Waleczny

Syndyccy cywile pozostali cisi i wylęknieni, załogi wciąż pracowały nad przywróceniem okrętom pełnej sprawności bojowej, jednostki pomocnicze produkowały dalsze uzupełnienia dla floty, a Geary bardziej obawiał się wrogów we własnej flocie niż potęgi militarnej wroga. Po raz pierwszy miał do czynienia z oporem, który skutkował próbami fizycznej eliminacji jego i okrętów.

Piątego dnia lotu w nadprzestrzeni odebrał krótką wiadomość, tylko tyle można było przesłać w tak nietypowych warunkach. Kapitan Cresida poczyniła pewne postępy. Gdyby udało jej się rozwiązać problem redukcji zagrożenia za strony wrót hipernetowych, wciąż grożących zagładą całej ludzkości, zdjęłaby tym samym ogromny ciężar spoczywający na jego barkach.

Dziewięć dni, jedną godzinę i sześć minut po wejściu w nadprzestrzeń w punkcie skoku na Wendig okręty Sojuszu pojawiły się w systemie Cavalos z bronią gotową do natychmiastowego użycia i wszystkimi systemami nastawionymi na poszukiwanie celów. Ale nie natrafili na pola minowe ani na eskadrę strzegącą systemu, nawet okrętów kurierskich nie było. Najwidoczniej niespodziewana przegrana na Lakocie sporo namieszała w syndyckim systemie obrony.

Na Cavalosie życie naprawdę tętniło. Planeta o całkiem znośnych warunkach krążyła w odległości ośmiu minut świetlnych od tutejszej gwiazdy, a sześć kolejnych, dość znacznych globów obiegało słońce po znacznie szerszych orbitach, wśród nich dały się zauważyć trzy gazowe giganty, dość typowa liczba w tego rodzaju układach. Przy jednym z nich wciąż roiło się od kopalń i innych instalacji przemysłowych. W pobliżu zamieszkanej planety stacjonował mocno przestarzały syndycki lekki krążownik z towarzyszącymi mu jeszcze starszymi korwetami „za dychę”.

Geary raz jeszcze sprawdził odczyty i odwrócił się do Desjani.

– Mamy do czynienia ze standardowym systemem zabezpieczeń obronnych typowych dla systemu leżącego głęboko w przestrzeni Syndykatu. Nie ma tu zagrożeń dla naszej floty.

– Ale i tak powinniśmy zniszczyć te okręty, jeśli sytuacja na to pozwoli – odparła, wzruszając ramionami.

– Wiem, ale nie spodziewam się, żeby byli na tyle głupi i zaatakowali nas, a w innym wypadku nie są warci czasu i paliwa zużytego na próbę ich doścignięcia.

Desjani tym razem przytaknęła.

– To tylko złom. Od czasu pojawienia się zagrożeń wewnętrznych postawiliśmy na nogi wszystkich oficerów zajmujących się systemem zabezpieczeń, ale nie mam meldunków o nowych próbach sabotażu.

Nic na razie nie zagraża flocie. Zatem można się pomartwić o los Syndyków z Wendiga.

– Ten system gwiezdny nie ucierpiał zbytnio od momentu uruchomienia sieci hipernetowej. Może wysadzimy naszych pasażerów na którejś ze stacji orbitalnych? Będziemy przelatywać blisko jednej z nich, a przy okazji unikniemy wchodzenia do centrum systemu. – Syndycka stacja krążąca wokół gazowego giganta znajdowała się w odległości siedemdziesięciu pięciu minut świetlnych od aktualnej pozycji floty i tylko o kilka stopni od wektora, który prowadził wprost do punktu skoku na Anahalta i Dilawę, dwie kolejne gwiazdy wybrane przez Geary’ego. Nie musieli zbytnio oddalać się od obranej trasy. Jedyną istotną stratą będzie spowolnienie tempa marszu floty, aby wahadłowce mogły dostarczyć ładunek i powrócić, co spowoduje niewielkie opóźnienie i kolejny bolesny ubytek w stanie baterii paliwowych.

Czekająca na raporty czujników floty Desjani nerwowo przygryzała wargę.

– Mam na odczytach sporo wychłodzonych sektorów, co wskazuje na możliwość ich ponownego uruchomienia, jeśli zajdzie taka potrzeba. Mogą też zwiększyć wydajność systemów podtrzymywania życia w aktualnie zajmowanej części bazy. Nie powinni mieć żadnych problemów z przyjęciem do siebie cywilów z Wendiga.

– Pani współprezydent? – zapytał Geary.

– Zdaję się na pana profesjonalizm w tej sprawie – odparła Rione.