Kus ze niet vaarwel

De zaak begon zijn tol te eisen: ik werd dat weekend verkouden. De medicijnen die ik nam, boden verlichting. Op dinsdagochtend opende ik mijn vermoeide ogen en keek op de klok. Het was half tien: de jury was begonnen aan haar beraadslaging. Ik was misselijk, maar dat kwam niet door de verkoudheid. Het belang van de aanklager drukte zwaar op mijn schouders, net als dat van het slachtoffer en haar kinderen. Ik wilde dat de verdachte de straf zou krijgen die hij verdiende. Ik wilde ervoor zorgen dat de kinderen zouden merken dat hun moeder belangrijk was.

Ik wilde er ook voor zorgen dat deze moordenaar nooit meer vrij kwam en opnieuw zou moorden. Er waren genoeg bewijzen dat hij dat zou doen als hij de gelegenheid kreeg. De hele ochtend had ik het gevoel alsof er een bankschroef om mijn hoofd zat vastgeklemd. Uiteindelijk werd het drie uur. Ik pakte de telefoon om de aanklager te bellen, in de hoop dat ze een uitspraak zou hebben.

Ze nam meteen op. ‘We hebben net te horen gekregen dat de jury tot een uitspraak is gekomen! Ik moet gaan; ik bel je als het voorbij is. En Allison, zodat je het weet: de jury kwam om drie minuten voor drie terug.’

Ik hing op en staarde naar de klok. Ik ging even naar het winkelcentrum voor een boodschap. Mijn hart ging hevig tekeer en ik had al die tijd een brok in mijn keel. De telefoon ging na een halfuur. Ik sprong zowat uit mijn vel van de schrik. ‘Hallo.’ ‘Allison, je bent goed, zeg.’

‘Hebben we de doodstraf gekregen?’

‘Ja.’

Ik moest het weten: ‘Wat deed de verdachte toen het vonnis werd voorgelezen?’

‘Hij lachte.’

Een goede afloop. Maar ik wil benadrukken dat ik niet de enige was die deze goede uitkomst heeft bewerkstelligd. Dat deze zaak goed afliep, kwam door het uitstekende werk van de politie en door het knappe en juiste juridische team. En van de moed van die jonge kinderen die altijd deel van hun moeder zullen uitmaken. Na afloop van een zaak zeg ik altijd tegen mezelf: ‘Dit is mijn leven.’ Sommige mensen zeggen dat ze nooit het werk zouden kunnen doen wat ik doe, ook al zouden ze ertoe in staat zijn. Dat begrijp ik best. Het is een zware taak, maar om een of andere reden kan ik niet anders.

HOOFDSTUK 5

KLEUTERMEDIUMS

Ariel, mijn dochtertje van zes, kwam op een dag thuis van school. Ze was overstuur omdat haar klasgenootjes de verschijning van een man die buiten in de gang voor haar klaslokaal stond, niet hadden kunnen zien. Ze had de man aan haar klasgenootjes beschreven en die hadden haar uitgelachen. Toen ze zich had omgedraaid, was hij verdwenen.

Later hoorde ik dat Erin, een vriendinnetje van Ariel, haar in haar oor had gefluisterd: ‘Ik zie hem ook, Ariel.’ Ik vind het zo leuk dat Ariel een leeftijdsgenootje heeft dat dezelfde gave heeft, zodat ze zich niet zo vreemd hoeft te voelen. Ariel en Erin hebben het met elkaar over wat ze kunnen en over wat ik doe. Ze weten dat niet iedereen kan zien wat zij zien en ze hebben daar ook vrede mee. Ze vinden het wel leuk dat ze bijzondere vermogens hebben. Ik wil hier graag vertellen over een aantal oefeningen die ik met de meisjes doe om te voorkomen dat ze dichtslaan als ze ouder worden. Ik ben erachter gekomen dat jonge helderzienden geneigd zijn hun vermogen met de andere kant te communiceren, te negeren of blokkeren zodra ze doorkrijgen dat hun leeftijdsgenoten denken dat ze vreemd of anders zijn. Het laatste wat schoolgaande kinderen willen is opvallen en gepest worden door anderen.

Als mijn dochters volwassen zijn, kunnen ze zelf kiezen of ze een band met de andere kant willen hebben. Tot die tijd zal ik proberen mijn kinderen een open houding aan te leren tegenover de mogelijkheden die ze hebben.

Toen ik me als kind afsloot, kwam dat doordat ik niet goed snapte wat ik zag en hoorde, en door de ambivalente houding van mijn moeder. Ik was bang haar teleur te stellen. Ik hoop dat dit hoofdstuk ouders kan helpen ontdekken of hun kind misschien paranormaal begaafd is. Ook wil ik graag een aantal ideeën geven voor wat je kunt doen als je erachter komt dat je kind inderdaad helderziend is.

Stel je voor dat je kind naar je toe komt en zegt: ‘Mama, ik zie daar een vrouw.’ Je kijkt en je ziet niets. Wat zou je dan kunnen doen? Je zou je tot je kind kunnen richten en zeggen: ‘Echt?

Hoe ziet ze eruit? Hoe heet ze? Wil ze ons iets vertellen?’