Соль жыцця

Калі хто захоча напіцца вады, — Калодзеж капае глыбокі...Калодзеж я ў сэрцы капаў праз гады,Знайшоў там кахання вытокі.Жыццё, быццам кнігу, раскрыў і гляджу: Там з радасцю гора сплялося.Падобна да кропель вясновых дажджоў Каханне блішчаць засталося.Зямлю я шчаслівую прагнуў знайсці (Дзіцячых гадоў хваляванні),Не меў я нічога, а толькі у жыцці Валодаў адзіным — каханнем.Не радаснай тая часіна была,Дзень поснай суботы у хаце.I з плачам, за лішнюю крошку з стала.Шчыпала гаротная маці.

Я ў сэрцы каханне тады захаваў,Каб нават не ведалі людзі.І штодзень вялікага прыйсця чакаўІ верыў — яно яшчэ будзе.Мінула і знікла гадоў чарада,Мужнеў я і сіл набіраўся.Цяжкая, цярністая тая хада Была, каб назад не вяртаўся.На хвалях жыццёвых у змрок, у начы Я сцежак жыццёвых не зблытаў. Даплыўшы да шчасных сваіх далячынь,На бераг ступаю адкрыты.Натхнёны каханнем мой спеў не маўчыць,Сустрэўшы жыццёвы свой поўдзень;Ён, мне асвятляючы цемень начы,Праз нетры глыбінныя пройдзе.

Здаралася, праўда, спыняўся мой спеў,Разбітая скрыпка змаўкала.Але-ж захаваць я каханне хацеў,Яно ратавала, натхняла.Як радасна мне, што каханне было,Як сонца,— нідзе не ржавела,Мяне гартавала, наперад вялоЗаўсёды надзейна і смела.Пайду па жыццю і, як той багацей,Кладовішча чулага сэрцаЯ шчодра раскрыю на радасць людзей —Для іх яно песенна б’ецца.Калі хто захоча напіцца вады, — Калодзеж капае глыбокі...Крыніцу я ў сэрцы капаў праз гады,Знайшоў там кахання вытокі.

1956

У ДАРОЗЕ

Зямля мая! Слаўная наша краіна!..У ружовых світаннях — дымкі цягнікоў...Я рады, што заўжды завеш мяне сынам, Што еду па родных абшарах дамоў.Мяне сустракаеш ласкаваю гэткай,Быў верным табе я заўжды і ва ўсім.Хай вецер далёкі мне будзе за сведку:У сэрцы любоў да цябе я насіў.Дзень добры, айчына мая дарагая!У міры і ў шчасці заўсёды квітней...Я родную мову пачуў свайго краю,

Убачыў пагляды зычлівых вачэй.Хвала тваім травам, вільготным ад росаў, Да іх прыхінешся — лягчэе цяжар...Табе я пад вечар свой смутак прыносіў, Каб пот асушыла, авеяла твар.Мільгаюць масты... Семафоры маячаць...Агні пазіраюць, як вочы, услед...Бы ў казцы забытае кніжкі дзіцячай,Знікае зімовы аснежаны свет.Праносяцца вёрсты... А іскры, як пырскі,Ляцяць ў наваколле... Імчыцца цягнік...Сустрэча ўжо блізка!Сустрэча ўжо блізка!I знікла адлегласць, і час ужо знік.

МАЯ ЎРАЧЫСТАСЦЬ