Waleczny

– Ale wygląda na to, że daje jej pan to, czego chce – odezwała się bardzo cicho Desjani.

Geary omal się nie wzdrygnął. Ale Desjani miała rację. Dlaczego uprawia seks z kobietą, która nie jest nawet pewna, jakie żywi względem niego uczucia?

– Ostatnio raczej nie. A niedługo może w ogóle przestaniemy się spotykać.

– A jeśli dla dobra floty…

– Znakomite usprawiedliwienie w mojej sytuacji, prawda? Takie małe nadużycie władzy, którego powinienem się wystrzegać.

– Tak – przez jej usta przemknął cień uśmiechu.

– Nie układa mi się z Wiktorią za dobrze. Zwłaszcza od czasu, gdy… – przerwał w momencie, kiedy uświadomił sobie, że właśnie zamierzał powiedzieć „zrobiła się zazdrosna o panią”. Ale Desjani odpowiedziała, jakby usłyszała niewypowiedziane słowa.

– Nie uczyniłam nic, co dawałoby jej podstawy do takiego zachowania. Pan też nie.

– Ale ona jest o tym przekonana – rzucił, czując coraz większą frustrację. – Jak i większość oficerów floty. I co my teraz zrobimy, Taniu?

Wiedziała, że jego ostatnie zdanie nie dotyczyło Syndyków ani floty. Długo gapiła się w kąt sali, zanim odpowiedziała zadziwiająco spokojnym głosem:

– Nic z tym nie możemy zrobić, sir.

– Ma pani rację. – Łagodne położenie akcentu na słowo „sir” miało mu przypomnieć o łączącym ich stosunku służbowym. Była jego podwładną, a on jej dowódcą i w żaden sposób nie mogli tego zmienić. Opuścił wzrok, próbując zrozumieć przepełniające go uczucia i życząc Desjani, aby nigdy nie została wciągnięta w polityczne rozgrywki, na które sam był skazany. – Przepraszam.

– Dziękuję – odpowiedziała. – I ja także przepraszam.

Dopiero kiedy wyszła, zaczął się zastanawiać, za co ona mogła go przepraszać.

* * *

– Kapitanie Geary, mówi kapitan Desjani. Liczba jeńców wojennych uwolnionych z Najśmielszego uległa zmniejszeniu głównie za sprawą strat, jakie ponieśliśmy w kolejnych walkach, w które zaangażowane były jednostki biorące udział w operacji ratunkowej, ale mamy już wstępną listę nazwisk. Nadal nad nią pracujemy i pełne dane będą dostępne jeszcze przed wykonaniem skoku na Branwyna.

Geary poczuł wielką radość, słysząc wiadomość, która przypomniała mu, że zdołał ocalić niektórych marynarzy Sojuszu pojmanych podczas pierwszej bitwy w systemie Lakoty. Sięgnął do klawiatury komunikatora i otworzył połączenie.

– Dziękuję, kapitanie Desjani. Nie musi pani pilotować tej sprawy w moim imieniu. Nie zajmuje pani stanowiska szefa sztabu. – Nie miał szefa sztabu. Człowiek pełniący tę funkcję przy poprzednim głównodowodzącym zginął razem z admirałem Blochem w syndyckim Systemie Centralnym, a Geary, wiedząc doskonale o brakach kadrowych floty, nie chciał odciągać rzutkich oficerów od ich aktualnych stanowisk. Zautomatyzowane systemy dowodzenia też radziły sobie doskonale z większością zadań, jakie wykonywał kiedyś sztab.

– Staram się służyć pomocą, jeśli sytuacja na to pozwala, sir.

Geary uśmiechnął się i przerwał połączenie, potem odwrócił się do Wiktorii Rione, która nie spuszczała z niego oczu. Przyszła, aby omówić wydarzenia na odprawie, którą obserwowała, chociaż nie było jej na sali, jednakże wiadomość od Desjani przerwała im rozmowę.

– I co ty na to? – zapytał. – W końcu jakaś dobra wiadomość.

– O, tak – przyznała Rione lodowatym tonem – i z jaką ochotą dostarczona przez twoją małą pomocnicę.

Kiedy ona stawała się zimna, w Gearym narastał żar gniewu.

– Mówisz o kapitan Desjani?

– A o kim? Wszyscy już wiedzą, co ona do ciebie czuje. Nie musiała się z tym afiszować, kiedy tu jestem.

– To tylko plotki, o czym doskonale wiesz! Nigdy nie zauważyłem, żeby zachowała się wobec mnie nieodpowiednio, i ja nic takiego nie uczyniłem – zaprotestował Geary. – Nie dostrzegłem również w oczach jakiegokolwiek marynarza mijanego w korytarzach Nieulękłego

oznak dezaprobaty. A gdyby któryś uważał, że ja i Desjani…

– Mylisz się! Nic by nie powiedzieli! – W jej oczach widział wściekłość i irytację.

– Gdybyś chciał ją przelecieć na mostku, wszyscy wachtowi znaleźliby sobie zajęcie wymagające odwrócenia wzroku od tej sceny i z pewnością byliby szczęśliwi, że ich znakomity kapitan i legendarny bohater floty mają się ku sobie! Nie udawaj, że o tym nie wiesz!

– To śmieszne. Przecież wszyscy wiedzą, że jestem związany z tobą.

– Przechadzamy się wspólnie od czasu do czasu, ale ludzie nie są ślepi, widzą, że nie łączy nas nic więcej niż w dniu, w którym zostałeś wybudzony z hibernacji!

Chciał zaprotestować, ale uznał, że nie warto. Rione miała sporo racji. Jeśli nawet ich ciała pozostawały w bliskim związku, uczucia w tym nie było za grosz. Żądza i miłość to dwie różne rzeczy. Wiedział, którym z tych dwóch uczuć kierował się, pragnąc Wiktorii, dlatego milczał teraz.

– Nadal stanowimy parę – powiedział w końcu. – Gdybym zostawił cię dla Desjani…

– Ustanowiono by święto z tego powodu! Jestem cywilem, do tego politykiem! Nikt mi tutaj nie ufa, wojskowi uważają, że nie jestem jedną z nich, i mają świętą rację!

– Co wcale nie znaczy…