Читаем La Tronpretendantoj полностью

La Tronpretendantoj

La reĝa amiko devas esti reĝe pagata. Ligu la jarlon tiel, kiel mi konsilis, kaj vi estos sekura por ĉiuj tempoj.

HÅKON

(prenas folion de pergameno) Vegard havu la administradon en Hålogalando. (skribante) Jen mi donas al li mian reĝan leteron pri tio. (La episkopo malproksimiĝas.)

SKULE JARLO

(proksimiĝas al la tablo) Kion Vi jen skribas?

HÅKON

(etendas al li la folion) Legu.

SKULE JARLO

(legas kaj rigardas la reĝon pripense) Vegard Veradal? En Hålogalando?

HÅKON

En la norda regiono, kiu estas vakanta.

SKULE JARLO

Ĉu Vi ne memoras, ke ankaŭ Andres Skjaldarband administras tie norde? Tiuj du estas amaraj malamikoj; — Andres Skjaldarband tenas sin al mi —

HÅKON

(ridetas kaj ekstaras) Kaj Vegard al mi. Tial tiuj du paciĝu plej eble frue. De nun ne devas esti iu malakordo inter la viroj de la reĝo kaj tiuj de la jarlo.

EPISKOPO NIKOLAS

Hm, tio ĉi povus baldaŭ iri erarvoje! (proksimiĝas en maltrankvilo)

SKULE JARLO

Vi pensas profunde kaj saĝe, Håkon.

HÅKON

(varme) Skule jarlo, hodiaŭ mi prenis de Vi la regnon, — sed lasu vian filinon dividi ĝin kun mi!

SKULE JARLO

Mian filinon!

MARGRETE

Dio!

HÅKON

Margrete, — ĉu Vi volas esti reĝino?

MARGRETE

(silentas)

HÅKON

(prenas ŝian manon) Respondu al mi.

MARGRETE

(mallaŭte) Mi volonte estu Via edzino.

SKULE JARLO

(kun manpremo) Paco kaj konsento elkore.

HÅKON

Dankon!

IVAR BODDE

(al Dagfinn) Laŭdo al la ĉielo; nun tagiĝas.

DAGFINN BONDE

Mi preskaŭ kredas. Tiel bone mi neniam antaŭe ŝatis la jarlon.

EPISKOPO NIKOLAS

(malantaŭe) Ĉiam surgarde, bona Dagfinn, — ĉiam surgarde.

IVAR BODDE

(al Vegard) Nun Vi estas administranto en Hålogalando; jen estas la reĝa mano por tio. (donas al li la leteron)

VEGARD VERADAL

Mi poste dankos la reĝon por lia graco. (volas foriri)

EPISKOPO NIKOLAS

(haltigas lin) Andres Skjaldarband estas akra ulo; ne lasu Vin subiĝi.

VEGARD VERADAL

Ĝis nun ĝi ne sukcesis por iu. (eliras)

EPISKOPO NIKOLAS

(sekvas ) Estu kiel roko kaj siliko kontraŭ Andres Skjaldasband, — kaj cetere kunprenu mian benon.

IVAR BODDE

(kiu atendis malantaŭ la reĝo kun la pergamenoj en la mano) Jen la leteroj, sinjoro —

HÅKON

Bone; donu ilin al la jarlo.

IVAR BODDE

Al la jarlo? Ĉu Vi ne volas surmeti la sigelon?

HÅKON

Tion la jarlo ja kutime faras; — li havas la sigelon.

IVAR BODDE

(mallaŭte) Jes ĝis nun, — tiom longe kiom li estis Via kuratoro; — sed nun!

HÅKON

Nun kiel antaŭe; — la jarlo havas la sigelon. (malproksimiĝas)

SKULE JARLO

Donu al mi la leterojn, Ivar Bodde. (Iras al la tablo kun ili, elprenas la regnan sigelon, kiun li portas kaŝita en la zono, kaj sigelas dum tio kio sekvas)

EPISKOPO NIKOLAS

(duonlaŭte) Håkon Håkonsson estas reĝo — kaj la jarlo havas la sigelon de la reĝo; — certe aranĝiĝos, aranĝiĝos.

HÅKON

Kion Vi diras, sinjoro episkopo?

EPISKOPO NIKOLAS

Mi diras, Dio kaj Sankto Olaf gardas sian sanktan eklezion. (iras en la reĝan halon)

HÅKON

(proksimiĝas al Margrete

) Saĝa reĝino povas efiki grandajn agojn en la lando; Vin mi kuraĝis sekure elekti, ĉar mi scias ke vi estas saĝa.

MARGRETE

Nur tio!

HÅKON

Kion vi aludas?

MARGRETE

Nenion, nenion, sinjoro.

HÅKON

Kaj Vi ne riproĉas min, kvankam Vi malkaptis belajn dezirojn pro mi?

MARGRETE

Mi ne malkaptis belajn dezirojn pro Vi.

HÅKON

Kaj Vi volas stari proksime al mi, kaj doni al mi bonajn konsilojn?

MARGRETE

Mi volonte volas stari proksime al Vi.

HÅKON

Kaj doni al mi bonajn konsilojn. Dankon pro tio; konsiloj de virinoj utilas al ĉiu viro; kaj de nun mi havas neniun alian ol Vi, — mian patrinon mi devis forsendi —

MARGRETE

Jes, ŝi estis al vi tro kara.

HÅKON

Kaj mi estas reĝo. Adiaŭ, Margrete! Vi ankoraŭ estas tro juna; sed venontan someron nia geedziĝa festo okazos. — kaj de tiu momento mi promesas teni Vin ĉe mi en ĉiu deca fido kaj honoro.

MARGRETE

(ridetas malĝoje) Jes, mi scias ke daŭros longe ĝis Vi sendos min for.

HÅKON

(vigle) Sendi Vin for? Tion mi neniam faros!

MARGRETE

(kun larmoplenaj okuloj) Ne, tion Håkon faros nur pri tiuj, kiuj estas al li tro karaj. (iras al la elireja pordo. Håkon penseme postrigardas ŝin.)

SINJORINO RAGNHILD

(de dekstre) La reĝo kaj la jarlo tiom longe ĉi tie! La timo mortigas min; — Margrete, kion la reĝo diris kaj faris?

MARGRETE

Ho, multe! Laste li nomis administranton kaj reĝinon.

SINJORINO RAGNHILD

Vi, Margrete!

MARGRETE

(ĉirkaŭbrakas la kolon de la patrino) Jes!

SINJORINO RAGNHILD

Vi fariĝos reĝino!

MARGRETE

Nur reĝino; — Sed mi pensas ke mi tamen estas ĝoja pro tio. (Ŝi kaj la patrino kune eliras dekstre.)