Ведзьміна тоня

Было, яна і сама пісала вершы. Адзін нават былі надрукавалі ў «Раніцы». Божа, як чакала гэтай публікацыі Жэнька! Маці не паверыла адразу, што гэта яе Жэнька напісала, перапытвала. Потым, як «Раніца» прыходзіць, маці сама гартала газету, шукала імя дачкі. Хоць Жэнька ёй і сказала, каб не шукала, нічога яна больш у «Раніцу» не пасылала. Але аб тым, што паслала сваю невялікую заметку аб школе ў раённую газету, прамаўчала. А заметку надрукавалі. Праўда, вельмі ж пакрэслілі, пераставілі словы і сказы. Жэнька чытала свае і не свае радкі, параўноўвала з тым, як напісана было ёй напачатку, і ёй стала сорамна: ну, хіба яна сама, калі б пасядзела, як след, не змагла вось так напісаць — проста, ясна і складна?

Але было і прыемна. І хоць маці цяпер нешта асабліва не радавалася гэтай заметцы, як тым вершам, ды Жэнька вырашыла: будзе пісаць у газету заметкі. І стане журналістам.

А цяпер вось адчайна шукала тэмы ледзь не пад нагамі, глядзела на ўсе вочы на вуліцу, калі ішла па хлеб у магазін: а раптам нешта цікавае? Рэдактар жа казаў, што самае галоўнае — заўсёды перад вачыма. Трэба яго толькі ўбачыць. Купіла хлеб, хацела ўжо выходзіць, як пабачыла Віталіка — той выходзіў з падсобнага памяшкання магазіна з запоўненым нечым лёгкім мехам на плячы.

— Дзякуй Вам! — шчыра сказаў ён прадаўшчыцы.

Тут яго спыніла Жэнька.

— Ты што гэта набраў?

— Ха, тайна! — Віталь смешна вылупіў вочы. — Пусці, дай хоць выйсці, а то стаю тут з мехам.

На ганку Віталь паставіў мех, павярнуўся да Жэнькі.

— Глядзі, — ён паказаў ёй, што ў мяху — пустыя пластыкавыя бутэлькі.

— Навошта яны табе? — здзівілася Жэнька. — Ды яшчэ так многа…

. —О! Нам трэба пяцьсот штук.

Віталь быў узбуджаны — гэта Жэнька бачыла, і яна здагадалася, што хлопец заняты нейкай надзвычай важнай справай, цікавай.

— Што, на бутэльках на астравы паплывеш? — спыталася яна з’едліва, хоць адчувала, што бутэлькі нечым звязаны з планамі Віталя наконт Ведзьмінай тоні.

— Паплывём! — упэўнена адказаў Віталь, закінуў на плячо мех.

Яны пайшлі ў адзін бок — да дома Жэнькі.

— А куды ты іх нясеш? Да нас хіба?

— Не-а, — пакруціў галавой Віталь. — Да Зойчынага Сяргея. Ведаеш? Ён у інтэрнаце ўвесь год, мінулым летам тут краў, дзе што бачыў. У садку там яго будан…

— Бачыла.

— Ну, во. Там наш штаб! — важна адзначыў Віталь.

— Стоп, — Жэнька спынілася на самай справе. — Ты што, пасябраваў з гэтым Сяргеем?

— А што? — паціснуў Віталь плячыма. — Хлопец як хлопец, не задавака і не выстаўляецца. Псіхованы трохі хіба. Усё ўмее сам робіць… Гэта нас дзед Васіль звёў…

— А дзед Васіль пры чым?

Яны зноў нетаропка ішлі доўгай вуліцай, Віталь расказваў з задавальненнем, у словах яго адчувалася ўзрушаная радасць ад таго, што ўсё так добра склалася.

— Я прыйшоў да дзеда Васіля, каб расказаў, ці можна з вострава на востраў пераходзіць. Дзед кажа: не, але выхад ёсць. Сказаў мне паклікаць Сяргея. Той збіраўся адзін на Ведзьміну тоню ісці рыбу лавіць, бо на нашай копанцы яму твой Віцька з гарадскім Эдзікам набілі морду і сказалі, каб больш туды не соваўся. Вось… А дзед Васіль нам кажа: зробім плыт і паплывём утраіх!

— Дзед паплыве? Не смяшы! — не паверыла Жэнька.

— Я не смяшу. Памятаеш, на сустрэчы ў школе Васіль Яўменавіч казаў, што там, на астравах Ведзьмінай тоні, партызанскі атрад ратаваўся ў блакаду? Вось, дык ён хоча туды трапіць і… Ну, чацвёра партызан не выйшлі тады з балота, дзед кажа, што згінулі, багна ж кругом. Дарэчы, там усе з нашай вёскі… Вось ён хоча там пабыць. Ну, не ведаю, мо ўспомніць усіх… А бутэлькі гэтыя — каб плыт быў хоць і меншым, ды трымаў многа. Вось так! — ён глянуў на Жэньку з пераможным выглядам.

Жэнька закусіла вусны. Вось як усё перавярнулася!

— А… як жа тваё даследаванне астравоў? — спытала Жэнька.

— Адно другому не замінае, — махнуў рукой Віталь. — Мы адразу тры задачы рашым: дзеда на астравы звозім — раз; астравы аблазім — два; рыбы наловім, насушым, насолім і прададзім — тры!

– І… Нэлу з сабой браць будзеце?

— А Сяргей яе не кіне. І яна за Сяргеем як хвосцік — ні на крок не адыходзіць. Возьмем.

Падышлі ўжо да дома Жэнькі, і яна адважылася, запытала гулліва:

— Віталік, а мяне возьмеце?

Віталь лыпнуў разгублена вачыма, перакінуў мех на другое плячо:

— Ды ідзі ты… — адказаў ён, пакрыўджаны. — Я табе сур’ёзна аб усім кажу, а вы…

Ён пайшоў, а Жэнька зразумела, што «вы» — гэта яна і яе брат. І што пакрыўдзіўся Віталь не дарэмна — нельга было ёй аб такім сур’ёзным пытацца смехам.

На абед прыехаў бацька: загарэлы, рукі чорныя, ну хіба настаўнік? Трактарыст звычайны. Жэнька ліла яму на рукі і пыталася, як бы аб нечым другарадным.

— Тата, ты б пусціў сваю дачку на балота?

— А што рабіць маёй дачцэ на балоце?

— Рыбу лавіць.

— Не-а.

— А калі б у дачкі былі два надзейныя ахоўнікі?

— Яе ўзросту? Не.

— А з імі — дарослы і паважаны чалавек…

— Ну-у. Няхай тады сходзіць, камароў пакорміць…

— А з начоўкай?

Бацька выцерся ручніком, які ляжаў на плячы ў Жэнькі, няўцямна глянуў:

— Што гэта за такія задумы? Здаецца, у школе ніякіх паходаў на наша балота не планавалі…. Пайшлі есці, раскажаш.