Doktoro Jivago (Libro 1)

„Quale vu standas?" el questionis. El prenis ilua manuo por palpar la pulso, ma lore el perplexis e sideskis sur la stulo apud lua lito.

„Quala surprizo, Larisa Fyodorovna", dicis Galiulin. „Me esis kun vua spozulo en la sama regimento. Me konservis ilua utensili por transdonar oli ad elu." „Nekredeble, nekredeble", el dicis. „Quala hazardo! Ka vu konocis lu? Voluntez, vu raportez! Il do falis, kad ne? Vu povas parolar tote libera, nula pavoro, me ya savas quo eventis."

Galiulin ne posedis la kurajo por konfirmar la rumori. Il volis kalmigar el.

„Antipov esas en kapteso", il dicis. „Il e sua soldati esis tro vaste avane dum la atako. Il devis kapitulacar" Ma Lara ne povis kredar. La subita parolado ecitis el. El ne povis opresar sua lakrimi, e pro ke el ne volis plorar koram la amba viri, el levis su e livis la chambro. En koridoro el trovis kalmeso.

Ja balde el aparis itere. El evitis la kontakto kun Galiulin por ne devar plorar. El iris ad JIVAGO e dicis: „Bona dio. Ka vu sentas irga dolori?"

132

JIVAGO observabis elua ecito e lakrimi. Il volis questionar el pri la kauzo, il volis naracar, ke il vidabis el ja dufoye, kom gimnaziano e studento, ma lore il pensis, to esus tro intima ed el povus misinterpretar lu. Subite il devis pensar pri la mortinta Ana Ivanovna en sarko e pri la krii da Tonya en Sivcev Vrashek, ed il dicis vice to: „Me dankas. Me esas mediko e kuracas me ipsa. Me bezonas nulo."

Pro quo il iracas kontre me, pensis Lara e regardis la

mikra-nazala, ordinara viro surprizate.

Depos dii regnis nekontinua, alternanta vetero, e la

vento susuris dum la nokto, qua havis la odoro a humida

tero.

En ica tempo venis singulara informi ek la chef- quartero, desquietiganta rumori ek la patrio, ek Rusia. La telegrafala konekteso kun Peterburg esis interruptita. En omna stradi on parolis pri politiko. Se flegistino Antipova esis en servo, el vizitis dufoye la maladi, matine e vespere, parolis pri ordinara aferi kun la maladi en la altra chambri, e same kun Galiulin ed JIVAGO. Nekustumala ed interesanta viro, el pensis. Yuna, ma ne afabla. Il havas mikra nazo e nulu povas dicar, ke il esas bela. Ma il esas inteligenta, en la maxim bona senco dil vorto. Vivanta raciono. Ma to esas neimportanta. Importanta esas, ke me devas livar mea obligo hike, ke me iros a Moskva, en la proximeso di Katenka. Ed en Moskva me devas propozar, ke me povas obtenar konjedo por irar a Yuryatin en la gimnazio. Pri la povra Pavlusha ne existas irga espero. Do me ne devas ludar la heroino en milito, me ya volis nur serchar lu.

Quon facos Katenka? La povra orfanino (Lara komencis plorar).

133

Eventis multa transformadi en lasta tempo. Existis jus ankore santa kozi, obligo al patrio, kurajo, patriotismo. Ma la milito esas perdita. To esas la maxim granda nefortuno, la aureolo ne existas, santa esas nulo. Subite eventas omno en altra maniero, la sono, la aero, omno chanjis. Quale on devas pensar, quala konsilon on povas aceptar?

On esas kam poka infanto sen dukto - nun tu devas irar ipsa! Nulloke parento, nulloke autoritato. La olda homala valori krulis. On povas fidar nur ankore pri la forteso dil vivo, pri la beleso, pri la yusteso. La ordinara, pacema vivo ne eixistas. Ma en mea kazo, tale pensis Lara, Katenka esas la absoluta skopo. Nun, sen Pavlusha, el esis nur ankore matro, e Katenka bezonis omna forteso. Katenka, la povra orfanino. Yuri JIVAGO experiencis per letro, ke Gordon e Dudorov lasis publikigar lua libro kun poemi sen permiso. On laudis la libro, predicis granda literaturala kariero por JIVAGO, ma en Moskva existus nun tumulti, la infra klasi revoltus, importanta eventi venus, serioza politikala procedi proximeskis. Esis profunda nokto. Hororinda fatigeso venis super JIVAGO. Il dormis nur en intervali e kredis, ke il ne povis dormar ed restus veka. Koram la fenestro suflis dormema, fatigita vento. La vento ploris e susuris: „Tonya, Sashenka, me volas vidar vi, me volas irar heme, me volas facar mea laboro!" En la murmurado dal vento, Yuri JIVAGO trovis dormo, vekis, endormis itere en rapida kambio da felico e sufro, kam la nekontinua vetero, kam ica kapricoza nokto.

Lara pensis, il konservis la utensili da Pavlusha, ma me esis tala monstro, me ne questionis mem de ube il venas, qua il esas.

134