Маёнтак Рыбы

з аднаго боку, котка – гэта мяккасьць, гэта гнуткасьць, пухнатасьць, цеплыня і пяшчота, і менавіта яе параўноўваюць з жанчынаю.

з другога боку, сабака – вясёлы, гульлівы й адданы сябра. і калі ўжо параўноваць, то месцы мужчынаў сярод сабак.

такім чынам атрымліваецца, што любая разумная жанчына вельмі лёгка можа весьці за нос любога мужчыну, бо таму толькі й трэба, каб зьявілася побач жанчына, пажадана вельмі прыгожая, і тады: бяры ад мяне ўсё, што хочаш.

сёньня быў у краме разам зь сяброўкаю, якая ўжо дзесяць год як жыве са сваім каханым, які, як сапраўдны сабака, толькі ў вочы ёй і глядзіць. ходзім па краме, яна кажа, трэба паглядзець якой гарбаты (я дома п’ю каву, а яны зьбіраюцца жыць у мяне каля тыдня). заходзім у аддзел з гарбатаю, яна бярэ пакунак самай, ну самай таннай атрутнай гарбаты, якая паводле зьмесьціва ня ўтрымлівае гарбаты, і пакунак самай-самай дарагой, і я пытаюся, навошта так?

яна адказвае: – Вася ўсё роўна ня цяміць у смаку гарбаты, а п’е яе літрамі, таму я для яго таннай дрэні якой набуду, а сама магу цэлы месяц нармальную гарбату піць.

Вася ў яе – шалудзівы пёс, а яна – грацыёзная котка, якая дбае толькі пра свае густы.

валасы

у яе былі вельмі доўгія валасы, вельмі-вельмі доўгія, яны дасягалі таліі ззаду і хвалямі спускаліся да грудзей сьпераду, валасы займалі большую частку яе зьнешняга выгляду, яна была як Вэнэра, якая выходзіць з пены марской. грацыя і валасы, і нічога лішняга, бо іншыя рэчы – толькі дробязь, пыл, туга па страчаным.

яна натхняла, яна адначасова была музаю й сьмерцю, недасяжнаю асалодаю, канчатковым наталеньнем смагі, да якога ніяк не дакрануцца, колькі ні намагайся. яе валасы забіралі мары й маладосьць мужчын і жанчын, яе валасы спляталіся ў вузлы й руйнавалі сем’і, прымушалі пакланяцца й прыносіць ахвяры. яна сама цьмяна разумела магічную якасьць сваіх валасоў, ёй заўсёды падавалася, што яна проста прыгожая і па-жаноцку прывабная, і яна ня ведала, што кожнай ноччу, калі яна клалася спаць з мужчынам, валасы ахіналі яе каханага шчыльней любых абдымкаў, прасьцін і коўдраў, шчыльней за самыя палымяныя пацалункі. валасы ўсмоктвалі ў сябе цяпло целаў, наталяліся вільготнымі позіркамі мужчын на вуліцах, хвалямі падымаліся – панадлівыя ветру – і намагаліся ляцець вышэй, вышэй і яшчэ вышэй.

аднойчы, калі я стаяў на гаўбцы й курыў пасьляабедзенную люльку, яна праляцела недалёка ад мяне, яна была шчасьлівая, сьмяялася, адарыла маю постаць яскравым позіркам, а валасы яе так і гуляліся на хвалях ветру, луналі. і яна падымалася вышэй, ажно пакуль аблокі не схавалі яе кропку-постаць. а праз год у нас з жонкаю зьявілася дачурка, залатая дзетка, гульлівая, сьмяшлівая, золатавалосая, як і яе чароўная маці, бо так у жыцьці заўсёды бывае, колькі б ні імкнулася яна за сваімі валасамі, заўсёды настане час спусьціцца зь неба на гаўбец і сустрэць вуснамі вусны, дзеля якіх захочацца пастрыгчыся.

парасон