Маёнтак Рыбы

у царкве каля іконы хтосьці паставіў люстэрка… завітала адна самотная прыхаджанка і памалілася перад люстэркам. потым завіталі яе сяброўкі, бо тая распавяла пра цуд, што быццам бы пасьля малітвы перад люстэркам як наноў нараджаесься.

і ўсе мясцовыя жыхары ўбачылі ў гэтым сэнс колазваротнага перараджэньня…

мінула колькі часу, у царкве цяпер месца ўсім не хапае, будуюць побач новую… усе цяпер моляцца на люстэркі, і зь люстэркаў на сьвет выходзяць новыя людзі.

мары

вось для мяне слова мары асацыюецца са словам шмат, бо ангельская мова вымушае да параўнаньняў, і адначасова мары сугучныя для мяне са словам марнаваць, бо няма нічога на сьвеце, што б так зацягвала нас у жаданьні, памкненьні і спадзяваньні як мары, і таксама адначасова нічога на сьвеце няма іншага, ніж мараў, якія б так марнавалі з надыходам. у мяне ёсьць мара, не такая, вядома, якуКінга, маямарасуб’ектыўная, эгаістычная, неверагодна дзёрзкая для нашай краіны – набыць альбо пабудаваць вялікі дом, не такі, што ў мяне тут… іншы… альбо ў скрайнім выпадку ўзяць і цалкам перабудаваць тое, што ў мяне ёсьць… і, вядома, я адразу трапляю ў такую дылему – калі я вырашыў жыць мастацтвам, то я ня маю ніякай магчымасьці зарабіць грошай. напрыклад, за друк у газэце альбо часопісе плоцяць такія сьлёзы, што нават няёмка ехаць па такі ганарар, у нашым беларускім стабільным Парадызе няма месца культуры і творчасьці, няма ніякай магчымасьці выдаткаваць месяц працы над апавяданьнем альбо ў скрайнім выпадку над артыкулам пра куртуазных ман’ерыстаў ці дэкадэнтаў, як спачатку табе адмаўляюць у пяці часопісах і толькі шосты бярэ тэкст у друк, але прапануе роўна 20 даляраў ганарару… параўнаем: пакунак туалетнай паперы – роўна 2 даляры коштам… у нас ёсьць Дзеяслоў, які можа плаціць грошы, і ў гэты часопіс адразу карціць даслаць раман, бо плацяць па аб’ёме тэксту… у нас ёсьць pARTisan, які нічога ня плаціць, калі атрымлівае тэкст без замовы… у нас ёсьць Макулатура, часопіс, які сам па сабе нічога нікому ня аплачвае, але ён хаця б агаворвае гэта загадзя… ёсьць у нас Маладосць, часопіс, які празь дзяржаву заплаціць такія грошыкі, якія ў параўнаньні зь ЛіМаўскімі грашыма нават будуць выглядаць прыстойна, але, здаецца, шмат хто ад Маладосці таксама нічога не атрымлівае – але маладосьць нам нічога і не абяцае… плаціць Новы час, плацяць розныя папулярныя інтэрнэт-часопісы кшталту гэтых, магнэтаў і куку-каў… але тое, што ім трэба па зьмесьце, я не напішу ніколі… што рабіць? нічога… марыць пра дом, пра грошы, пра жыцьцё і працаваць на іншай працы, каб яна цалкам выцягвала зь цябе ўсе сілы й мазгі і каб не заставалася больш ніякіх дурных памкненьняў пра штосьці марыць і пісаць… працаваць, працаваць… і нават не імкнуцца, як Эзра Паўнд, запачаткоўваць грашовую фундацыю для сябра паэта, каб той мог не працаваць і толькі пісаць і марыць, марыць і пісаць…

пекла

любая рэч можа апынуцца для чалавека пеклам. такім чынам, пеклам для Гітлера была мапа Эўропы. пеклам Сіда Вішэса была Нэнсі, якая стаяла перад ягонымі вачыма і дзень і ноч, як нязьменная выява шпрыца з наркотыкам для Бэроўза. пеклам для Хью Хэфнэра й па гэты час ёсьць жаночыя грудзі розных памераў, але пажадана каб ня меншых за другі. пекла Арцюра Рэмбо – опіюм і аркушы паперы. пекла Рамэна Гары – дарагі гарнітур. пекла Хэма – шклянка з вадкасьцю, якая дакладна ёсьць кактэйлем. пекла Ван Гога – гэта процьма пастозных мазкоў, падпарадкаваных адным накірункам, зададзеным уласным успрыманьнем асяродзьдзя. рэч, якая ніколі не зьнікае і толькі вастрэй праглядаецца ажно да самых немагчымых дробязей, і гэтая рэч адначасова пужае і прываблівае Генры Мілера, – похва. у кожнага ёсьць сваё пекла, якое перад вачыма, нават калі мы заплюшчваем іх і сьпім, гэтая рэч нікуды не зьнікае і толькі глыбей чапляецца за нашыя мары, памкненьні й жаданьні, робячы нас рабамі.

хлусьня