Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

У пустой кватэры было самотна нудна, а часам страшна да дрыжыка. Звычайна я засынала перад тэлеэкранам, але здаралася, што сон не йшо, тады прыходз Жах. На сцяне пакоя, абклеенай жотым шпалерам, все стары савецк гадзннк з круглым цыферблатам, на якм был намаляваныя чырвоная зорка крэйсер Арора. Гадзннк цка, намотваючы на шасцярэньк хвлны гадзны, што цягнулся марудна, як перавараная патака. Потым па тэлевзары канчался се перадачы, у кватэры сталёвалася магльная цшыня, а звонку на шыбы навальвалася глухое, апраметнае чарноцце, цяжкае, як воды акяну. А мама сё не вярталася. тады да мяне падкрадвася Жах чапляся мяне хваткай бультэр'ера. Уяленне пачынала вымалёваць жудасныя вобразы. Мне мролася, што мама жо нкол не вернецца дадому, што назатра яе знойдуць мёртвай, жорстка забтай у якм-небудзь яры ц на пустцы -- альбо не знойдуць увогуле... тады я заплюшчвала вочы пачынала малцца. Не, не да Бога. Бог - Ён так вялзны, старажытны, грозны... Якая Яму справа да мяне, перапалоханай чалавечай казурк? Я маллася да Цемры. Да той Цемры, што зазрала вокны, лунала па-над мястэчкам, кралася здож прыцхлых вулц, гуляла на плошчах, ярах на пустках. Я ведала, што гэтая Цемра жывая, з ёю можна дамовцца.

-- Цемра-Цемра, сястрычка мая, -- я намысна звярталася да яе так ласкава, нават лслва, жадаючы залагодзць гэту грозную снасць. - Сястра-Цемра, кал ласка, вярн мне маму!

Цемра слухала мяне. Мама засёды вярталася. Кал я чула мамны крок на лесвцы пад'ездзе, я здыхала з палёгкай. Жах расцска свае сквцы сыходз, тады я хуценька кдалася ложак, закручвалася кодру давала, што сплю. Мама вельм сварылася, кал я не спала дапазна. А на наступны дзень (гэта бы ужо рытуал) я мусла сцягнуць на кухн якую цукерчыну або печыва выкнуць х у расчыненую фортку. То была мая падзячная ахвяра Сястры-Цемры плата за яе прыхльнасць.

З цягам часу мы з ёй пасябравал. Напачатку Цемра была проста стыхяй, дзкай безаблчнай, што бязглузда наслася пустэчы над палям пушчам. Яе трэба было падваблваць, залагоджваць ахвярным цукеркам адмысловым малтвам-замовам. Спакваля я прыручыла яе, яна стала маёй сяброкай целаахонцай, гатовай выканаць любое маё жаданне, як той джын з арабскай казк. Малтвы ахвяраванн был жо непатрэбныя. Мне дастаткова было проста папрасць - яна рабла сё, што я хацела. Ну, ц амаль усё.

Звычайна я проста забалялася. Кал вечары мама вяла мяне дадому з дзцячага садку, я магла зрнуць на ключаную лямпачку пад'ездзе падумаць: 'Сястра-Цемра, разб яе!'. тады лямпачка на мгненне ярка спыхвала, а потым разляталася на аскепк з гучным бразгатам. Мама кожны раз пужалася выдыхала: 'Ой, Божухна!'. А потым пачынала сварыцца на работнка ЖЭСу, што кручваюць пад'ездах бракаваныя лямпачк, якя весь час узрываюцца. Я слухала цхенька душылася ад смеху. Яна так не здагадалася, што гэта сё я, а няк не ЖЭС.

Увогуле Цемры лепш за сё атрымлвалася разбваць лямпачк. Мяне гэта не здзляла -- яна ж сётк Цемра, непрыязнасць да крынц святла была самой яе прыродзе. Аднойчы Цемра пабла для мяне вулчны лхтар. Атрымалася эфектна. Лямпа лхтары аглушальна бомкнула, на ходнк пасыпася цэлы сноп серабрыстых скра. Я запляскала ладк закрычала: 'Салют!', а мама зно спалохалася. А наступны раз мы з Цемрай спалл се столевыя плафоны дзцячым садку. Тады нашай групе адмянл занятк па маляванн, прыйшо дзядзька-электрык сняй спяцоцы. Расклашы трохкутныя драбны, ён дога лаз пад столлю, наладжваючы плафоны, пры гэтым гучна прамаля незнаёмыя мне словы. Кал я дома паспрабавала патарыць словы, надоечы пачутыя ад электрыка, мама вытарашчыла вочы спытала: 'Тая, дзе ты такога нахапалася?!'. 'У садку,' -- шчыра адказала я. Мама паквала галавой сказала, што ёй варта прыйсц садок сур'ёзна пагутарыць з выхавацелькай.

Некаторыя заданн чамусьц атрымлвался Цемры не вельм добра. Аднойчы краме я папрасла Цемру выцягнуць для мяне марозва з зашклёнай втрыны. Тады втрына неяк дзна вагнулася прасела, па шкле веерам пабегл глыбокя зелянявыя трэшчыны, лямпачка нутры пачала трашчаць падмргваць, а марозва я так не атрымала.