Маёнтак Рыбы

Гэня скончыў унівэрсытэт, праспаўшы ўсе пяць год, скончыў з чырвоным дыплёмам і ўладкаваўся ў офіс, дзе трэба было пісаць рэклямныя тэксты. спачатку Гэня пісаў іх, напалову расплюшчыўшы вока, потым ён прызвычаіўся такім чынам, што, падаткнуўшы галаву лінаркаю, здалёк удаючы на працаўніка, які пра штосьці думае, ён спаў, пахропваў і пускаў сьліну на белыя паперы А4.

начальства не разумела яго: вось прыйшоў малады спэцыяліст і амаль адразу пачаў забіваць на працу. але Гэня ўклаўся ў тэрміны і закрыў плян за месяц на тыдзень раней.

па выніку года Гэня апынуўся лепшым рэклямшчыкам, і яго перавялі ў асобны кабінэт, дзе ў яго замест працоўнага стала быў ложак.

сьпіць Гэня, прымае кліентаў і начальства па справах. усе да яго прыходзяць, сядаюць на ўскрайку ложка, хто паправіць яму коўдру, хто праверыць працу батарэі. распавядаюць яму, па якіх пытаньнях і замовах прыйшлі.

каханка ў Гэні зьявілася. на працы, па вечарох, яна яго будзіць сэксам, раніцамі – каваю, Гэня прачынаецца, рухаецца ў такт альбо п’е каву, а надалей зачыняецца ў сваіх сьненьнях.

так Гэня спаў, ішоў час, ён стаў дырэктарам рэклямнай кампаніі, атрымаў Бронзавага ільва на Канах за лепшую сацыяльную рэкляму і паехаў у адпачынак на Мальдзівы. прыехаў і раптам больш не здолеў спаць, адбіла ахвоту, апантана Гэня паглядзеў навокал і сказаў сам сабе: блін, мне сорак год, а што я ўсё як у тумане жыву, кінуць бы ўсю гэтую дрэнь і застацца б жыць тут.

забарона

калі я ўзяў яе за руку, яна сказала, што на такія дзеяньні існуе табу. гэта яе прыватнае табу, як у Палінэзіі. я сказаў, што паважаю ўсе прыдуманыя ёю законы. але табу на рукі выглядае як забарона на дэсэрт: навошта мне яе вусны, калі яны цалкам даступныя, і мне непатрэбны яе грудзі, бо, да таго як іх крануцца, мне неабходны яе рукі. яна сказала, што гэта прынцыпова, бо абяцалася сваёй маці, што калі ўжо возьме кагосьці за руку, то гэта будуць толькі яе муж і яе дзеці.

і мы вырашылі ажаніцца, бо рукі яе былі маленечкія, малочнага колеру, з кашэчымі кіпцюрыкамі, і да ўсяго пахлі цытрынамі.

успрыманьне

я разумею, што разумею, як кожную хвіліну я разумею, што асэнсоўваю сябе як стварэньне, якое жыве і асэнсоўвае, але адначасова, калі пачынаць глыбей пра гэта разважаць, я разумею, што, акрамя асэнсаваньня, я больш нічога ня маю і не разумею, я ня бачу сябе як адзінку, занятую нейкая справай, якая б давала мне адказ сутнасьці майго існаваньня, а так пакуль што я знаходжуся на адным узроўні з астатнімі жывёламі, бо па-сутнасьці імкнуся жыць і радавацца жыцьцю, прыдумляючы сабе ўласныя пляны й справы на будучыню, каб працавала кампэнсацыя, якая б часова магла запоўніць тую неверагодную пустэчу, якая знаходзіцца ў маёй душы.

падбародзьдзе

кожны раз, калі яму трэба было зазіраць у вочы іншым, ён даходзіў толькі да падбародзьдзя. нельга сказаць, што ён ня быў здольным трываць позірк, альбо ня быў здольным на шчырасьць. і хаваць яму не было чаго ад людзей і ад сьвету. ён кожным разам паўтараў сабе, што вочы – люстэрка душы, і душу яму зусім нікому ня хочацца паказваць, асабліва прадавачкам у крамах і міліцыі. навошта, скажыце мне, чаму я павінны глядзець у вочы незнаёмцам? і да ўсяго яшчэ трэба ўсьміхацца. я інтравэрт, я агорафоб, я зарабляю грошы праграмаваньнем, бо так мне прасьцей і ня трэба ўваходзіць у камунікацыю!

і ён настолькі абвык не глядзець людзям у вочы, што наўпрост забыўся на іх прысутнасьць. і калі яму даводзілась з кімсьці гутарыць, ён, паглядаючы на падбародзьдзе й вусны, пачаў паводле іх адрозьніваць чалавечую міміку: калі апанэнт хлусіць альбо не, калі апанэнт вясёлы ці сумны. падбародзьдзе заўсёды знаходзіцца ў руху, і такім чынам мае ў сабе нашмат больш рысаў, як адлюстраваць той ці іншы настрой. і ён знайшоў, што падбародзьдзе – самая сэксуальная рэч у жанчын і самая цэльная рэч у мужчын.

са сваёй новай каханкай ён пачаў вывучаць глыбей усе тыя рысы й цягліцы, скуру й пульхныя вусны, і не было гэтаму канца, бо пацалункі для яго ператварыліся ў доўгія дыялёгі з сэрцам і душою сваёй жанчыны, якая, да ўсяго, вельмі любіла цалавацца.

мача

сёньня ў мяне вельмі шмат сяброў, панаехала процьма камунікацыі, ня ведаю, што рабіць. п’ем, гутарым, сьмяемся. я ім кажу, што мне трэба абавязкова кожны дзень пісаць тэкст, гэта такі асабісты экспэрымэнт, ці вытрымаю, ці адолею пісаць кожным разам пра штосьці новае і не паўтарацца, браць зь нічога словы, рэчы, сябе самога, назіраньні, думкі, і так цэлы год.

вядома, сябры пачалі кпіць. спачатку што я – гаўно, а не пісьменьнік, потым што гэта немагчыма, кожны дзень пісаць. але сышліся, што калі здольны, напішы й зараз, то-бок цяпер, пра адну рэч, вось такі, п’яны… я кажу, што проста так пра мачу пісаць ня буду, але пра мачу як сэнс існаваньня й камунікацыі – буду.

вось, напрыклад, ёсьць такія пароды сабак, якія пры сустрэчы з гаспадарамі ад шчасьця ня стрымліваюцца і ссуць. уяўяляем такую рэч сярод людзей.

мужчыны сустрэліся па справе, абодва не абассаліся – перамовы будуць напружанымі…