Kruko kaj Baniko el Bervalo

Vespere sensperta junulino promenas tra la kamparo kun sia fianĉo. Li kisas kaj karesas ŝin. Post momento li devas iom malproksimiĝi, por malpezigi sian vezikon. En la luna lumo la tremanta virgulino vidas tion, kio baldaŭ faros ŝin virino. Plorante, ŝi konfesas al la fianĉo:

— Bonvolu min senkulpigi, sed mi ĵus nevole vidis la amplekson de via viraĵo. Ni ne povas geedziĝi, ĉar tia monstraĵo neniam adaptiĝos al mia delikata juvelo.

La junulo provas konsoli la naivulinon:

— Ne timu, karulino. Antaŭe mi rabotigos ĝin.

Post kelkaj semajnoj venas la edziĝo kaj la edziĝonokto. Subite la ĝukrioj de la juna edziniĝinto sonoregas tra la tuta domo, kaj la gastoj iom miras, kiam aŭdas ŝin laŭte ĝemi:

— Ho, karulo, realguu la rabotaĵojn.

* * *

F-ino Kruko iras kun sia patrino al kuracisto.

— Bonvolu senvestiĝi, fraŭlino.

— Sed, sinjoro doktoro, estas mi kiu malsanas, — diras la patrino.

— Nu, bone, sinjorino. Montru al mi vian langon.

— Mi scivolas, ĉu ili nun interpaciĝis, ĉar li svingas la blankan flagon.

Vagabondo kaj sinjorino

Vagulo sonorigas ĉe la pordo de Baniko:

— Mi malsatas.

Gesinjoroj Baniko estas bonkoraj. La vagulo estas invitita al la vespermanĝo. Li estas granda viro kun muskola korpo, kaj li manĝas, manĝas, manĝegas. Li dezirus preni ankoraŭ dekan pecon da fromaĝo, sed Baniko sciigas, ke li estas laca kaj oni retiriĝu por la nokta dormo.

Gesinjoroj Baniko havas nur unu liton, kaj s-ino Baniko devas kuŝi inter la du viroj. Ŝin forte emociis la aspekto de la atleta vagulo. Nun lia senpera kontakto en varma lito ege ardigas ŝian voluptaman korpon, kaj ŝi sopiras al frenezaj, malpermesitaj noktaj ĝuoj. Kiam ŝi aŭdas la ronkadon de sia edzo, ŝi puŝas la kunkuŝanton per la kubuto kaj flustras:

— Nu, ek! Ne hezitu, li dormas.

La vagulo tuj ekstaras, kuras en la kuirejon kaj manĝas la tutan fromaĝon.

Kontakto

Kruko proksimiĝas al heĝo por kontentigi la naturan bezonon. Dum li malbutonas sian pantalonfendon, li vidas la junan Dorisa, kiu jam ofte komplezis al multaj viroj de Bervalo.

Kaŭrante sur la alia flanko de la heĝo, ankaŭ ŝi aŭdigas murmuron de la ĉarma kaskadeto. La ĉeesto de Kruko neniom ĝenas ŝin, kaj ŝi diras al li afable:

— Je via sano, sinjoro Kruko.

— Je via sano, etulino. Ĉu vi ne volus, ke ni tintigu niajn … glasojn?

Virino ĉe landlimo

En trajno vigle interparolas du belaj fraŭlinoj. Ili aĉetis multajn nilonajn ŝtrumpojn, kiuj estas pli malmultekostaj eksterlande. Sed baldaŭ la trajno venos al la landlimo, kaj la junulinoj timas la doganon. En la sama kupeo sidas gajmiena, dika pastro, kiu trankvile legas sian brevieron.

— Bonvolu pardoni nin, pastra moŝto. Ĉu vi ne povus helpi nin?

— Kiel do?

— Kaŝante kelkajn nilonajn ŝtrumpojn sub via sutano.

— Sed kion mi diru, se la doganistoj demandos min? Mi ne rajtas mensogi.

— Vi certe trovos lertan respondon.

Li akceptas. La trajno venas al la landlimo. Doganisto priserĉas la vojaĝantojn. Subite li demandas la ekleziulon:

— Kion do vi tenas sub via sutano?

La pastro respondas trankvile:

— Ion dolĉan por la femuroj de la sinjorinoj.

La doganisto ekridas, frapas la ŝultron de la pastro kaj eliras el la kupeo, dirante:

— Vi almenaŭ estas ŝercema friponeto.

La grafino Mambolino organizas kunvenon, al kiu ŝi invitis la tutan mondumanaron de Bervalo. Ĉar la dekoracio estas por ŝi grava afero, ŝi nepre bezonas ruĝan papagon, kies koloro harmoniu kun la salonaj tapetoj kaj ŝia nova robo. La grafino venigas lakeon:

— Burniro, trovu ruĝan papagon por hodiaŭa vespero.

Burniro vane serĉas ruĝan papagon en la magazenoj de la urbo. Fine birdovendisto konsilas al li:

— En la bordelo de la Haveno-strato, No 7, estas ruĝa papago. Eble vi povus liu ĝin por unu tago.

Efektive Burniro revenas en la domon de la grafino kun bela ruĝa papago.

Vespere la luksa birdo tronas en la granda salono. Ekvidante la grafinon, ĝi grakas:

— Ha, la bordelestrino estas nova.

La grafino svenas, kaj la ĉeestantaj sinjorinoj rapidas al ŝi. La papago laŭte blekas:

— Tiujn putinojn mi ne konas.

La protesta klukado de la mondumaninoj altiras la sinjorojn el apuda salono. Vidante ilin, la papago ekkrias:

— Ha! Sed la bordelaj gastoj estas ĉiam la samaj.

— Sinjoro prezidanto, mi denove varbis anon por nia grupo… Jes… Jes… Kompreneble «aktiva membro».

Ĉia dono estas bono

Soldatoj skribas al fama dikmama stelulino, por peti de ŝi memoraĵon. Ŝi sendas unu el siaj mamzonoj. Post kelkaj tagoj ŝi ricevas leteron de la soldatoj: «Dankon pro via donaco. Ni ege ĝojis pri la belega hamako».

Situacio sen eliro

Tri mikroboj en stomako ĵus aŭdis maltrankviligajn sciigojn. La posedanto de la stomako intencas preni laksigilon.

— Terure, — diras la unua mikrobo. — Mi tuj forkuru en la inteston.

— Ankaŭ mi, — diras la dua.

Kaj ili forlasas la stomakon. La tria mikrobo estas kuraĝa. Ĝi preferas atendi, ĉar la stomako estas vera paradizo. Tamen, post unu horo sonas alarmo. Ĝi aŭdis la vorton «apoteko». Tiam ankaŭ ĝi malfermas la stomakan pordon. Sur la alia flanko ĝi retrovas siajn du kunulojn.

— Nu, kion vi ankoraŭ faras ĉi tie?