Дзеці Аліндаркі

Таму, калі адным халодным восеньскім днём яны зь Лёсяй падышлі да століка, бацька ніяк ня мог загаварыць зь ім пра справу. Спачатку ён купіў у Арона Абрамавіча бляшанку фарбы і нажніцы, потым адышоў, пацягнуўшы за сабой паслухмяную Лёсю, і толькі потым вярнуўся і шматзначна адкашляўся. Валасы ў носе Арона Абрамавіча заварушыліся.

“А это что за девочка?” – задуменна сказаў ён, хітра пазіраючы на Лёсю. – “Ой, так это же моя. Я таких продаю по сто тысяч за штуку. Выпала, наверное, из коробки. Верните ее, пожалуйста. Я ее за двести продам”.

Лёся маўчала, намагаючыся зразумець, што адбываецца.

“Я же говорю, моя”, – замармытаў Арон Абрамавіч. – “Мои девочки всегда молчат. Они только дома говорят, чтобы никто не слышал. Очень удобная конструкция. Главное, никому не мешает”.

Бацька схапіў Лёсю за руку, каб пацягнуць далей, але тая працягвала глядзець проста ў ноздры Арона Абрамавіча, дзе варушыліся, як языкі, тоўстыя рудыя валаскі.

“А то знаете, на улице такая заговорит, так стыдно будет, перад людзьмі”, – залапатаў Арон Абрамавіч. – “Только вот моя девочка кое-что потеряла. Смотри, изо рта выпало. Надо на место положить”.

І Арон Абрамавіч спрытным рухам сунуў Лёсі ў рот акуратна разгорнутую цукерку, якую яна падхапіла вуснамі, быццам толькі гэтага і чакала.

“Мне надо поговорить с вами”, – сказаў бацька, адчуваючы млосьць і страх. – “Нужна одна… вешчь…”

“Я вешчи по одной не продаю”, – адрэзаў Арон Абрамавіч. – “Заказывайте оптом. На этот столик поместится любое количество любой вешчи. Как во рту помешчаются все слова, а не только какое-нибудь… одно”.

Так яны і пайшлі ні з чым – бо бацька ня ведаў, як гаварыць з гэтым дзіўным, брыдкаватым чалавекам. Праз тыдзень ён прыйшоў яшчэ раз, ужо бязь Лёсі. Ён пашвэндаўся вакол століка, то звужаючы, то пашыраючы свае колы, Арон Абрамавіч яго не заўважаў – а можа, рабіў выгляд, што не заўважае. Роўна а шостай вечара Арон Абрамавіч даў загад нейкім падазроным людзям, вельмі на яго падобным, зьбіраць тавар, а сам пайшоў да выхаду. Бацька, імкнучыся не трапляцца яму на вочы, пайшоў сьледам.

Спачатку бацьку было лёгка заставацца незаўважаным – Арон Абрамавіч прайшоў па заўжды люднай вуліцы Леніна, павярнуў на Савецкую, выйшаў на Плошчу Хімікаў і адтуль пашыбаваў па Ўрыцкага ў бок прыватнага сэктару. Ён ішоў не сьпяшаючыся, раўнамернай і дзіўна перарывістай хадою, быццам кожнае імгненьне рыхтаваўся паваліцца на асфальт. Бацька хаваўся за дрэвамі, рабіў выгляд, што чакае аўтобуса на пустых, занесеных лістотай прыпынках, заміраў, вымушаны зазіраць у чужыя сады, дзе шалелі абураныя такім нахабствам сабакі. Арон Абрамавіч павярнуў налева, у завулак, бацька вырашыў, што зручны момант надышоў – і за тры крокі нагнаў цень Арона Абрамавіча, што яшчэ толькі перапаўзаў у той змрочны праход між хатамі. Ён ужо зьбіраўся гукнуць Арона Абрамавіча, як раптам зразумеў, што той зьнік. Быццам яго і не існавала.

Бацька разгублена азіраўся па баках. Сабакі рваліся з ланцугоў, брэх стаяў такі, як быццам тут даўно ня бачылі чалавека. А вуліца і сапраўды была пустая, і нават сьвятло нідзе не гарэла, хаця пачало зьмяркацца. І бацьку здавалася, што сабакі крычаць яму: “Прэч-прэч-прэч-прэч!” І ногі раптам зрабіліся ватныя, і сэрца пачало ткаць вакол сябе вусьцішную пустату. Бацька пачаў ліхаманкава шукаць вачыма, дзе прысесьці. Ён ведаў, што зараз адпусьціць. Мусіць адпусьціць.

“Арон Абрамавіч!” – залямантаваў ён, адчуўшы ўдалечыні нейкае няўлоўнае варушэньне – бо ведаў, што другі раз такой напругі і такога жаху ня вытрымае.

Але адказу не было. А ззаду пачулася цоканьне абцасаў. Нехта ішоў проста на яго, выцягнуўшы наперад рукі – доўгія, доўгія, такія, даўжынёй з вуліцу. Бацька захінуў рукамі твар.

“Это не вы потеряли?” – прамовіў жаночы голас. Нечакана праступіўшы з прыцемак бледным прывідам, нехта працокаў міма – аказаўшыся звычайнай дзяўчынай, з тых, што працуюць у адміністрацыі хімзаводу. Бацька азірнуўся па баках, паглядзеў уніз. Каля самых ягоных ног, на тым самым месцы, па якім прайшоў некалькі хвілін таму Арон Абрамавіч, ляжаў пакет. Бацька падняў яго, надарваў край, засунуў палец. Поўны пакет мокрай гліны. Як поўны рот словаў, якія ні ў якім выпадку нельга вымаўляць.

Гэтая гліна, якую бацька прынёс дахаты і схаваў на бальконе, таіла ў сабе прадвесьце нейкіх падзеяў. Ён доўга ня мог падступіцца да яе. А калі наважыўся – падзеі пачалі адбывацца, адна за адной, кепскія падзеі, якія ніяк не хацелі канчацца.

“Мне надо поговорить с вами”, – сказала яму Тацяна Эдуардаўна, калі ў панядзелак ён, як заўжды, прывёз Сіа ў школу і пацалаваў яе на разьвітаньне. Сіа пайшла да дзьвярэй: рашучая сьпіна, упартая патыліца, дзяўчынка, якая здолее ўсё, дзяўчынка, замкнутая на замок. Тацяна Эдуардаўна правяла яе сумнымі вачыма і запрашальна ўскінула бровы:

“Давайте поговорим у меня в кабинете. Дело серьезное”.

Бацька ведаў, пра што яна хоча пагутарыць. “Нет времени”, – груба сказаў ён. – “Мне на работу нужно”.