Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Адбылося сё, нбы чаронай казцы - Прэкрасны Прынц прыеха са свайго Трыдзявятага Царства скра нявесту акурат са святочнага балю. Зрэшты, местачкоцы паставлся да гэтага скептычна, бо гэткя закдоны - выкраданне нявесты - уласцвы не прэкрасным прынцам, але хтанчным персанажам накшталт Змея Гарыныча або Кошча Бессмяротнага. Як бы там н было, Бронька знкла з Овельска аж на тры гады, за весь гэты час не было ад яе някх звестак.

Што тычыцца Тоньк, то яе мары таксама спрадзлся. Пасля школы паступла яна тутэйшы гандлёвы тэхнкум, а потым пайшла працаваць у прадуктовую краму, такм чынам выканашы запавет сваёй бабул-нябожчыцы, якая яшчэ далёкм дзяцнстве навучала нучку: 'Тонька, кал вырасцеш, дз пшчаблок! Там пры любой ласц** не прападзеш'. Прадуктовая крама, вядома, не 'пшчаблок', але штосьц блзкае, вельм блзкае.

Удзень Тонька стаяла за прылакам, адпускаючы тавары, а вечары хадзла кно ц на танцы мясцовы дом культуры. У тым доме культуры сустрэла яна свайго будучага мужа - вусатага рабацнстага Ягена, як працава на драбльным заводзе кроцам, развоз друз на вялзным грузавку. Тонька дано жо паклала вока на гэтага трох нязграбнага, але гожага хлопца, дый Яген пагляда на Тоньку з захапленнем.

У той вечар у доме культуры круцл 'Агулеру', Цыганову Газманава. Яген дачакася, пакуль паставяць 'мядляк' запрас Тоньку на павольны танец. А потым, хвалючыся бянтэжачыся, прапанава правесц яе дадому. Тонька пагадзлася.

Незабаве згулял яны вяселле пачал жыць у згодзе ды ладзе. Адразу ж было вырашана, што жыць яны будуць у Тонькнай хаце, бо Яген ме тольк цесны пакойчык у заводскай абшчазе. Ну, так атрымалася. Аднак падчас вяселля Яген урачыста паабяца, што хутка назбрае грошай купць Тоньцы катэдж 'элтным' пасёлку. Чаму б не? Тонька была шчаслвая. Яген, яе выбраннк, выявся добрым сем'яннам -- лагодны бы працавты, з жонкай не сварыся, усю зарплату спрана прынос дадому напвася тольк на вялкя святы. А кал Тонька даведалася, што зацяжарыла, то адчула яна, што жыццё яе адбылося, сама яна адбылася - як жанчына, як чалавек-асоба, надалей чакае яе тольк найлепшае.

У той год, дзесьц напачатку восен, у Овельск нечакана вярнулася Бронька. Штосьц х з Прэкрасным Прынцам не заладзлася, бо вярнулася яна без Прынца, без грошай з двухмесячнай Тасай-Таяй на руках. Пэна, местачкоцы мел рацыю, прынц той аказася замаскраваным Хтанчным Змеем.

Прыехала Бронька раншнм цягнком, аб свам прыездзе нкога не папярэдзшы. Самотная, выйшла яна з вагона, апранутая ва сё тое ж палто марконага колеру (ужо добра пашматанае), якм калсьц збегла з выпускнога балю са свам выбраннкам. На Бронькным плячы баталася дарожная кайстра, а да грудзей яна прыцскала немаля, захутанае ружовую кодрачку. На чыгуначным вакзале Броньку нхто не сустрака. Цягнк пастая з хвлнку на пероне пакац далей у брэсцкм крунку, спакваля растаючы залацстай вераснёвай смузе, здавалася, што разам з м сплываюць у нябыт усе Бронькны летуценн ды мро. Праводзшы позркам цягнк, павольна рушыла яна да Чортава моста, над якм маячыл грувасткя абрысы хрушчовак, нбы васабленне нямольнага лёсу. Так, ахвяравашы Хтанчнаму Змею тры гады свайго жыцця, вярталася Бронька-Бранслава родныя 'Блок', у двары, дзе буяе быльнк, на вузкх агародчыках цвтуць рудыя аксамтк, вецер разгойдвае рыплвыя арэл, бялзна раздзмаецца на шнурах, нбыта ветраз разбтых караблё, якя жо нкол нкуды не паплывуць.

Так сумна заканчваецца казка пра Летуценнцу Змея, пачынаецца гсторыя пра мяне, народжаную ад хтанчнай пачварыны, каб жыць сярод людзей.

_________

* Маецца на вазе песня Утн Хьюстан "And I Will Always Love You", надзвычай папулярная свой час.

** Уладзе (рус., трасянка)

3. Журба-Дзядонк

Пра свайго бацьку я нчога не ведала. Мама пра яго нкол не расказвала, нават не спамнала. Напэна, не надта добры ён бы чалавек. Ц, наадварот, занадта добры. А мажлва, ён увогуле бы не чалавек, а як анёл ц нават ншапланетнк. Прыляце на Зямлю з далёкай-далёкай зорк навуковую экспедыцыю, сустрэ тут маю маму закахася. А потым паляце дадому псаць дысертацыю, як муж нашай дзетсадаскай выхавацельк, якога нхто нкол не бачы, таму што ён увесь час пса дысертацы то Кеве, то Мнску, то Маскве. Напэна, псаць дысертацы Овельску з нейкай прычыны было немагчыма. А кал мой тата скончыць сваю навуковую працу, ён абавязкова вернецца забярэ нас з мамай да зора!

Гэта тэорыя мяне захапла. Я нават зяла за звычай падчас прагулак задзраць галаву зрацца неба -- ц не з'явцца сярод аблока ншапланетны карабель? Аднак караблё там някх не было, а выхавацелька сварылася: 'Тая, пад ног глядз! А то падзеш разаб'ешся, а мяне пасадзяць у турму'. Мне не хацелася, каб праз мяне хтосьц трап у турму, але я парта працягвала глядацца вышын - аж дагэтуль, пакуль цёця Тоня, Цмкава мама, не адкрыла мне сю праду. Мой тата не бы някм ншапланетнкам. Ён бы Змеем. Цёця Тоня так сказала, коратка з'едлва: 'Змей ён падкалодны!'.