Маёнтак Рыбы

ёсьць у мяне былы аднаклясьнік – хлопец з маладосьці старанна дагледжаны, выкшталцоны, манікюр, пэдыкюр, сьвежая фрызура, гарнітур чорны, кашуля белая, гальштук, заколкі на гальштуку, паліто… лякаваныя чаравікі. хлопец, а цяпер ужо малады мужчына, выглядае на першы погляд як пасьпяховы прадпрымальнік, але толькі на першы погляд. прыглядаесься і разумееш: гарнітур з гуму, кашуля з цуму, чаравікі – белвест… а калі ўжо ён пачне з табою гутарыць, не адвяжасься і далучысься да яго фінансавай піраміды, запоўніш анкеты й заплоціш грошы, абы толькі… вось так ён працуе ўжо шмат год, з мозгам, які быў старанна й вельмі акуратна згвалтаваны: вам патрэбна выглядаць багата, і вы будзеце багатымі, прайдзіцеся па крамах і запішыце кошты ўсяго, што вас прываблівае і чым вы хочаце валодаць, пастаўце сабе гэта за мэту й пачніце зьбіраць чальцоў сваёй піраміды, і вы будзеце шчасьлівы і багаты… шмат чаго хлопцу наабяцалі, але ён і па гэты час нейкі нешчасьлівы й небагаты, але сярод мясцовых – знакамітасьць, прабіўся ў горадзе – апранаецца вунь як!

выходныя

выходныя – гэта суцэльнае вар’яцтва. выходныя прыдумалі, каб стамляцца ад адпачынку… у мяне такі лад жыцьця – калі статычных і пэрманэнтных выходных няма, але праз стасункі зь сябрамі я часам адчуваю, што субота і пятніца надыходзяць, як адзін шалёны, вольны ад усялякіх межаў час, які прымушае цябе быць адначасова рахманым, п’яным і бязмозглым. я памятаю, была лагодная пятніца… і цяпер вось я сяджу ў адных майтках на зэдліку на кухні, чакаю каву ў турцы і разумею, што ўжо раніца нядзелі. Гамлет сядзіць у куце і глядзіць на мяне такімі асуджальнымі вачыма, быццам бы я яму на п’яную галаву наабяцаў «карыбаў», а сам прачнуўся і толькі лістом капусным яго ўшанаваў.

ну што ж, я ведаю, жыцьцё ня мусіць мінаць празь мяне, інакш я не пасьпею адчуць яго, але адначасова я ведаю, што ўчора я пажыў, і пра гэта сьведчаць дзясятак фатаздымкаў на мабільным і два відэазапісы на вэб камэры на кампутары. і, што прыкметна, я прачнуўся ў сваёй хаце, і гэтаму факту вельмі рады, і кранула сэрца тое, што я прачнуўся распрануты, а гэта сьведчыць аб тым, што мае сябры пра мяне паклапаціліся, і толькі ўваходныя дзьверы забыліся зачыніць. і на ганку хтосьці з хлопцаў пакінуў колькі порцый ванітаў.

але чаму я так рана сяджу й пішу? таму што я – клясычны алькаголік, які прачынаецца вельмі рана і гатовы ізноў «папраўляць» здароўе, але я гэтага ня буду рабіць, я буду піць каву, сядзець разам з Карнэлем на дажджлівым двары, мокнуць і разважаць пра тое, што было б някепска пачаць рыхтаваць дошкі для новай альтанкі, якую я пастаўлю акурат пад дубам вясною.

пах

няма нічога больш дзіўнага і шматцытатнага для нас, як пахі… напрыклад, у мяне бывае канцэнтравана пахнуць ногі, і гэты пах самому сабе я магу прабачыць, ён не падаецца мне невыносным, але я ненавіджу, калі ў маіх сяброў пахнуць ногі, я іх за гэта гатовы выгнаць з дому адразу!

у мяне была дзяўчына, пах якой мяне раздражняў, яна сама па сабе пахла сумесьсю ваніліну й карыцы, але гэта перамешвалася з потам (і ня трэба мне тут казаць, што дзяўчыны не патнеюць). большасьць маіх прыўкрасных каханак заўсёды былі смачнымі, а вось адна зь іх – не. быў такі выпадак, калі мне вельмі не падабаўся пах похвы, і было аднойчы, калі мая каханка пахла далёёёёка ня кветкамі, але я звычайна такія рэчы трываў, асабліва калі быў у стане ўзбуджэньня, і толькі тая мая сяброўка, зь якою я пражыў паўгады, заўсёды была такою далікатнаю, ласкаваю й чыстаю, але пах ад яе мяне зусім не прывабліваў.

год я жыў зь дзяўчынаю, якая была вегетарыянкаю і мела неверагодна прыгожую форму грудзей – казка… але ў яе заўсёды кепска пахла з роту, пахла страўнікам, мне здаецца, у яе быў гастрыт…

ёсьць пахі сыроў, якія я неверагодна люблю, і ёсьць пах тых жа глядыёлусаў, які я не разумею.

мне вельмі падабаецца пах мэтро ў Менску: сьвежы, электрычны.

пах маіх ног падабаецца майму сабаку, але чаму прырода існуе такім чынам, што мне заўсёды даводзіцца мыць ногі дадаткова ўвечары?

стомленасьць

самая цяжкая стомленасьць надыходзіць ад таго, калі нічога ня робіш. ад самай раніцы я стамляюся да невымоўнага стану. павекі склееныя, галава надзьмутая, як балёнік, у які замест паветра трапіў сьвінец. ногі ватовыя, страўнік не працуе, варушыць ня тое што рукамі, пальцамі немагчыма.