Shakespeare's Sonnets in Latin

Reginae in digitis, cum sedet alta throno,

Sic vitiosa in te virtutes esse videntur

Scilicet, inque bonis obtinuisse locum.

Quot lupus ille agnos potuisset fallere, voltus

Callidus agninos imposuisse sibi;

Tuque oculos hominum quos, o, corrumpere possis

Omnibus istarum viribus usus opum.

Quod mihi tu nolis; illo sociamur amore

Vt pariter curae sit tua fama meae.

XCVII

Qualis hiems illud tempus dum separor a te,

Quo sine nil varius quod iuvet annus habet!

Frigus erat quantum, quam raris ulla diebus

Lumina, quae species nuda Decembris agro!

Inter at aestivum fuit illa absentia tempus,

Tempus et autumnum, faenore dives opum,

Spe tumida tandem lascivi veris onustum,

Vt gravida erepti viscera prole viri.

Spe tamen hac fetus tantummodo postuma proles

Ostensa, ac dubiae poma futura notae;

Te quoniam penes est aestas eiusque voluptas

Omnis, avesque ipsae te sine voce silent.

Sive canunt, adeo vox illaetabilis illis

Vt metuens hiemis palleat omne nemus.

XCVIII

Te sini ver solus degi, dum pulcher Aprilis

Vestitus specie multicolore nitet,

Idque iuventae afflat terris Saturnus ut ipse

Riserit insultans, tam gravis ille deus.

Me nec avis cantu movit, nec gratia multi

Floris, odorve suus cuique, suusve color;

Vernum ego nil versu memini, florumque superbit

Copia nativo non mihi carpta toro.

Lilia qui pallor cepisset non ego miror,

Non ego puniceas purpura quanta rosas;

Dulcis odor speciesve illis, dulcedinis umbra

Capta tuae, o praestans omnibus omne decus;

Sed mihi bruma fuit, cum flore et quoque cavillor

Absentis speciem quod ferat ille tuam.

XCIX

Increpito veris violam fur dulcis, odorem

Vnde nisi ex dominae surripis ore meae?

Haec tibi sublucens tam molli purpura voltu

Heu male virgineo sanguine tincta rubet.

Lilia de furto damnat tua palma, tuumque

Crinem in amaracina suspicor esse coma.

Stat rosa quaeque tremens in spinis, conscia culpae,

Huic pudor erubuit, palluit illa metu.

Tertia rubra albet binos furata colores,

Ac furtis animam iunxerat illa tuam.

Quod sceleris propter media florente iuventa

Illa rosa ultrici peste subesa perit.

Plus etiam vidi florum, nec in omnibus unum

Cui tua non species aut tuus esset odor.

C

O ubi, musa, diu latitas oblita canendi

Illius unde oritur vis tua, siqua, lyrae?

An furis in vili quo carmine? vilia rerum

Illustrans artem dedecorasne tuam?

Musa, redi, o nimium cantus oblita, piosque

Per numeros vanae damna repende morae.

Aurem adeas eius qui te desiderat, unde

Ingenium calamo materiamque trahis.

Surge, remissa, mei frontem scruteris amantis

Numquid ibi antiquae sculpserit hora notae.

Siquid tale vides, excanta protinus omne,

Vt spolia in risum temporis ista cadant.

Famam da citius quam tempore forma teratur,

Falciferique a te praevenietur opus.

CI

Quod sileas una iunctas formamque fidemque,

Tu mihi poenarum quid, vaga musa, dabis?

Atque meo imprimis puero res utraque pendet,

Vnde quidem pendes ipsa, trahisque decus.

Musa refer; nullo, dices, sunt vera colore

Indiga, quippe illis est suus ipse color;

Nec calamis opus est ut formae gratia detur;

Pura sine immixtis optima cuncta placent.

Laude meus quod non egeat tu, musa, silebis?

Non excusari sic taciturna potes;

Vt multum superans auratis ille sepulcris,

Fulgeat in sera posteritate, tuum est.

Musa, tuum praesta; qualem nunc cernimus illum

Te doceo ad longam perpetuare diem.

CII

Rarior indiciis, amor in me robore crevit,

Nec, minor ad speciem, me minus ille regit.

Mercis habes instar quando possessor amoris

Aestimat, ac volgo venditat, eius opes.

Cum novus esset amor vernoque in tempore noster,

Excipiebatur cantibus ille meis;

Sic veniente canit Philomela aestate, diesque

Cum maturuerint voce silebit avis.

Non quod adulta aestas sit eis insuavior horis

Cum noctem fletu mulserat illa suo;

Sed numeris sine lege istis nemus omne gravatum

Sentit, et illecebris dulcia trita carent.

Sic ego nonnunquam, velut illa, silentia servo,

Ne nimius tibi sit noster et ipse canor.

CIII

Heu quam musa ferax est paupertatis, ibique

Qua fuit immensum gloria nacta locum;

Pluris, io, visa est communibus edita verbis

Materies, nullis laudibus aucta meis.

O non argueris tu me, quod nulla canendi

Vis mihi sit; speculum consule, voltus inest;

Voltus inest superans hoc nata in pectore sensa,

Ac versus hebetis causa, mihique rubor.

Sitne nefas igitur quod vis augere canendo

Laedere, praesertim quod fuit ante bonum?

Namque alium spectant finem mea carmina nullum

Quam decora et laudes enumerare tuas;

Pluraque, multo plura, meus quam versus habebit

Concipere, in speculi videris ipse vitro.

CIV

Pulcher, ut in prima cum lumina iunximus hora,

Te mihi non unquam rebor, amice, senem.

Ter bruma aestivos nemorum decussit honores,

Veris in autumnum ter rubuere comae,

Aprilem ter odorum exussit Iunius ignis,

Tot varias anni vidimus isse vices,

Cum memini primum te cernere, et ille virentis

Flos tuus aetatis nunc hodieque viret.

Ah, sed inobservata solet sua gratia formam

Linquere, ut occulto labitur umbra gradu;

Isque color fortasse tuus, dum stare videtur,

Motum habuit, visu decipiorque meo.

Qupd metuens, o vos moneo, venientia saecla,

Flos hominum vestram fluxerat ante diem.

CV