

Грэтхен

                    Не!

Лізхен

                        Яно ж бо тое —Ужо і есць і п’е на двое!

Грэтхен

Ах! Ах!

Лізхен

           Якая ж гэта навіна?Што заслужыла, тое — на!Штоноч спраўляла пагулянку,Любошчы з вечара да ранку,Усюды першай лезла смела,Віно піла, лагодкі ела,Каб дагадзіць свайму каханку.

Дзе сорам? Страх? Наўме адно:Гулянкі, хлопцы і віно!Лізалася ў распуснай млосціІ вось… чакае бусла ў госці.

Грэтхен

Няшчасная.

Лізхен

                Твая спагада — не для шлюхі!Вось мы з табою, папрадухі,Сядзім, прадзём, на вуліцу — каб крок,Яна ж каханку горнецца пад бок,На прызбу цягне, ў сенцы і за плот —Шукае ўцех любоўных і прыгод.Дык хай жа гадаўка пакіне гулі,Паўзе да кірхі ў грэшніцкай кашулі.^{70}

Грэтхен

Ён, пэўна, з ёй ажэніцца цяпер?

Лізхен

Трымай кішэнь напагатоў —Да лепшае зашле сватоў;Дарэчы, ўцёк і кавалер.

Грэтхен

Які падман жахлівы, бо-жухны!

Лізхен

А нават каб пабраліся яны,Вянок сарвалі б ёй мужчыны,А мы пад весніцы насыпалі б мякіны.

(Выходзіць.)

Грэтхен (ідучы дахаты)

І я калісьці кпіла ў горкай злосціЗ дурных памылак іншага кагосьці,Сукала плётак брудныя вяроўкіЗ грахоў няшчаснае сяброўкі!І прававала, і кляла,Счарніла б спрэс, калі б змагла —І вось цяпер якраз мне параДурная грэшніца Барбара!Ды ўсё, што ў грэх мяне ўвяло,Мне столькі-столькі радасці дало.

Гарадскі мур^{71}

У нішы вобраз Mater Dolorosa^{72}, перад ім вазы з кветкамі.

Грэтхен (ставіць свежыя кветкі)