Hofiz Sheroziy

Ey sabo, yor hididan ruhi ravonimni ketur,Xastaman qayg‘u bilan — rohati jonimni ketur.Tilak oltinlariga to‘ldir bu yuqeil dilni,Ya’ni do‘st dargohidan yaxshi nishonimni ketur.Muntazir ko‘z uiga, ko‘nglimda urush etdi davom,Qosh ila g‘amzasidan o‘qu kamonimni ketur.Kimsasizlik g‘ami ham hajr bilan keksaydim,Tez menga boda to‘la jomi javonimni ketur.Inkor etguchiga sun bir-ikki jom bu maydan,Istamas bo‘lsa, menga ruhi ravonimni ketur,

Soqiyo, ertaga qo‘yma bu kun ayshin zinhor,Yoki taqdir qo‘lidan xatti amonimni ketur.Qolmadi dilda qaror ilgaridan. Hofiz der:Ey sabo, yor hididan ruhi ravonimni ketur!

* * *

Turgil, oltin kosani may quyib, obod ayla,To‘lajak bosh kosasi tuproq ila — yod ayla.Oxiri manzil ekan bizga shu jimlik vodiy,Yeru osmonga solib g‘ulg‘ula — faryod ayla!Shu boshing hurmati, ey sarv, gar o‘lsam tuproq,

Nozni qo‘y, soya solib, tuprog‘imi shod ayla!Dilga yetgan sening ul zulfing ilonidan alam,Qil labing unga shifo, dardidan ozod ayla!Ko‘z yoshim birla yuvindim, bunga der darveshlar:Tozalan avval o‘zing, pokni keyin yod ayla!Yo Rab, ul zohidi injiqki, ko‘rur aybni faqat,Fahmu idrok yo‘liga uni irshod ayla.Fikri iflosning ko‘zi tushmas ul jonon yuziga,U go‘zal yuzni diling nok tutib yod ayla.Guldek ul gul isidan tunni qabo qil, Hofiz,

Tunni poyandozi ul qomati shamshod ayla.

* * *

Bu jahon gulshanidan ul yuzi gul ra’no bas,Bu chamanda u qadi sarvi ravon tanho bas.Tilagim ahli riyo yeuhbatidan bo‘lmoq uzoqHam yoqimsiz kishidan menga qadah sahbo bas.Qilmishingga yarasha bergusidir jannatni,Biz gado — rindga mug‘ dayridagi ma’vo bas.Bir arig‘ning labida o‘ltir-u, ko‘r umr o‘tishin,Dunyo qanday o‘tishiga shu qadar imo bas.

Boq jahon holiga ham ko‘rgil uning ozorin,Senga kam bo‘lsa, menga foyda-ziyon savdo bas.Yor men birla erur — boshqa na bo‘lsin tilagim,Davlati bazmi agar bo‘lsa ko‘nguloro bas.Quvma, Tangri haqi, jannat sari dargohingdan,Ostonang menga borliqdan erur a’lo bas.Menga yolg‘iz seni vasling-u, yo‘q o‘zga havasim,Ayladim ikki jahon moli bilan savdo bas.Hofiz, o‘z taqdiridan ranjimak insofsizlik,Men uchun tab’i ravon-u, g‘azali zebo bas!

* * *