Нарач

Я, паны, ўжо не рыбак,I сілы не маю,Сілы сваёй маладой.Дні ўжо мае мінавалі.Рукі не так ужо моцнаВёслы трымаюць,I на руках мазалёўБольш, як у пана медаляў.Шмат каштавала ўсім намМіколы айчына.I панская, ваша, відаць,Яшчэ з горшага лыка саткана.Сёння на брацкіх магілахВербы, хваіны

Павырасталі, —Толькі ў грудзях не загаіліся раны.А паглядзіш на зямлю,Як вокам ахопіш, —Ямы, канавы —Рубцы не зажылі і чарнеюць,Плугам не разВыараш дрот, косці з акопаў,Пліты разбітых магіл —Рэшткі даўнейшых траншэяў…I успаміны прыйшліЗ асенніх дарог і вясновых,Дзе непагодай ліхойВербы сумуюць маркотна.

Усталі мінулыя дніЗ-пад магіл-валатовак,Дзе паласкаў дожджЗрэбныя ніваўпалотны…— Кажаш, пан, нам пра гасцінцы…Чорнага потуШмат пралілося і тамЗ рук нашых,З нашага карку.I там, пан, пабачыш нашу работу.Вёска пацвердзіць,Як нас катавалі шарваркі.Так і асвета, паны…Не павіднела

У нашых саломенных хатах.Дзень непагодны, ветраны, шэры,Невадам з стрэхаў рыбацкіхСпусціўшыся, мокне,I шалясцяць на сталеЗагады-паперы;Мутна глядзяцьЗапацелыя вокны.Вось тут умова ляжыць, —Зноў пачаў войт ў акулярах.Быццам ударыў віхорУ алавяную цішу:— Не!— Пастаім да канца за Нарач!

— За Нарач!— Не, з рыбакоў ні адзінГэтых умоў не падпіша!..Солтыс яшчэ гаварыў —Крычаў неяк хрыпла.Хата шумела, як бор,Грозна, магутна і гулка.Натоўп, як рака напрадвесні,Нястрыманы выплыў,Хваляй расплыўся, пайшоўБурна вясковаю вулкай.

З