Соль жыцця

Старыя дарожныя ботыЯшчэ не паспеў я змяніць,I дзень мне здаецца каротак,I ноч не дае цішыні.Гляджу я, раскрыўшы павекі,На ўзоры дзівоснай разьбы,Як быццам я роўна поўвекаНа вуліцы роднай не быў!Куды я свой позірк ні кіну, —Усюды адбітак падзей,Шле час, што ні крок, мне навіны,Ён сам, што ні дзень, маладзей.

Здаецца, нядаўнюю ростаньПрайшоў я абрывам крутым,А ўжо не дагнаць тыя вёрсты Нагам пастарэлым маім.Насустрач імчацца машыны,Вітаюць сябры на хаду.Сваю без памылкі мясціну Я ў руху жыццёвым знайду!Іду я, бадзёры, вясёлы, Схаваць не магу пачуцця,I колеры дзіўных вясёлак У зрэнках маіх зіхацяць.А лета пануе ўрачыста,

Над пышнымі кронамі дрэў У небе празрыстым і чыстым Апошні прамень дагарэў.

1956

У РАІ

На сонечнай вуліцы, сцежцы сухой,Вясеннія песні гучалі,Дзяўчынкі скакалі на ножцы адной — У «класы» яны тут гулялі.

Напэўна глыбока задумаўся я.Што нават і сам не прыкмеціў,Што ўжо на сярэдзіне «рая» ¹ стаяў, —Навокал смяяліся дзеці.Я сённячы з імі у гульні гуляў, Забыўшы пра розныя ўзросты,Скакаў на назе, жартаваў і спяваў, — Было ўсё так добра і проста.I думкі, што ўсюды хадзілі за мной, Цяпер адляцелі далёка.У гульнях дзіцячых знайшоў я спакой.I радасна стала навокал.Мяне не прагналі з гульні малышы,

Хоць класы я ўсе пераблытаў.Наш рай на зямлі — то багацце душы У дружбе сяброўскай адкрытай.Якою-б дарогай жыццё ні вяло —Я з вернага курсу не збіўся.Цяпер прада мною любоў і святло. Цяпер я ў раі апыніўся.

1956

У ЛЕСЕ Ў ПАЧАТКУ ВЯСНЫ