Ноч Цмока

— Ты выбачай. Прыкідвацца з табой не буду… У мяне пасля разводу не было мужчын… — І тут жа прымружылася, у вачах успыхнулі агеньчыкі:

— Забылася, што ўмела! Але і стрымлівацца не буду, як успомню!..

Сённяшняя гвалтоўная смерць маладой жанчыны была другой за час маёй працы ў пракуратуры. Вяртаўся дадому і думаў: як добра, што ёсць Надзея! За кароткі час я зразумеў, як многа яна значыць у маім жыцці. І не толькі як жанчына, а дакладней, зусім не столькі, а больш як сябар, якога паважаеш за яго розум, умение слухаць, патрапляць у размове з табой на адну хвалю, разумець пачуцці і жаданні і не крыўдаваць, калі яны не супадуць з тваімі.

Пабачыў Надзею здалёк — на ёй была яе заўсёдная для работ на агародзе яркая жоўтая майка. Яна палівала грады са шланга: хмурныя дні ішлі адзін за другім без дажджу, вільготнасць часам вісела ў паветры, але зямля сохла. Абапёрся аб агароджу, павітаўся, адзначаючы для сябе: у такі позні час Надзея спецыяльна выйшла паліваць агарод — чакае мяне.

Яна кінула шланг, абцерла рукі аб запэцканыя шорты, падышла.

— Чайнік пастаўлю. Пасядзіш са мной?

Я не проста запрашаў, Надзея не магла не адчуць у маіх словах сапраўдную просьбу.

— Выпіць ты выпіў, а чым закусваў? — строга спытала яна. — Пачакае чайнік. Давай да мяне заходзь, я зварыла суп фасолевы з грыбамі. Заходзь, не мніся, не панясу ж я каструлю да цябе!

Я падпарадкаваўся. У Надзеінай хаце я ўжо быў два разы, то рушыў смела.

Яна не пыталася ні пра што, сядзела насупраць, глядзела, як я еў. Пасля супу паставіла на стол талерку з бульбяным пюрэ і кавалкам смажанай курыцы.

— Я наеўся, — квола засупраціўляўся я.

— Еш! — строга загадала Надзея, і дадала мякчэй: — Ты ж галодны ўвесь дзень…

— Ты, пэўна, чула пра сённяшняе?

— Знаю, расказвалі, — са скрухай уздыхнула Надзея. — Так шкада.

— Ты ведала Насцю Грыцук? — здагадаўся я аб прычыне скрухі.

— Так, — сумна пацвердзіла Надзея. — Ведзьма ведзьму ведаць павінна.

— Ты пра што? — са здзіўленнем зазірнуў я ў Надзеіны вочы.

— Я ж сказала табе: ведзьма ведзьму ведае. Насця — ведзьма, дачка ведзьмака. І я ведзьма, калі верыць былой свякрусе. Бо я чары навяла на яе сына, і той дапіўся да белай пены і сутаргаў…

Надзея памаўчала трошкі, сустрэла мой дапытлівы позірк і дадала:

— У мяне бабка, мама бацькі, казалі, была вядзьмаркай. Вучыла жанок рознаму, каб сваіх мужыкоў утрымліваць, каб сурокі наводзіць на разлучніцу. Вось, бачыш, як я цябе хутка да сябе прыманіла, — усміхнулася сумна, а потым дадала сур’ёзна: — Мы некалі разам у адным кіёску працавалі прадавачкамі. Пасябравалі. Яна мне спадабалася, хоць і была трошкі. дзіўная. Дарэчы, ты не смейся, я дык нічога не ўмею, ва ўсякім разе, не вучылася і мяне не вучылі, але нешта ад бабулькі мне перадалося. Я ў Насці адразу сілу пачула. І яна мяне адразу адчула. Мы трошкі сакрэтнічалі. Бацька яе многаму навучыў.

— Надзюш. Надзюшка, — працягнуў я ўмольна. — Мяне такое не цікавіць, ты ж разумны чалавек. У мяне не нейкія там сурокі — у мяне труп. Рэальны. Мне нецікавыя такія казкі.

— Ды я ведаю, нецікавыя, — не пакрыўдзілася Надзея. — Я толькі папрашу цябе даць мне нумар свайго мабільніка.

Што праўда, мы да гэтай пары не абмяняліся тэлефоннымі нумарамі. Дарэчы, мне было і няблага. Навошта добраахвотна здаваць сябе пад яўны кантроль, каб у любы момант цябе маглі спытаць: ты дзе? з кім? чаму? Але цяпер я не задумваючыся прадыктаваў нумар, Надзея ўвяла лічбы ў тэлефон, патэлефанавала і адключылася.

— Запішаш нумар. Я не буду званіць без патрэбы, не бойся.

— Не баюся.

— А я за цябе баюся, — зазірнула мне ў вочы Надзея.

 — І адкуль страх? — ажно псіхануў я. — Ты — чалавек з вышэйшай адукацыяй, ты ў школе.

— Васіль. Прабач мне. Я цябе толькі папрашу: будзь асцярожным!

— Я заўсёды асцярожны!

— Ну, не крыўдуй, — Надзея ўстала, падышла да мяне, паклала свае далоні мне на галаву, прыціснула да сваіх грудзей, якія пад тонкай тканінай былі цёплымі. — У бабы ж не розум, у бабы сэрца. Вось маё сэрца так радасна трапяталася, як ты сюды засяляўся. А цяпер яно шчыміць. Не крыўдуй. Проста будзь асцярожны.

— Добра, буду.

5.

Наўрад ці сёння хоць адзін звычайны чалавек падазрае, наколькі ён наіўны ў сваіх жаданнях мець асабістае, быццам бы схаванае ад іншых жыццё.