Эсперанто с Юлио Баги. Рассказы

Oni metis la krucon sur la teron, kaj la krucumoto senvorte ekkuŝis sur ĝin. Kun najlo kaj martelo en la manoj Rufus genustaris ĉe la dekstra brako de la kondamnito kaj senmove rigardis la obee streĉiĝantan manplaton. Post momento li devos najli ĝin al la kruco. Kaj ĝuste tiun manon, kiu benis lian filon... kaj ĝuste la manon de tiu, kies ĉiun deziron plenumi li decidis. Kion fari? Kion li povus fari? Kion li devus fari? Tiuj demandoj turmentis lin. La disciplino batalis kontraŭ nova, neniam konata sento en li, kaj liaj retenitaj larmoj falis en la streĉitan manplaton: la larmoj de la ekzekutisto.

La viro sur la kruco rigardis pardondone al Rufus (мужчина на кресте смотрел извиняюще, снисходительно: «давая прощение» на Руфуса: pardoni – прощать).

Je la komando du pezaj marteloj (по команде два тяжёлых молотка), preskaŭ samtempe brue falis sur la najlojn (почти одновременно шумно обрушились на гвозди), sed Rufus (но Руфус), eble unuafoje en sia vivo (возможно, впервые в своей жизни), restis surda por la ordono (остался глух для приказа = к приказу). Kun paralizitaj fortoj li rigardis la manplaton (с парализованными силами он смотрел на ладонь), konvulsie tordiĝantan pro la doloro (судорожно скручивающуюся = сводимую судорогой от боли: tordi – выкручивать, скручивать), ĝis rekonsciigis lin la milda (пока не привёл его в сознание мягкий), peteganta voĉo de la martiro (умоляющий голос мученика).

— Plenumu vian devon (исполняй свой долг)!

...kaj la muskola brako de Rufus levis (и мускулистая рука Руфуса подняла), eksvingis la martelon je bato (взмахнула молотком в ударе)...

La viro sur la kruco rigardis pardondone al Rufus.

Je la

komando du pezaj marteloj, preskaŭ samtempe brue falis sur la najlojn, sed Rufus, eble unuafoje en

sia vivo, restis surda por la ordono. Kun paralizitaj fortoj li rigardis la manplaton, konvulsie tordiĝantan

pro la doloro, ĝis rekonsciigis lin la milda, peteganta voĉo de la martiro.

— Plenumu vian devon

!

...kaj la muskola brako de Rufus levis, eksvingis la martelon je bato...

Sinjoro Melonkapo

(Господин Дынная Голова)

Unu el la plej simplaj figuroj (одной из самых простых личностей: «фигур, образов») estis sinjoro Melonkapo (был господин Дынная Голова: melono – дыня). Tiu ĉi nomo (это имя), moke donacita al li (в насмешку дарованное ему: moki – насмехаться, издеваться) de liaj kolegoj (его коллегами), iom post iom preskaŭ forgesigis la oficialan (постепенно почти заставило забыть официальное: iom post iom – постепенно, мало-помалу, букв. «несколько после несколько»). Nur malofte oni memorigis lin (только изредка напоминали ему: ofta – частый), ke antaŭ dudek ses jaroj (что двадцать шесть лет назад) li estis baptita Kazimiro Georgo Precko (он был окрещён Казимиром Георгом Прецко). La altruditan nomon (навязанное имя: trudi – навязывать) li portis kun sama tolero silenta (он носил с таким же молчаливым терпением), kiel la ŝarĝojn de la ĉiutaga vivo (как и бремя повседневной жизни: ŝarĝo – груз, нагрузка).

Unu el la plej simplaj figuroj estis sinjoro Melonkapo. Tiu ĉi nomo, moke donacita al li de liaj kolegoj, iom post iom preskaŭ forgesigis la oficialan. Nur malofte oni memorigis lin, ke antaŭ dudek ses jaroj li estis baptita Kazimiro Georgo Precko. La altruditan nomon li portis kun sama tolero silenta, kiel la ŝarĝojn de la ĉiutaga vivo.