Маёнтак Рыбы

дзіўна, што ў людзей гэта выклікае заўсёды высокую зацікаўленасьць, абмеркаваньне, часта – непаразуменьне, такая дробязь, як шкарпэткі… і толькі мая маці зьмірылася з гэтым, сказаўшы, што розныя шкарпэткі ахоўваюць ад сурокоў.

недарэвалюцыя

адразу скажу: для мяне ніякіх «красных дней календара» і чырвоных рэвалюцый, калі зьнішчылі культуру й інтэлігенцыю, не існуе, я лічу ўсе забабоны вакол чырвоных сьвятаў і камуністычных прозьвішчаў на вуліцах – цяжкай хранічнаю хваробаю грамадзтва. хто б што ні казаў, маўляў, гэта наша гісторыя і гэта таксама мае права існаваць – я адмаўляюся слухаць. немцы не адзначаюць сьвяты фашыстоўскіх часоў, палякі не адзначаюць падзелы Рэчы Паспалітай, мы не сьвяткуем дату ўваходжаньня беларускіх земляў у склад расейскай імпэрыі.

і праз гэта я ненавіджу першы беларускі тэлеканал, бо ён па вечарох прамывае мозг дажынкамі, сьвятамі й навінамі, што Амэрыка на мяжы хаоса і Армагедону. я ненавіджу другі тэлеканал за тое, што кожны вечар ён паказвае толькі старыя фільмы пра вайну альбо савецкія мэлядрамы – мая бабуля гэта разумела й кляла на чым сьвет стаіць. ну сур’ёзна – у дупу «Масква сьлязам ня верыць»! колькі магчыма?! якія там 17 імгненьняў?! а?! імгненьні зацягнуліся ў шэрагі дзесяцігодзьдзяў аднаго й таго ж. і я ненавіджу трэці тэлеканал за тое, што ён штовечар трансьлюе безгустоўныя канцэрты з нагодаў дня міліцыі, дня чыгуначніка, дня шахцёра, дня вдв, дня «дружбы брацкіх народаў».

я б зь вялікай радасьцю працаваў бы ўсе савецкія сьвяты запар, я гатовы ўвогуле працаваць без адпачынкаў, абы толькі ня чуць, ня бачыць і ня ведаць пра існаваньне такой бязглузьдзіцы, як «красны дзень календара»… я зь вялікай радасьцю вып’ю чарку за што заўгодна, вып’ю за геяў, за дзень сабак, адсьвяткую дзень маці і жанчын, абы толькі безь перажыткаў мінулага, на якое вельмі хочацца забыцца.

час

я заўсёды быў упэўнены ў сваіх густах, лічыў, што слухаю файную музыку і чытаю выдатныя кнігі, падсьвядома грэбаваў знаёмымі, якія глядзяць сэрыялы альбо слухаюць поп… прыехала Люба і сказала, што яна ўжо стамілася слухаць кожны дзень рок і гранж, і асабліва яе раздражняюць усе гэтыя гурты, якія я вельмі люблю: Оазіс, Колдплэй, Эдытарз, Плэйсіба… Люба сказала, што прыйшоў час пачаць разнастайваць музыку і старое перамешваць з новым. я вельмі пакрыўдзіўся, бо шчыра лічу, што ёсьць гурты, на якія не ўплывае час. але Люба кажа, што мае густы састарэлі.

як так? як гэта можа быць, што тое, што ты любіш, апынаецца старым? гэта ж як на мяне глядзяць падлеткі тады? а Люба сама ў сваю чаргу прапанавала паслухаць Эмі Ўайнхаўз, якая безь пяці хвілін як датычная да мінулай генэрацыі…

прыемна

добра – гэта калі ў цябе пытаецца пра твой настрой у грамадзкім транспарце незнаёмец, бо ты едзеш і сумна глядзіш у вакно, прадзіраючыся думкамі праз туман.

а яшчэ добра, калі ў цябе не пытаюцца, што з табою, калі табе сумна і ты шукаеш самоты, але вымушаны знаходзіцца сярод людзей.

таксама файна, калі ты бачыш, як бабульцы дапамагаюць перайсьці дарогу.

і зусім ня добра, калі ты бачыш старую, якая каля царквы зьбірае грошы на хлеб.

мне асабіста заўсёды прыемна, калі да мяне зьвяртаюцца праз «калі ласка» і ў дадатак называюць маладым чалавекам.

і мне асабіста зусім не прыемна, калі мне кажуць незнаёмыя дзеці «дзядзя».

я жадаю, каб усім было неверагодна лёгка ўсьміхацца ў мэтро, і нават не абавязкова саступаць месцы ўсім пагалоўна: жанчынам, дзяўчынам, старым і цяжарным, проста хочацца, каб мінакі былі ветлівыя, і ўсё астатняе прыйдзе з добрым настроем. і мне зусім абыякава, калі ў грамадзкім транспарце будуць ехаць эма, панкі альбо гопнікі…

і мне цалкам не цікава, хто і якога колеру будзе і ў якую вопратку апрануты.

прыемна, калі цябепрапускаюць наперад

альбо намагаюцца ня надта моцна на цябе давіць у гадзіну-пік.

выдатна, калі ты стаіш у корку і вельмі хочацца збочыць на суседнюю паласу, якая больш вольная, і іншы кіроўца дае табе магчымасьць «праскачыць», і ты яму ў адказ дзякуеш жоўтымі ліхтарамі «аварыйкі».

таксама выглядае няблага, калі ты на машыне прапускаеш пешаходаў, дакладна спыніўшыся, а не паўзеш як смоўж, чакаючы, калі ўсе пройдуць, – гэта выдае на безкультур’е.

мне вельмі прыемна, калі ў суседнім шапіку прадавачка вітаецца са мною і пытаецца пра справы, памятаючы нават, як завуць майго сабаку…

чаканьне

гэта як быццам ты доўга клеіў мадэль самалёціка і ў цябе засталася адна дэталь да завяршэньня.

гэта калі ты сядзіш перад экранам кампутара і праз сэкунду пачнецца фільм любімага рэжысэра, якi ты чакаў два гады.

гэта калі ты падносіш да вуснаў бутэльку чэскага піва і, яшчэ не адчуўшы смак, чуеш пах.

гэта калі ты бяжыш зь мячом і разумееш, што ня толькі пас быў трапным, але ёсьць усе шанцы забіць вырашальны гол, і яшчэ сэкунда, галкіпер пасьлізнуўся, а наперадзе пустыя брамы… гэта калі ты атрымліваеш доўгачаканы ліст і пачынаеш ірваць капэрту, ведаючы, што ўнутры цябе чакае прыемнасьць.

так я сяджу аголены ўвечары на ложку і чакаю, калі яна выйдзе з ваннага пакою, бо шуму вады больш не чуваць.

ногі