Папараць-кветка

Лявон. Яшчэ добра, што паліцыя нам варажыць не забараняе. (Узяўшы вянок.) О, які мне прыгожы папаўся!

Усе хлопцы бяруць па вянку і па прыкладу дзяўчат надзяюць іх сабе на галовы.

Люба. То ўставайце, пакуль курч у ногі не ўбіўся, ды на бераг хутчэй.

Міхась (устаючы). А, сапраўды, у мяне ўжо змярцвела адна нага.

Усе ўстаюць і ідуць на бераг ракі спяваючы.

Між гор, між даліныЦякуць тры ручаіны.Каля тых ручаёчкаўМалойчык пахаджае,Ручаёў аглядае.Адзін ручаёчак — салодкі мядочак,Другі ручаёчак — зеляно віно,Трэці ручаёчак — крынічная вада.Салодкі мядочак — для маладога малойца,

Зеляно віно — для дзяўчыны яго,А крынічная вада — для варанога каня.

Люба (здымаючы з галавы вянок). Ну, каралі і каралевы, скідайце свае кароны.

Усе здымаюць вянкі з галоў.

Аддадзім мы іх у дар цару вадзяному, і няхай ён нам за гэта пакажа, хто з кім пажэніцца ў сёлетнім годзе. (Лічыць.) Раз, два, тры!

Усе кідаюць вянкі ў ваду і сочаць за імі.

Надзя. А чые ж гэта вянкі сышліся?

Лявон. Адзін — мой.

Яніна. Другі — мой.

Люба. О, вяселле! Вяселле будзе!

Дзяўчаты і хлопцы акружаюць Лявона з Янінай і пяюць ім:

Свякроў нявесткі жадом жадала,Па ўсіх дарожках старажоў стаўляла.— Не едзь, нявестка, ка мне фарсіста —Прыедзь, нявестка, ка мне шчасліва

Ды пусці шчасце па маёй хаце,Ды пусці долю па маім полі.

Лявон. Дык вось найгоршая бяда, што ў мяне поля ніякага няма.

Люба. Але ж вы любіце адзін аднаго.

Лявон. Адкуль ты ўзяла гэта?

Міхась. А дзе там Лявону прыступіцца да Яніны за асаднікам. Ганецкі ж за ёй, як цень, па пятах ходзіць.

Лявон. Ды хіба ж можа што быць паміж парабкам і яго гаспадыняй.

Люба. Шыла ў мяшку не ўтоіш. Гэта там Лабыш пад носам у сябе не бачыць нічога, а людзям збоку лепш відаць.

Лявон. Людзям часамі і мурашка канём здаецца.

Яніна. Ды ты ўжо не апраўдвайся, Лявон!

Адась. Правільна, бо не ашукаеш нікога.

Люба (да музыкантаў). А цяпер, музыканцікі, вы нам польку рэзніце, але такую — драбней маку! Каб нашы непаваротлівыя хлопцы і на адной назе выкруціцца не маглі.

Музыканты іграюць польку ў паскораным тэмпе.

Міхась (падыходзячы да Любы

). Ну, давай жа паспрабуем, ці выкруцімся.

Адась (падыходзячы да Надзі). Давай і мы.

Уся моладзь ідзе танцаваць, Лявон танцуе з Янінай.

Міхась (танцуючы, да Любы). Ты сама мешкаватая, я гляджу.

Люба. А цябе, мусіць, нейкі віхор круціць, толькі не музыка.

Міхась. Эх ты?.. (Камандуе.) Дзеўкі! Трымайся за дзягу: полька ўлева!

Усе пары круцяцца шпарка ў левы бок. З’яўляецца Альжбета з кіем у руках.

Альжбета (падыходзіць да музыкантаў і кладзе руку на гармонік). Досыць іграць!

Музыка сціхае.

Альжбета (да Адася). Дзяцюк, марш дамоў!

Адась (адпусціўшы Надзю

). Чаго гэта?

Альжбета. Яшчэ пытаецца — чаго, неслух! Думаеш, не бачу, што ты з гэтым смеццем — служанкай Лабышавай — круцішся!

Адась. Яна мая нявеста.

Лявон. Брыдка, цётка, абражаць так дзяўчыну, брыдка!

Альжбета. Ты не адвакат яе і не суддзя мне, так што не сунь свайго носу, куды не трэба.

Надзя непрыкметна ідзе да лесу і знікае.

Люба. Дык, па-вашаму, цёця, я таксама смецце, раз я бедная, так выходзіць?

Альжбета. Я да цябе нічога не маю: ты не вяжашся да майго сына!

Адась. Ідзі спаць, старая, што табе тут трэба?

Альжбета (стукаючы кіем у зямлю). Як што? Павянчаць вас прыйшла! Пакуль поп, дык я першая хачу! (Заўважыўшы, што Надзі няма.) Во, як яе змяло, цяпер і я магу ісці дахаты.

Адась (убачыўшы, што Надзя знікла). Надзя! Надзя! Пачакай! (Бяжыць шукаць яе, але ў процілеглы бок.)

Альжбета (услед яму). Каб ты ногі паламаў! Каб ты вочы высадзіў! Вярніся!.. От, божа мой мілы, людзі зямлі шукаюць, людзі грошы пытаюць, а ён жа ж хоць бы карову ці свінню якую ўзяў…