Читаем Kruko kaj Baniko el Bervalo полностью

Kruko kaj Baniko el Bervalo

— Ĉu vi povas fari vian diagnozon ĉi tie?

— Certe, sinjorino. Bonvolu vin malvesti.

Dum la manĝado venas apetito

Naiva junulino unuafoje vidas la membron de sia amiko. Kiam li proponas al ŝi la amorludon, ŝi timas, ke tio vundos ŝin.

— Ĝi estas multe tro longa!

Sed la naturo, kiel kutime, aranĝas la aferon, kaj al la ĵus malvirgigita knabino tiom plaĉas la ludo, ke ŝi krias al sia amiko:

— Karulo, enŝovu ĝin pli profunden!

— Mi ne povas pli.

Ŝi dubas kaj palpe kontrolas, ĉu li diras la veron. Subite ŝi riproĉas:

— Ho! estas stulte, ke vi faris nodon.

Ne tiel, sed tiel ĉi!

S-ino Kruko riproĉas s-inon Baniko:

— Vi havas ĉarman edzon. Kial vi trompas lin tiel?

— Kiel do mi trompu lin?

Juna viro sendas sian edzinon al kuracisto, por scii, ĉu ŝi estas graveda. Vespere li demandas ŝin:

— Nu, anĝelo mia, kion diris la kuracisto?

— Li simple gluis sur mian ventron malgrandan etikedon. Rigardu.

La perpleksita edzo rimarkas, ke la teksto presita sur la etikedo estas nelegebla per nuda okulo. Li prenas lupeon kaj deĉifras: «Kiam vi povos legi tion sen lupeo, estos tempo por via edzino iri en akuŝejon».

* * *

S-ino Baniko: — Mia edzo diris, ke li mortigos min, se mi denove trompos lin.

S-ino Kruko: — Nu, kion vi faros?

S-ino Baniko: — Mi kaŝos lian revolveron.

Freŝa mateno

Post la edziĝonokto juna viro alportas kafon al sia novedzino en la liton. Ŝi gustumas kaj grumblas kun ĉagrena mieno:

— Eĉ ne la kafon…

* * *

Al flirtema diskovendisto la edzino riproĉas, ke laŭdire li denove delogis junulinon. Li provas senkulpigi sin:

— Vi ja scias, karulino, ke oni devas de tempo al tempo ŝanĝi la diskon.

— Bone, ekde morgaŭ mi ŝanĝos la nadlon.

Mono odoron ne havas, sian devenon ne diras

Kruko kaj Baniko kolektas monon por sia filantropia societo «Helpo al needziĝintaj patroj». Iam ili ricevas 10 mil stelojn de la bordelestrino de la Haveno-strato. Tio embarasas ilin. Baniko demandas:

— Ĉu ni akceptu por virta celo malvirte akiritan monon?

Post mallonga cerbumo Kruko decidas:

— Ni prenu la monon. Finfine ĝi venas ja de ni.

Juneco ne scias, maljuneco ne povas

Sinjorinon Kruko vizitas bela amikino, kiun la 6-jara Krukido ne volas kisi. La patrino demandas:

— Kial vi ne volas kisi la sinjorinon?

— Mi antaŭe vidis, ke paĉjo ricevis du vangofrapojn, kiam li provis ŝin kisi en la koridoro.

* * *

Turisto venas al hotelo kun sia edzino. Ĉe la akceptejo oni klarigas al ili:

— Ĉio estas okupita. Restas al ni nur la t.n. edziĝoĉambro.

La turisto rikanas:

— Jam de dudek jaroj ni estas edziĝintaj.

La oficisto respondas ridetante:

— Se mi loĝigus vin en nia balejo, tio same ne devigus vin danci la tutan nokton.

Nur pano kun fromaĝo, sed agrabla vizaĝo

Restoraciestro ordonas al la kelnerinoj:

— Fraŭlinoj, precipe hodiaŭ zorgu vian ŝminkon, vian dekoltaĵon, vian afablecon ĝenerale.

— Ĉu ni ricevos famajn gastojn?

— Ne, sed la viando estas hodiaŭ escepte malmolega.

* * *

Oni demandas junulinon, kiu estas modelo ĉe diboĉa pentristo:

— Ĉu la pozoj estas lacigaj?

— Ne la pozoj, sed la paŭzoj.

(por sekretariino de lignokomercisto)

Tiu pago sufiĉas por konduki mastojn al la ĉefurbo.

Gardu la ...acon, Homoj de l' Tero!

S-ino Baniko avertas sian filinon, kiu iras unuafoje al balo kun la filo de Kruko:

— Atentu. Se li kondukus vin en sian ĉambron kaj grimpus sur vin, li senhonorigus nian familion.

La sekvan matenon f-ino Baniko gaje klarigas:

— Panjo, lian familion senhonorigis mi.

Farita via faro, nun adiaŭ, mia kara!

Junulo proponas al nova amikino:

— Ni provu vivi kune dum kelka tempo, kaj, se ni rimarkos, ke ni faris eraron, ni simple disiĝos.

Ŝi moke rebatas:

— Ĉu la eraro portos vian nomon aŭ la mian?

Unu, du, tri, kvar, kaj finita la far' !

Kuniklo klarigas al sia juna filo, kiel amori:

— Ni kunikloj kutimas rapidi. Do rapidu, sed estu ĝentila al via kuniklino.

Ĉar la praktiko superas la teorion, la kuniklido iras kun sia patro sur herbejon, por montri, ke li bone asimilis la lecionon.

Junaj kaj maljunaj kuniklinoj estas pretaj helpi la lernanton. Ili vicigas sin, kaj baldaŭ oni aŭdas:

— Bonan tagon, sinjorino — Dankon, sinjorino — Bonan tagon, sinjorino — Dankon, sinjorino — Bonan tagon, sinjorino — Dankon, sinjorino — Bonan tagon, sinjorino… Ho! pardonu, paĉjo!

* * *

S-ino Baniko ricevas de amanto ĉinĉilpeltan mantelon. Ne sciante, kiel klarigi tiun akiraĵon al sia edzo, ŝi portas ĝin al lombardisto kaj ricevas 500 stelojn. Vespere ŝi deklaras al Baniko:

— Karulo, mi trovis sur trotuaro lombardan bileton. Ĉu vi ne povus morgaŭ iri al la lombardisto, por ricevi la mantelon menciitan sur la bileto?

La sekvan tagon ŝi ege miras, kiam Baniko alportas al ŝi malnovan kuniklopeltaĵon. Sed kion ŝi diru? Ŝi ne povas perfidi sian artifikon.

Post kelkaj tagoj ŝi komprenas la tutan aferon, kiam vidas la novan sekretariinon de Baniko vestita per la ĉinĉilpelta mantelo.