Ведзьміна тоня

Столькі нянавісці і злосці было ўкладзена ўсяго ў два гэтыя словы, што Віцька адхіснуўся назад, забыўшыся, што трымае ў руках новую вуду.

– Ідзі адсюль! — паўтарыў Сяргей з той пагрозай, што стала зразумела: трэцяга папярэджання не будзе.

— Сяргей, паслухай… — Жэнька адчайна шукала словы, каб не даць успыхнуць бойцы, каб толькі Сяргей не ўзмахнуў сціснутымі ў кулакі, напружанымі рукамі, каб памякчэў яго закамянелы ад нянавісці твар.

А Сяргея на самай справе душыла нянавісць. І крыўда. Дурань, чаму ён дазволіў тады гэтай дзяўчыне падарыць цацкі Нэле! Вось прыперлася! І гэты… Якое ён мае права прыходзіць у яго сад пасля таго, што адбылося на копанцы? Ён, сыты гад, не ведае, якім можа быць смачны хлеб, калі два дні запар душыцца адной варанай бульбай. Ён не ведае, што значыць прачынацца на золку ад дрыжыкаў у будане. Ён не ведае, што значыць стаяць з віламі супраць дарослага мужчыны, былога зэка. Ён нічога не ведае, ён вырашыў, што толькі адзін мае права лавіць рыбу на копанцы, і ён не прыйшоў тады адзін на адзін, каб разабрацца чэсна, ён і цяпер гэту дзяўчыну дзеля абароны прывёў…

Віцька стаяў напружаны не менш за Сяргея. Умомант узмакрэлі рукі, вуда ледзь не выслізнула з мокрай далоні. «Вуда», — ён успомніў, што трымае ў руцэ. Віцька варухнуў плечуком, адсоўваючы ўбок сястру, і сказаў сіплым голасам.

— Ты можаш ударыць мяне. Я…

Ён не паспеў дагаварыць. Ні Жэнька, ні Віталь, які падыходзіў да іх, ні сам Віцька не паспелі ўбачыць імгненны рух рукі Сяргея — кулак трапіў у сківіцу. Галава хлопца матнулася, бы нежывая, але ён устаяў на нагах.

Ніхто яшчэ не крануўся з месца — і тут закрычала Нэла. Яна падбегла з крыкам да Сяргея, абхапіла спераду за ногі і, задраўшы кверху галаву, крычала і… піхала яго назад.

— Усё, супакойся Нэла, — сказаў, крыху расслабіўшыся, Сяргей, але рукі яго заставаліся сціснутымі ў кулакі.

Віцька сплюнуў на зямлю — кроў, крануў анямелую шчаку.

— Ну, што ж, будзем лічыць, што мы ў поўным разліку, — сказаў ён на дзіва спакойна і працягнуў вуду: — Гэта як прабачэнне за тое… Ну за ранне на копанцы. Я б хацеў сябраваць…

Сяргей разгублена глядзеў на новенькую бліскучую чорную вуду. Яна крыху ўздрыгвала ў працягнутых да яго руках, але і невыказна радавала адмысловасцю і прадуманасцю кожнай сваёй дэталі: ёмкага дзяржання, зручнай катушкі, надзейна замацаваных кольцаў.

— Сяргей, бяры, бо Віцька жмінда, ён гэту вуду сніў, перадумае — не адбярэш, — нечакана весела сказаў за спіной Віталь.

Сяргей вагаўся. Уся яго нянавісць да Віцькі была выплюхнута адным ударам, мала таго, ён чакаў, рыхтаваўся да таго, што Віцька кінецца ў бойку ці хоць пачне абараняцца. А тут раптам такія простыя і спакойныя словы: «Мы ў разліку». Здаецца, і на самай справе ў разліку… І вуда. Якая вуда! Сяргей міжволі асцярожна ўзяўся за цёплы пластык круглага дзяржання.

— Тады мір? — гэта ўжо Жэнька вырашыла ўзяць ініцыятыву ў свае рукі. — Біцца не будзеце? — павярнулася да Віцькі. — Зубы цэлыя?

— Цэлыя, — усміхнуўся праз боль Віцька.

— Астатняе зажыве, — ўсміхнулася крыху напружана і Жэнька і без пераходу дадала: — Віталік, Сяргей, вазьміце з нас сабой на Ведзьміну тоню.

Віталь зірнуў на Сяргея — той задумліва круціў у руках вуду, не ўзнімаючы вачэй, нарэшце ціха прамовіў:

— Я тут не галоўны… І бутэлькі мы разлічвалі на траіх…

— Ну, у нас толькі пяць радоў запоўнена, — ажывіўся Віталь. — Яшчэ чатыры ў запас… Але бутэлькі будзеце на сябе збіраць. І нам яшчэ дапамагаць трэба…

— Не праблема, — асцярожна загаварыў Віцька. — У нас дома іх штук з дваццаць. І ў школу можна падысці — буфет жа працаваў…

— Добра, пайшлі працаваць. — Сяргей вызваліўся ад Нэліных рук. — Пайшлі, Нэла, бутэлькі мыць.

— Во, зусім забылася, — войкнула Жэнька, прысела, стала корпацца ў сваім вялікім пакеце, які несла з сабой. — Трымай, Нэла, — яна працягнула дзяўчынцы некалькі цукерак на далоні.

Нэла хуценька падышла, узяла цукеркі і толькі тады азірнулася на Сяргея з хітравата-вінаватым выглядам.

Падбегла і працягнула Сяргею адну цукерку.

— Еш сама, Нэла, — Сяргей лёгка крануў сястру за плечы. — Табе трэба салодкае.

— Э, я ўсім прынесла, — гукнула Жэнька. — Куды пакласці?

— Пайшлі да будана, там наш штаб, — паклікаў за сабой Віталь.

— Чакайце, — прыпыніў усіх Віцька. — Нам трэба ўсім разам пайсці да дзеда Васіля. У мяне… Я ў Інтэрнэце адшукаў… дакумент адзін. Там ёсць пра Ведзьміну тоню…

— Ты што? — крутнуўся Віталь.

— Ты ж нічога не казаў, — здзівілася Жэнька і ўжо сабралася пакрыўдзіцца на брата — не мог падзяліцца навіной, ідучы сюды!

— Нельга мне нічога нікому расказваць, пакуль дзед не пачуе, — упарта сказаў Віцька. — Самі зразумееце.

— А што там такое? — Віталя аж распірала ад нецярпення. — То пайшлі хутчэй!

Частка 14

Віталь як усё адно даклад рабіў:

— Васіль Яўменавіч, вось Віцька з Жэнькай папрасіліся да нас. Тут у нас… было некаторае рознагалоссе, але мы ўсё прывялі ў норму. Слова за вамі.

Дзед усміхнуўся, уважліва паглядзеў на ўсіх, спыніў позірк на Жэньцы:

— У мае гады дзяўчаты іншымі гульнямі займаліся.