Берунийда соат тунги ўн иккидан кейин жамоат транспорти атнамас, ораамишга6 етиб олиш учун таксичилар турган «питак»ка келардим. Охирги манзил – Тансибоев кўчаси, тўрт йўловчи йиилмагунча, машина юрмайди. Мен олдинги ўриндиа жойлашиб, сову кунлари печкани ёишни сўрардим ва рюкзагимни учолаганча бошаларни кутиб ухлаб олардим. Такси бирпасда тўларди.
Кўпинча охирида мен олардим. айдовчилар ар сафар: «Тансибоевгача дегандинг-ку, туш энди!» – деб мен билан тортишар, мен эса яна икки юз метр юришим керак эди. атти чарчаганимдан «Сал нарироа ташлаб ўйинг, ака» – деб ялинардим.
Ухлашдан ам кўра тезро оватлансам, дердим. Ўн икки йўлакли уйимиз узодан кўзимга каттакон бўлка нон бўлиб кўринарди. Хаёлан устига икки паррак Юсупов памилдоридан ўйиб, туз сепардим.
Ишдан эртаро чисам, троллейбусда кетиб, кейин яна икки бекат пиёда юрардим. Мактабнинг ёнидан шошмасдан ўтардим, лекин панжара тугаб, абристон девори бошланганда югуришга тушардим – атроф ваимали, оп-орони, салгина шитирлаган товушдан юрагим ёрилай дейди. Югурганим яхши.
Ойим орнимни тўйдириш учун ишдан келишимни албатта пойлаб ўтирардилар. Икки хонали уйда олти киши – адам, ойим, бувим, икки синглим ва мен яшардик.
Биз – болалар бувим билан битта хонада, ерга кўрпача тўшаб ухлар эдик. Бувим менга дуо илишни ўргатганлар. ар куни ухлашдан олдин иладиган дуолари хотирамга атти ўрнашиб олган. Маъносини тушунмасдим-у, барибир андайдир хотиржам бўлиб олардим. Кейин эса ўз билганимча, деразага, юлдузларга араб дуо илардим. Худо энг ёру юлдуз томонда, У мени ани кўриб турибди, менга ёрдам беряпти, яинда бой, машур ва бахтли бўлиб кетаман, деб атти ишонардим…
Лекин озирча ар куни эрталаб МТРК эшигида сарайиб, кимдир мени ўзи билан олиб кириб кетишини пойлардим. Менга атто ичкарига кириш учун рухсатнома ам берилмаган, шунинг учун доим кимнингдир этагига осилиб олардим. Сабрим чидамай, ичкарига ўниро илсам, «Давр»нинг масъул котиби Дилшод ака менга бобиллаб берарди: «ўниро илаверма! амманинг жонига тегиб кетдинг! Ўшатта кутиб ўтир!» Майли, умри узо бўлсин. Лекин шу гапларни ўисин, бир пайтлар мени атто рухсатномагаям лойи кўрмаган эди. алигача алам илади. Унданам ёмони, маош бериладиган куни «Давр»нинг амма ходимлари етмиш минг, юз минг сўмлаб олиб, чўнтагини тўлдириб кетишар, менга эса бир ярим-икки минг сўм тегарди. Директоримиз, агар иложи бўлганида, телестудиянинг табаррук полини оёости илганим учун ёнимдан тўлаттирармиди, деб ўйлаб оламан.
Кейин мени ФВВ матбуот хизматига ишга чаиришди. Бу аётимдаги биринчи аиий омад эди. ФВВ биноси шаарнинг о марказида, озирги Сенатнинг ўрнида жойлашганди. Бу вазирликка кириш ам худди МТРК биносига киришдек ийин бўлган. Очии, мен «Давр»дан ечам иккиланмай, жон деб кетдим. ФВВдан гувонома, форма беришди, бош мутахассис лавозимига тайинлашди. анчалик омадим келганини хаёлга ам келтириш ийин – мен ўша пайтда ўзбошимчалик билан «зачётка»га бао ўйганим учун институтдан айдалгандим.