Маёнтак Рыбы

творчасьць – рэч адносная і мае процьму тлумачэньняў, бо для кожнага займацца творчасьцю – гэта па-рознаму, і на зямлі не існуе двух творцаў, якія б аднолькава падыходзілі да сваёй справы. так, мачыма займацца эпігонствам, магчыма адкрыта й нахабна красьці, магчыма самому ствараць ад пачатку новае, але ўсё гэта ёсьць адзіны мэтатэкст (калі гэта датычна літаратуры) альбо адзіная карціна, да якой кожны мастак малюе сваё і дадае да агульнага палатна. я лічу, што ў сьвеце, у сусьвеце, як зьяве цэласнай, непадзеленай й цэнтраванай паўсюль і адначасова бяз межаў і краёў, у сусьвеце, дзе Бог – гэта сфэра космасу, існуе адна вялікая паэма, адзін вялікі раман, адна вялікая карціна, і кожны творца, па-рознаму ўспрымаючы сусьвет, падыходзячы да яго адкрыцьця з розных бакоў: хто карыстаецца наркотыкамі, хто натхняецца каханьнем і прыгажосьцю, хто атрымлівае сваю музу праз сэкс, але ўсе паўсюль і ва ўсе часы, кожны творца стварае тое, што ўжо было прапісаным ад стварэньня космасу. проста творцы маюць жаданьне й часам магчымасьць зазірнуць у нэтры й адтуль на паверхню дастаць колькі радкоў, колькі кніг, якія яны прапускаюць праз сваё сьветаўспрыманьне й адчуваньне і пераносяць на паперу альбо палатно. і, такім чынам, мы лёгка можам сьцьвярджаць, што сапраўдны мастак, пісьменьнік – звышчуйны да асяродзьдзя, і ён праз гэта пакутуе, і яго абавязкова трэба падтрымліваць, бо гэта ня шахты даўбіць і не машыны зьбіраць, гэта неверагодна й невыносна і часта можа давесьці да вар’яцтва, але мне здаецца, што вар’яцтва – гэта ня самае кепскае выйсьце.

граблі

няма нічога больш нязграбнага й недарэчнага, ніж мянушка ў беларусаў, я ненавіджу слова бульбаш, мяне ад яго калоціць, гэта нейкая лухта! хто яшчэ прыдумаў нашую краіну называць бульбашляндыя, у нас ня так шмат бульбы расьце, і мы не ўжываем яе паўсюль і ў вялікай колькасьці, і нават дранікі першымі пачалі гатаваць немцы, і ўвогуле, нашая краіна мне бачыцца хлебнаю, самай сапраўднай хлебнай краінаю… а вось гэтая бульбяная тэма, навязаная нам ад самага пачатку… і нават напружвацца ня трэба, бо яшчэ мая прабабуля казала, што беларус – пшанічны вус, толькі такі беларус самы сапраўдны!

а што яшчэ за шалёная харакатрыстыка для нацыі – талерантная… мы што, тут у кожнай сям’і песьцім дзяцей з Этыёпіі? наладжваем місыянэрскую дапамогу? даём правы геям і лесбіянкам? абараняем хатніх жывёл ад вар’ятаў? падтрымліваем дзіцячыя дамы? талерантна ставімся да сусьветных рэлігій?

здаецца мне, што мы ні на адно з гэтых пытаньняў ня зможам адказаць, бо мы бульбашы, зь цьвёрдым знакам на канцы!

электрамагніт

у Ляксея было дзіўнае электрамагнітнае поле… ён ня мог хадзіць у крамы, бо паўсюль на ўваходах яго пераправяралі, прымушалі здымаць усё, што можа даваць сыгнал, і прасілі паказаць торбу й заплечнік, бо ўсе ўстаноўкі супраць крадзяжоў пікалі й зьвінелі адразу, як толькі Ляксей праходзіў празь іх!

спачатку Ляксей крыўдаваў і яму было заўсёды сорамна, што яго штораз турбуюць, падазраюць, а гэтыя турнікеты пішчаць. у яго не было ніякага мэталу ў арганізьме, яго аўра была выкшталцонаю, бо гадалка так сказала… але аднойчы, калі ён нарэшце пагугліў сістэму па абароне спажывецкага тавару ў крамах і гіпрмаркетах, ён зразумеў, што ён электранамагнічаны, незвычайны і, калі б жыў раней, працаваў бы ў цырку, калі б тады ведалі пра электрамагнітныя палі… але цяпер гэта ўжо нікому не цікава, нават не запосьціш на ютуб, не супадаюць інтарэсы карыстальнікаў…

і Ляксей, як звычайны чалавек, працуе сабе, ходзіць як мага радзей у гіпэрмаркет, і часьцей завітвае ў шапік па піва й чыпсы, і нават не здагадваецца, што антэну, якую ўсталявала, нават не запытаўшыся, на ягоным доме «мтс», ён сваёй незвычайнасьцю зь вялікім посьпехам глушыць і гэтым абараняе ад хваробы адну суседку й трох суседаў.

Жнівень – сьнежань 2013