Маёнтак Рыбы

прынамсі, узровень абассанасьці паказваюць ня толькі мокрыя нагавіцы, але й індыкатар з фарбаю, каб было лягчэй зразумець адзін аднаго.

сустрэліся старыя сябры, даўно не бачыліся. пассалі ў майткі – добра, шчырыя адносіны…

каханак сядзіць дома й чакае сваю паловачку, гатуе ежу, яна прыйшла – ён сухі. пытаньне адразу: ты што, мяне больш не кахаеш?!

гэта быў бы цудоўны індыкатар радасьці сярод людзей, бо ўсьмешку й шчырыя вочы вельмі лёгка схаваць, але грам дзьвесьце й болей мачы – не схаваеш.

робат

я – робат, мае бацькі – робаты, мая бабуля – робат, мае сябры – робаты, мы ўсе аднолькава рухаемся ў звычайных накірунках, якія кожным разам паўтараюцца, як алгарытм, мы займаемся сэксам як робаты – мэханічна, мы больш не кахаемся, бо робатам гэта ня трэба, мы не эвалюцыянуем, бо робатам няма куды эвалюцыянавць, толькі апгрэйдзіць гаджэты… учора чытаў пра новых робатаў у Японіі, якія працуюць мэдсёстрамі, і пачаў зайздросьціць ім, бо калі ў робата ёсьць праца – ён на крок бліжэй да чалавека.

інакш

а калі б сьлёзы былі салодкімі, плакалі б мы тады ня так горка, можа быць нават і чакалі б сьлёз, і паэты б сумавалі ўтрая менш, бо ім былі б непатрэбныя салодкія сьлёзы, яны б празь сьмех пісалі б аб сапраўдным няшчасьці, і калі б мы даведваліся аб чымсьці вельмі скрушным, то сваімі салодкімі сьлязьмі запівалі б гарбату бяз цукру.

нікому б больш не былі патрэбныя цукеркі, дастаткова было зрабіць балюча. у школах кепскія хлопцы ня так шалёна ганялі б батанаў, бо тыя толькі й чакалі б, каб за падбітае вока наплакаць салодкага на вечар.

калготы

маё дзяцінства было ў калготах (бо ў школу трэба апранаць штосьці цёплае), мая маці носіць калготы, звычайна чорныя. я сам люблю, калі жанчыны носяць калготы, гэта вельмі ўпрыгожвае ногі. асабліва я люблю здымаць гэтыя калготы, а лепей ірваць іх у месцы похвы і займацца сэксам. але ёсьць адзін чалавек, які зусім інакш камунікуе з калготамі, дакладней – вядзе свой уласны дыялёг тканіны й скуры.

мая бабуля носіць калготы, якія на ёй выглядаюць дадатковаю скураю, якая паверх састарэлай легла другім слоем, абвіслым слоем. калготы звычайна ў яе адны і тыя ж, колеру скуры – бэжавашэрыя, і калі цёпла ўлетку, яна нацягвае калготы, і калі ўзімку хлодна, яна паверх калготаў апранае трэніровачныя нагавіцы. і мне здаецца, што калготы яе даўно ўжо не калготы, але тая самая сэтка з эластанам, якая, яшчэ калі ёй было сорак, была аднойчы надзетая і так і засталася, зраслася з нагамі й азадкам, і гэта самы доўгі дыялёг чалавечага цела са скураю.

душа

дзяцінства Якава было такім: ён спачатку пастарэў, а потым пачаў маладзець.

адбылося гэта такім чынам: Якаў нарадзіўся й быў на мяжы жыцьця й сьмерці, тройчы трапляў на сьцежку, якая вядзе да сьвятла ў канцы тунэля, і, вядома, для чалавечага Я не існуе ўзростаў эвалюцыі, як не існуе межаў і забаронаў для розных узростаў.

Якаў стаяў і вагаўся, што рабіць, ісьці да сьвятла альбо развярнуцца й бегчы на крыкі незнаёмай жанчыны. Якаў вырашыў, што жанчыне трэба дапамагчы, бо, як ён інтуітыўна адчуваў, са сьвятлом у тунэлі ён яшчэ пасьпее сустрэцца.

і вось, Якаў на руках у доктара, той пляскае яго па попцы, Якаў удыхае паветра й пачынае дыхаць, жанчына суцешвае крык, Якаву ад гэтага становіцца вельмі лёгка.

другім разам Якаў стаяў у тунэлі праз месяц, але тое, як ціснулі на яго сардэчка, як ізноў крычала жанчына, цяпер ён усьведамляў – маці, ізноў вярнула яго зваротна.

трэцім разам Якаў затрымаўся ў тунэлі, праз два гады, ён адчуваў як апухае месца, дзе ўджаліла пчала, і ня быў здольным углытнуць паветра, і, ізноў крыкі маці прымусілі вярнуцца… і калі Якаў вярнуўся трэцім разам, ён пасьпеў дамовіцца са сьвятлом, што яму патрэбныя шэсьцьдзясят год на тое, каб пасьпець стаць маленькім і пасталець, і пражыць колькі часу, каля маці, і спазнаць каханьне, і радасьць бацькоўства. і дамова была выканана. і калі Якаў ачуняў у рэанімацыі – ён ужо нічога ня памятаў, бо быў маленькім, і яму трэба было наноў навучыцца гутарыць, хадзіць, самастойна апранацца, вывучыць мову, вывучыць матэматыку й процьму іншага.

пахмельле

самае цяжкае пахмельле для мяне – кніжнае пахмельле. гэта здараецца ня часта, але калі надыходзіць, то я пакутую некалькі тыдняў, і гэта рэдка чым магчыма зьняць. з маёй калекцыі назьбраецца хіба што тузін кніг, якія мяне даводзілі да ап’яненьня, я захлынаўся іх старонкамі і марыў, каб як мага даўжэй заставацца ў такім стане, але, як гэта часта бывае з выдатнымі кнігамі, яны прачытваюцца хутчэй за ўсе астатнія, і надыходзіць цяжкі стан вяртаньня ў рэальнасьць, расплюшчваньня вачэй ды пакутаў, што гэты сьвет зусім не пасуе табе й твайму стану пасьля.