Мой гай дубовы

пляскаюць лапкамі лістоў

усміхаюцца шукаючы пары

і апякаюць на сонцы каляровы твары

жонка правярае штодня

лінію прысутнасці

лісток да лістка просячы

выклікае па імю

і па прозвішчы

потым выводзіць на шпацыр

на ўзятай з конаўкі прывязі

ў цяністыя сады сноў

пад месячык прыязны

корміць іх з рукі —

глытаюць кропелькі срэбнай расы

і вітаміны сонца і блакіт

— глянь белыя браткі зацвілі ўначы —

жонка кажа натхнёна

— глянь заблакітнела над ятрышнікамі

— глянь на свежы лісток радэндрона

— глянь як калючкі ў кактуса пасівелі

а я захінуты ў газеты і цішы радзюжку

ўдыхаю фарбы друкарскай пах

і — хоць не бачу, не чую — мушу

пад нос мармытаць: — Ах!

ЛЮСТЭРКА

Калі ў люстэрка гляджу

бачу сябе

і тое

што па-за мною

Калі ў вочы твае гляджу

бачу цябе

і сябе

і ўсё што па-за намі

што мы за сабой пакінулі

што прамінула

што час аддаліў

Пакліч гэта

наблізь вачыма гэтае першае

чыстае

зялёнае

свежае —

лацвей нам будзе разам

праз стромы побач ісці —

хоць бы з той гронкай бэзу

якую тады не даў табе я...

НАД НЁМНАМ

Выспа пяску,

Сапхпутая хваляю ў росны луг,

Капытоў негатывы зафіксавала.

Бярозы, што цені свае пасуць.

Спіхваюць яе з адхону

Да вадапою.

Конь

Цалуе пысу сваю

Праз шкло вады

I глядзіць са дна азярыны

На стэп небакраю,

На бледна-срэбраную падкову,

Якую ў галоне згубіў

Пегас.

Крывавае вока сонца,

Узгоркам прымружанае,

Падглядвае голых дзяўчат,

Што ўваходзяць у плаўкае золата,

У цішу вады,

У маўчанне аеру.

А я

З вокан высокіх гляджу

На ўсход гарадскіх неонаў —

Можа, сны

Павядуць мяне да вадапою,

Каб смагу спатоліць мог

Трывожным золатам.

notes

Зноскі

1

Напісана ў гітлераўскім лагеры для ваеннапалонных у 1945 г.