Аз Iф (СИ)

Згас╕╝шы газн╕чку, мы пастал╕ вакол алтара. На падлозе валялася наша ск╕нутая вопратка. Я╝ген бы╝ аголены па пояс. Нават у цемры бачныя был╕ яго друзлыя цягл╕цы ╕ выпуклы жывот. Што ╝сё-тк╕ Геля ╝ ╕м знайшла?.. Я╝ген сх╕ля╝ся над кел╕хам са штылетам у руцэ. Загусцелая кро╝ павольна сцякала з ляза. Я╝ген прама╝ля╝ скрозь зубы словы Л╕тан╕╕:

Бягучая кро╝.

Лязо.

С╕мвал Пустэчы.

Механ╕зм.

Грошы.

Хаос...

Ён адк╕ну╝ штылет ╕ апусц╕╝ пальцы ╝ кел╕х. Уск╕ну╝ рук╕, акрапляючы крывёй неаф╕та╝. Я адчу╝ л╕пк╕я халодныя кропл╕ на сваёй шчацэ. Я╝ген зак╕ну╝ твар да стол╕ ╕ пача╝ прама╝ляць нараспе╝:

З чорнай пустэчы,

Дзе Хаос Няствораны,

Праайцец усяго ╕снага -

Ён крочыць, апрануты ╝ Цемру,

У ззянн╕ Сям╕ Свяц╕л...

са'ан тге!...

э ╝м╕р н'га╕!...

клл'╕б╕ томр!...

Н╕чога не адбылося.

Праз чвэрць гадз╕ны мы з Я╝генам разб╕раем алтар ╕ складваем у сумку цырыман╕яльныя прадметы. Я╝ген выглядае збянтэжаным ╕ злым. Дан╕к у л╕таральным сэнсе слова качаецца па падлозе ад смеху. У яго начыста адсутн╕чае пачуццё гумару. Ён не ╝ло╝л╕вае сэнсу анекдота╝. Але часам ён смяецца з рэча╝, як╕я н╕кому не здаюцца смешным╕.

- Што, Я╝ген, лажа? - гаворыць Дан╕к пам╕ж прыступам╕ смеху. - Л╕дар. Л╕дар, бляха! Бачыш, 'Ён' цябе не слухае. Нават у х╕п╕ лепш бы атрымалася...

Твар Я╝гена цямнее. Падц╕сну╝шы вусны, ён падыходз╕ць да Дан╕ка ╕ з размаху б'е яго нагой пад рэбры. Дан╕к кашляе ╕ хрып╕ць, затыхаючыся. Курчыцца на падлозе ад болю. Але не перастае смяяцца.

- Выбраны, маць тваю, - хрып╕ць Дан╕к. - Брыда тупая.

У той раз я страшна раззлава╝ся на Я╝гена. Цырымон╕я аказалася бутафорыяй. Мы змарнавал╕ стольк╕ часу, разб╕раючы галаваломныя тэксты ╕ формулы, а толку нуль. Няма ╝ Кн╕зе н╕якай с╕лы. Проста х╕тразробленая бязглуздз╕ца накшталт манускрыпта Войн╕ча. Махлярства чыстай вады, а я павё╝ся, як дурань... Пазней, кал╕ затрашчал╕ цыкады ╕ пачал╕ вал╕цца дрэвы ╝ лесе, я зразуме╝, што памыл╕╝ся. 'Ён' усё-тк╕ адгукну╝ся на кл╕ч Я╝гена.

***

Кал╕ я вярну╝ся ╝ халупу, Дан╕к ужо бы╝ тут. Ён сядзе╝ на зэдл╕ку, падпёршы шчаку далонню, ╕ п╕льна разглядва╝ нейк╕я прадметы, што ляжал╕ перад ╕м на стале. У па╝змроку я не адразу зразуме╝, што гэта п╕сталет кшталту 'Макарава' ╕ абойма, по╝ная патрона╝.

- Адкуль ствол? - спыта╝ я.

- Не твая справа, - агрызну╝ся Дан╕к.

Ён узя╝ п╕сталет, увагна╝ абойму ╕ са шча╝чком адцягну╝ затвор - так хвацка, быццам усё жыццё практыкава╝ся з агнястрэльнай зброяй. Я адступ╕╝. Дула п╕сталета глядзела мне проста ╝ твар.

- Я яго бачы╝, - змрочна прамов╕╝ ён.

- Каго, Дан╕к? - спыта╝ я. У мяне ╝ роце раптам зраб╕лася суха, н╕бы з моцнага перапою.

- Яго. Таго, хто лом╕ць дрэвы ╝ лесе. Ягоны голас у спевах цыкад.

Дан╕к трох╕ сх╕л╕╝ галаву ╕ знерухоме╝, быццам прыслухваючыся.

- Я╝ген - тупы мудак, - сказа╝ ён. - Кн╕га трап╕ла да яго выпадкова. Ён не ведае, як з ёй абыходз╕цца, таму ╝весь час лажаецца. Усё ро╝на што малпу пасадз╕ць за пульт к╕равання.

Ён апусц╕╝ ствол. Я выдыхну╝. Павольна зраб╕╝ крок наперад.

- Дан╕к, дай мне гэту штукенцыю, - я стара╝ся, каб мой голас гуча╝ як мага спакайней.

Ён паматля╝ галавой ╕ схава╝ ствол пад куртку.

- Ён патрабуе Я╝гена, - прагавары╝ Дан╕к. - Хоча, каб мы аддал╕ яму Я╝гена. Тады ён сыдзе.

Вечарам прыеха╝ Я╝ген. Ён вынес з машыны некальк╕ плоск╕х круглявых камянё╝ дз╕╝нага зеленаватага адцення. На ╕х паверхн╕ был╕ выдрапаны с╕мвалы накшталт пентакля╝ з выгнутым╕ промням╕. Я╝ген пакла╝ па камен╕ каля кожнага вугла хац╕ны ╕ яшчэ адз╕н - перад парогам. Я стая╝ каля дзвярэй, наз╕раючы за яго ман╕пуляцыям╕.

- Я╝ген, што ты дзееш? - спыта╝ я нарэшце.

- Ратую вашы азадк╕, - сказа╝ ён, пасм╕хаючыся. - Сёння ноччу ён сюды не сунецца, вось пабачыш.

Я к╕ну╝ поз╕рк унутр халупы. Дан╕к ляжа╝ на тапчане мордай да сцяны, трымаючы руку пад курткай. Я шчыльна зачын╕╝ дзверы. Павярну╝ся да Я╝гена.

- Я╝ген, у Дан╕ка ствол. Не ведаю, адкуль, - сказа╝ я напа╝голаса.- Ты асцярожней з ╕м.

Я╝ген п╕льна паглядзе╝ на мяне. Потым к╕╝ну╝ ╕ прамов╕╝ сц╕сла:

- Прыму да ╝ваг╕.

Ноччу сапра╝ды было ц╕ха. Не чуваць было нават цыкад. Кал╕ я прачына╝ся ад холаду, то бачы╝, што Я╝ген сядз╕ць ля парога ╕ курыць, пускаючы дым ╝ прыадчыненыя дзверы. Дан╕к, здаецца, спа╝. Мы з Я╝генам магл╕ бы лёгка скруц╕ць яго ╕ адабраць ствол. Але Я╝ген н╕чога не раб╕╝.

Прачну╝ся я позна. Мяне абудз╕л╕ галасы за акном. У доме было пуста. Звонку Я╝ген ╕ Дан╕к разма╝лял╕ напа╝голаса. Потым я пачу╝, як Дан╕к смяецца. Я не паверы╝ сва╕м вушам. Саскочы╝шы з канапы, я выйша╝ на вул╕цу. Я╝ген важда╝ся са сваёй 'А╝дз╕', заз╕раючы то пад капот, то ╝ багажн╕к. У мангале гарэ╝ агонь, на камянях зак╕па╝ чайн╕к. Дан╕к сядзе╝ ля парога з кона╝кай у руцэ. У кона╝цы дым╕╝ся гарачы чай. Гэткая пастаральная карц╕нка. Я бы зам╕лава╝ся, кал╕ б не помн╕╝, як яшчэ ╝чора Дан╕к размахва╝ ствалом ╕ граз╕╝ся прыстрэл╕ць Я╝гена.

- Здаро╝, Уладзь. Усё дрыхнеш? - сказа╝ Я╝ген з вясёлым выглядам.

Я з╕рну╝ на яго, потым на Дан╕ка.

- У вас усё ╝ парадку? - спыта╝ я.

- Нармальна, - адказа╝ Дан╕к. - Чай будзеш?

Ён працягну╝ мне кона╝ку. Выгляда╝ ён спакойным ╕ цалкам адэкватным.