Нарач

Хоць малады,Але, відадь, бывалы.Ён кажа праўду:Чорную навалуСупольнай сілай толькіЗ плечаў скінем.Усіх не зломяць,З грамадой не згінем.Каб падняліся на паноўУвосень(Якраіўнам ён),Сёння не прыйшлося бЖыць галадаючы,Без хлеба, солі.Вясной слязаміНе засееш поля.• • • • • • • • • • • • • • • • •Так бушаваліДзень і ноч азёры,Азёры:

Нарач,МястраI Баторын.

З

Ёсць напрадвесні чароўныя раніцы,Ясныя раніцы, дні, —Ярка ад сонца снягі загараюцца,Ззяюць у бельш агні.Чуеш тады, ад агнёў гэтых сонечныхШто і на сэрцы святлей,Што і ў жыцці, пад завеямі поўначыШмат ажывае надзей.Хутка падымуцца хвалі крынічныя,Прыйдзе на нівы вясна,Ўдарыць у межы, ў слупы пагранічныяЎстанеш, мая старана!

4

Віднеюцца гарбатыяУзгоркі, берагі;Кладуцца цені захадуНа шэрыя снягі.Смяецца вечар спозненыЗваночкам паддугой,I зоры асыпаюцца,Як залацісты рой.Далёка сіратлівыяМігаюць аганькі, —Не спяць, хоць працайЗмораныя,Ноччу рыбакі.Кранула верхаводка іх,Шум веснавой вады;Ім сняцца хвалі сінія,Ім сняцца невады,Трысцё, яклес, зялёнае,Чаўны ля берагоўI першы серабраны іх

На возеры палоў…Спакойна засынаючы,Сінеюць берагі,Кладуцца цені захадуНа шэрыя снягі.Спіць вёска нарачанскаяПад месяца дугой,I зоры асыпаюцца,Як залацісты рой.

5

Грышка

Зноў неспадзявана наведаў я вас,Знаёмыя сэрцу прасторы.Відаць, не апошні і гэты папасЛя вашых сяліб і азёраў.Калі раніцою асенняй пайшоўАд вас я, зазнаў шмат трывогаў,Але, чую сэрцам, і шчасце знайшоўЛя гэтых рыбацкіх парогаў.

Знайшоў, калі ў поўнач цвілі верасы,I неспадзявана, бы ў казках,Знайшоў сваё шчасце са звонам расы,Апаўшай ў барах нарачанскіх.Было яно, помню, як сон залаты,Як ззянне зары напрадвесні,Было яно, помню, Тацяна, як тыЦі Нарачы дзіўная песня.

Тацяна

Цямнее. На гутарку час не такі.А не, — раскажы што з былога.Збіраюцца заўтра на сход рыбакі.Ты лепш адпачыў бы з дарогі!..А вецер калыша над возерам ноч.У хаце пахіленай, цеснайГучыць аднастайна, як восенню дождж,Сымонава ціхая песня.

6