Аз Iф (СИ)

- Мне пра╝да вельм╕ шкада, - сказала яна ц╕ха. - Але цяпер ужо н╕чога нельга зраб╕ць. Зус╕м, зус╕м н╕чога.

- Геля...

Я дакрану╝ся вуснам╕ да яе лба. Яны адказала на мой пацалунак. Нашы пачуцц╕ да╝но згасл╕, але целы яшчэ помн╕л╕ жарсць. Я ╝зя╝ся бы╝ за край яе джэмпера, але яна схап╕ла мяне за запясце.

- Не трэба. Не зн╕май.

Яна пацягнула мяне да ложка. Кал╕ я сцягва╝ з яе карункавыя майтк╕, то не мог не за╝важыць глыбок╕я парэзы на ╝нутранай паверхн╕ яе сцёгна╝.

Потым я ляжа╝ на скамечаным ложку, зак╕ну╝шы рук╕ за галаву. Геля стаяла пасярод пакоя, папра╝ляючы вопратку.

- Ты ж не скажаш Я╝гену? - спытала яна.

- Я што, сам сабе вораг?

Яна прыгладз╕ла валасы, к╕нула ключы ╕ маб╕льн╕к у сваю студэнцкую кайстру.

- Мне трэба ╕сц╕.

- Куды?

- Ва ╝н╕вер. Я ж не хачу, каб мяне выперл╕, як твайго Дан╕ка.

- Н╕як╕ ён не мой. Ан╕ разу. Я не збачэнец, ты не думай.

Геля ц╕хенька засмяялася.

- А ты ╝сё той жа, Уладз╕к. Усё табе жартачк╕.

- Можа, усё-тк╕ застанешся?

Яна пах╕тала галавой.

- Не. Там, у лядо╝н╕, смажаная курыца ╕ салат. Паеш, кал╕ хочаш. Ун╕зе катлеты, ╕х не чапай. Гэты Алены.

- Не буду. Алена раз'юшыцца, кал╕ даведаецца, што Гел╕н хахаль нахабна зжор яе катлеты.

Геля глядзела на мяне, усм╕хаючыся.

- Шкада, што ╝жо н╕чога нельга змян╕ць, - сказала яна. - Кал╕ будзеш сыходз╕ць, не забудзься зачын╕ць дзверы на н╕жн╕ замок.

Яна сышла. У пако╕ пахла сандалам ╕ ван╕льна-карамельнай парфумай, якой карысталася Геля.

Я падня╝ся на ног╕. К╕ну╝ поз╕рк на стол╕к каля ложка. На маленьк╕м фарфоравым сподку ляжал╕ Гел╕ны ╝прыгожанн╕ - ланцужк╕, бранзалеты, тоненьк╕я колцы ╕ цв╕к╕ для п╕рс╕нгу. Мной авалода╝ нейк╕ дурацк╕ рамантычны пары╝. Захацелася пак╕нуць штосьц╕ на памяць аб Гел╕. Аб сённяшн╕м дн╕. Я ╝зя╝ са сподачка срэбнае колца-завушн╕цу ╕ суну╝ яго ╝ к╕шэнь джынса╝.

Потым я начыста забы╝ся на гэту бразготку, але яе знайшл╕ м╕л╕цыянты падчас вобыску. Цяпер гэта можа стаць вельм╕ дрэнным сведчаннем супраць мяне. Я аф╕цыйна прызнаны ненармальным. Так нават лепш. Прынамс╕, я магу быць упэ╝неным, што мяне не расстраляюць. Пакуль што. На мяне ╝жо павес╕л╕ два трупы. Яны бы прышыл╕ мне ╕ забойства Гел╕, кал╕ б знайшл╕ цела. Геля л╕чыцца зн╕клай без вестк╕, але штосьц╕ мне падказвае, што яна ╝жо не жыве.

***

Пасля сварк╕ з Я╝генам Дан╕к дзесьц╕ прашвэнда╝ся ╝сю ноч ╕ дадому вярну╝ся ╝жо пад ран╕цу. Ён мо╝чк╕ ╝лёгся на свой тапчан, адвярну╝ся тварам да сцяны ╕ больш не руха╝ся. Ран╕цой Я╝ген з'еха╝. Се╝ за стырно сваёй 'А╝дз╕' ╕ ╝мата╝ у горад. Або куды-небудзь яшчэ. Ён н╕кол╕ не расказва╝ нам аб сва╕х вылазках. Я заста╝ся ╝ хац╕не сам-насам з Дан╕кам. Пачува╝ся я, мякка кажучы, ня╝тульна.

У апошн╕ час Дан╕к мяне сур'ёзна непако╕╝. Ён зраб╕╝ся вельм╕ замкнутым. Цэлым╕ дням╕ ён валя╝ся на тапчане ╝ дз╕╝най апаты╕, гледзячы ╝ столь ╕ н╕ на што не рэагуючы. Часам ён пачына╝ вярзц╕ лухту пра замёрзлую кро╝ ╕ галасы ╝ спевах цыкад. Зрэдку ён разгортва╝ Кн╕гу ╕ сядзе╝ над ёй гадз╕нам╕. Кал╕ я заз╕ра╝ яму цераз плячо, то бачы╝, што манускрыпт раскрыты на адной ╕ той жа старонцы. Я бая╝ся, што ╝ яго зно╝ паеха╝ дах. Зрэшты, н╕чога дз╕╝нага. Апошн╕я некальк╕ дзён мы жыл╕, як ╝ аблозе, рыхтуючыся да найгоршага.

Кожную ноч у лесе вал╕л╕ся дрэвы. Мы чул╕, як 'Ён' шалее ╝ гушчары, спрабуючы прарваць нябачную загароду. Аднойчы дрэвы пачал╕ падаць зус╕м побач з хац╕най, а потым мы адчул╕ ╝дар у сцяну - нагэтульк╕ моцны, што зазв╕нел╕ шыбы, а з даху пасыпалася труха. Я╝ген скац╕╝ся з канапы ╕ не запальваючы святла, усляпую прыня╝ся чарц╕ць пентаграмы на падлозе. Тады ╝сё сц╕шылася. Ран╕цай мы знайшл╕ сляды каля хац╕ны - да╝гаватыя ╝мяц╕ны, быццам ад асфальтавага катка. Мы спрабавал╕ жартаваць. Ласкава называл╕ 'Яго' нашым нябачным сябрам. Але ╝се мы был╕ на ╝зводзе. У так╕м асяроддз╕ звар'яцее хто за╝годна, не кажучы ╝жо пра Дан╕ка.

╤х сутычк╕ з Я╝генам раб╕л╕ся ╝сё больш жорстк╕м╕. Яны за╝сёды адчувал╕ непрыязнасць адз╕н да аднаго. З самага пачатку. Я╝ген хлус╕╝, кажучы, што ╝ ╕х з Дан╕кам по╝нае ╝заемаразуменне. Н╕чога падобнага. Дан╕к бы╝ зацятым н╕г╕л╕стам ╕ пагарджа╝ любым╕ а╝тарытэтам╕. А Я╝ген хаце╝ быць гало╝ным. Ён нас╕╝ся з ╕дэяй стварыць суполку Выбраных. Зраб╕цца к╕мсьц╕ накшталт л╕дара секты. Нас з Дан╕кам ён зва╝ неаф╕там╕ ╕ паслушн╕кам╕. Са мной гэты яму амаль удалося. Я захапля╝ся яго талентам п╕сьменн╕ка. Слуха╝ яго, разяв╕╝шы рот. Ён бы╝ для мяне ╝с╕м. З Геляй ╝ яго таксама атрымалася. Не ведаю ╝с╕х падрабязнасцей, але выдае на тое, што Я╝ген по╝насцю падначал╕╝ яе сабе. Зраб╕╝ сваёй халопкай, гатовай, н╕бы сабачка, бегчы за ╕м хоць на край зямл╕. З Дан╕кам не атрымалася, бо Дан╕к бы╝ вар'ятам. ╤ па-мойму, Я╝ген яго пабойва╝ся. Мабыць, менав╕та з гэтай прычыны ён увесь час заяда╝ся з Дан╕кам, правакуючы яго ╕ даводзячы да шаленства. Так ён дава╝ нам зразумець, што не ба╕цца. ╤дыёт.

***