Дзеці Аліндаркі

Аднойче адна дзевачка сідзела в пустом покое, а на столе лежаў персік. Персік говоріл на своем языке, і дзевачка не панімала яго. Но ей вельмі хацелася пагаварыць з персікам, і тагда яна ўзяла яго ў рот і пачала жаваць. А костачка ад персіка скочыла дзяўчынцы ў рот – ды так там і засталася. Мастак, які падглядваў у акно, нарысавал карціну. Дзевачка спрабавала выплюнуць костачку, але не змагла. Так яна і памерла з костачкай у роце. Але не ўпала, бо цяжкая костачка трымала яе на стулі. І ўсе думалі, што яна жывая жывая жывая”

“Откуда она это взяла?” – сьцішана спытала Тацяна Эдуардаўна. – “И что это вообще за язык?”

“Ну, все же понятно”, – прамармытаў бацька. – “А язык… Это ее язык. Собственный”.

“Никаких собственных языков не бывает”, – павольна прамовіла Тацяна Эдуардаўна. – “Есть язык, на котором говорит общество. Но в голове Сиа почему-то звучит не он. Более того, Сиа игнорирует тот язык, который слышит от людей. И я подозреваю, что вы ее поощряете в этом”.

“Она ищет язык, который был бы для нее естественным”, – прашаптаў бацька.

“Язык не выбирают. Естественный язык – тот, который поможет ей стать полноценным членом общества. На том языке, на котором думает она, на этой чудовищной смеси, которую не без вашей помощи продуцирует ее несчастный мозг, она всегда будет отставать в развитии. А вот, кстати, ее рисунок. Ваш портрет. Полюбуйтесь. Вот как она представляет себе дом”.

На вырваным з альбому аркушы, у самым яго цэнтры, быў намаляваны чорны чалавек, які сядзеў над нейкай іконаю ў чорнай рамцы. Паміж ног у яго тырчала нешта прадаўгаватае, агромністае, напятае – ці то бутэлька, ці то чэлес.

“Это вы. Узнаете? Вот каких людей она видит дома.”

“Мало ли что она могла нарисовать”.

“Мало ли, много ли, но она нарисовала. Могла бы нарисовать и больше. Она была очень увлечена”.

“Откуда у вас этот рисунок? Задание было такое?” – спытаў бацька, апусьціўшы вочы.

“Она рисовала его в туалете. Заперлась там. Еле нашли”.

“Значит, она рисовала его не как… задание на уроке?”

“Какая разница?”

“Вы яго скралі”, – сказаў бацька.

“Что? Что вы сказали – только что?”

“Вы его украли. Скралі ў маёй дзяўчынкі. Звычайны крадзёж. Вось і ўся ваша пэдагогіка. Мэтад рукі ў чужой кішэні, у чужой душы, у чужым роце”.

“Как вы странно говорите… С вами всё в порядке?”

Празьвінеў званок. Не разьвітаўшыся, бацька выскачыў з кабінэту. Яму падалося, што на яе твары, калі ён зачыняў дзьверы, было амаль фізычнае задавальненьне.

Мінуў тыдзень. Ён падумаў, што зусім закінуў свой дзёньнік, які пачаў пісаць ужо даўно, дзёньнік не пра іх жыцьцё – пра жыцьцё зусім іншага бацькі і зусім іншай дачкі, якія засталіся адны ў зусім іншай краіне і чакалі паратунку. Але нейкае чуцьцё падказвала яму, што дзёньнік варта схаваць. І ён паклаў яго паміж старых цацак Лёсі. Каму будзе ахвота корпацца ў дзіцячых цацках?

Цяпер яны зь Сіа спазьняліся на заняткі ў школе – бо ён не хацеў больш сустракацца з гэтымі сталёвымі вачыма, гэтымі валасамі, якія душылі яго ў ягоных снах. Але ўсё было ня так проста. Аднойчы ўвечары, калі яны зь Лёсяй на канапе гулялі ў шахматы, у іхным небе, проста над дошкаю, грымотамі прагучаў званок.

За дзьвярыма была Тацяна Эдуардаўна. Бацька прачыніў дзьверы, вызірнуў, яна стаяла ўся такая мокрая, у плашчы, які рабіў яе такой тонкай, ажно хацелася зламаць, і ад яе валасоў ішоў такі ачмуральны пах, што бацька не стрымаўся, выйшаў на пляцоўку – не адпускаючы на ўсялякі выпадак ручку дзьвярэй.

“Добрый вечер”, – сказала Тацяна Эдуардаўна, трасянуўшы сваімі раскошнымі валасамі. – “Я к вам по делу. Откройте, пожалуйста. Надеюсь, Сиа дома”.

Як жа яна правільна вымаўляе яе імя. Ніхто зь іх так ня ўмее. Насабачылася, сучка.

“Зачем?” – спытаў бацька стомлена.

“Проводится проверка жилищных условий и домашней обстановки. Конечно же, я решила заглянуть к вам”.

“Во-первых, надо па… пры… предупреждать…” – замахаў кадыком бацька, але яна холадна і рэзка абарвала яго:

“Чтобы вы ушли от ответственности? Чтобы успели построить в своей вонючей норе, где умирает от отцовской блажи бедный ребенок, потемкинскую деревню для идиотов из школы? Открывайте и дайте мне войти. Я хочу видеть Сиа”.

“Не, вы сюды ня трапіце”, – бацьку здавалася, ягоны голас гучыць цьвёрда, але Тацяна Эдуардаўна засьмяялася:

“Вы еле ворочаете языком. Вы пьяны, как всегда. Вы сами понимаете, что вас могут лишить родительских прав?”

“Гэтыя правы далі ня вы, і ня вам іх забіраць”, – яе позірк расплюшчваў бацьку па бруднай сьцяне лесьвічнай пляцоўкі, але ён яшчэ супраціўляўся – ён быў гатовы ўдарыць яе, калі яна палезе міма яго ў іх дом.

“Вы говорите на каком-то алкоголическом жаргоне”, – засьмяялася яна. Зараз, зараз яна палезе – і ён схопіць яе за валасы, і прыгне да бруднай падлогі, і потым – імгла, нябыт, шчасьце, цішыня.

Але яна нічога не зрабіла. Проста адкінула з ілба валасы і ўсьміхнулася: