Соль жыцця

Ты болей не прыйдзеш Да нашых дзвярэй,I вечар мой будзе Паперы бялей,—Нічога я з гораНа ёй не ўпісаў,Бо словы, як птушак,Віхор разагнаў.Да птушкі падобнаМаё пачуццё.... Наш дом — у пажары,У доме — дзіцё.А мне не ўзабраццаНа вогненны дах...Так вобраз прыходзіць Мне твой па начах.Ты болей не прыйдзешЯк госць да мяне.Стаіць толькі месяц

Халодны ў акне.Твой твар праплываеУ бляску, без дум...Як птушка пад ветрамЛятае твой сум.I падаюць птушкіНа вогненны дах...Так вобраз прыходзіцьМне твой па начах.*I раптам знікаюць цяжары, З’яўляецца радасць у дом, —У хату заходзіць таварыш,Становіцца светла кругом.Пыл боты яго пакрывае,На твары суровы выраз.У вочы яму пазіраеш,Мінулы прыгадваеш час.— Дзень добры! — ён кажа. I ранак

Адразу святлее вакол.I ўсё, што на сэрцы схавана,Кладзеш перад ім, як на стол.Размова, пачатая сціпла,Праз момант ліецца ракой.I ноч ужо к вокнам прыліпла.А друг твой, таварыш — з табой.Нам трэба сказаць гэтак многа,А мы не сказалі ані.Мы хочам унікнуць былога,Зірнуць у наступныя дні.Гадзіна ідзе за гадзінай,I часу губляецца след.Мы ўдвух з сваім другам адзіным,I з намі цяпер увесь свет.

1944

НЕ СПАГАДАЙ

Не спагадай, што у мяне Сівая галава!Я русым быў, я сівізну Нялёгка здабываў.Я многа бачыў,Знаю шмат,I ты скажы мне,Дай загад, —I песню я табе спяюАб тым, хто маладосць абараніў тваю,Хто бачыў смерць, пакуты след,Хто увайшоў цяпер у новы ясны свет.Не спагадай!Зірні, — яна,Мая празрыста сівізна,I вочы ясныя мае,I зубы цэлыя мае;Ім хлеб ласункам быў у юныя гады.

А ўмелі мне язык не адкусіць тады,Калі мой апетыт быў вельмі малады.Аднойчы я ўначы цябе чакаў,Ў далёкім горадзе завулкамі блукаў,У белае начы быў вельмі сіні снег,Я гаварыў табе, што мала меў уцех У маладосці.                    Рэха паміж горПадладжвалася ў такт да голасу майго. Тады пачуў адказ я ў цішыні начной: «Вялікае жыццё ляжыць перад табой!»I з гораду, што спаў паміж далін,Мы на гару высокую ўзышлі.Тваю руку знайшла мая рука,I пахла яблыкам твая халодная шчака.

1940

ПРАЦАВАЎ ЦАЛЮТКІ ДЗЕНЬ Я...