Shakespeare's Sonnets in Latin

Non hominem supra dicar veneratus amicum,

Aut par ille habitus relligione deis,

Assiduis adeam quia cantu ac laudibus unum,

Pectus amans unum, par sibi, semper idem.

Continuo bonus est hodie mihi crasque futurus.

Egregia constans pectoris ille fide;

Ac fidei imprimis celebrandae dedita musa,

Hanc recinens, dispar omne valere iubet,

Assiduum it carmen pietas, bonitasque, fidesquc

Res eadem, varias nomine passa vices;

Et vicibus super his exerceor, amplaque cedit

Materia inventis, una triplexque, meis.

Quaeque suas olim sedes habuere seorsum

Denique in hoc uno tres coiere viro.

CVI

Praeteriti in scriptis quotiens annalibus aevi

Corpora pulchrorum carmine picta lego,

Ac veteres mollit numeros laudata venustas

Virginis occisae, visque decora viri;

Praecipue quando laudantur ut optima formae

Palma, pedes, labrum, lumina, frontis honos;

Tum video expressum priscos voluisse poetas

Quale venustatis tu genus unus habes.

Sic ea laus habuit vere praesagia nostri

Temporis, hoc in te vaticinata decus.

At nisi vidissent divinitus, illa canendi

Ingenium antiquos vix habuisse putem.

Nos, ea cernentes oculis praesentia nostris,

Attoniti aspicimus, sed tenet ora pudor.

CVII

Non mea, non populi timidae praesagia mentis

Rerum venturas vaticinata vices,

Tempus amicitiae poterunt iam ponere nostrae,

Quam modo clausuri carcer et uncus erant.

Luna laborando defecit, et irrita vertunt

Omina terrifici quae cecinere senes.

Anxia iam festis, curae cessere coronis,

Pacis inexhaustos ducit oliva dies.

Nunc viret ambrosiae liquidis sub roribus horae

Noster amor, cedit nunc Libitina mihi;

In tenui hoc versu vivam, dum quamlibet illa

Saevit in elinguis ac sine voce tribus;.

Aeternumque tui monumentum hoc stabit, amice,

Cum tumidis regum molibus aera cadent.

CVIII

Ecquid inest animo scriptis imitabile signis

Quo mea se nondum est testificata fides?

Ecqua notae novitas, aut lectae vocis, amorem

Quo movear, vel quem tu mereare, canet?

Nulla, puer dilecte, at divos more precantum

Sunt eadem nobis quoque canenda die.

Nil sonat antiquum tibi quo coniungar, ut olim

Quando adii primo nomen honore tuum.

Immortalis amor, quod in illo cunque novetur,

Ponderat annorum damna situmque nihil.

Nil senii rugis concedit, at omne vetustum,

Omne sibi antiquum, cedere cogit amor;

Gnarus ibi teneros persaepe virescere sensus

Qua periisse anni, voltus et ipse, ferant.

CIX

Dixeris, o, nunquam me falsum, absentia quanquam

Visa sit ardoris vim minuisse mei;

Non animam citius quam memet linquere possum,

Inque tui septo pectoris illa iacet.

Cara mihi domus ista; ut sim fortasse vagatus,

At redeo, qualis qui pede fecit iter;

Adque diem rediens, ac non mutatus ut ille,

Lympha viae sordes quae luat, ipse fero.

Nunquam, o, credideris, pectus si prava tenerent

Cuncta quot obsidunt sanguinis omne genus,

Flagitio infectum fuit hoc, ut linquere vellet

Te, nihilum propter, te, mea summa boni.

Totus enim mundus prae te, flos optime rerum,

Fit nihili; e cunctis unus es omne mihi.

CX

Hei mihi, sed verum est, huc illuc isse locorum

Me scio, qua variae vestis et oris eram;

Irrisi mea sensa, habui carissima venum

Cuncta, cupidinibus lusus, ut ante, novis.

Pura fides oculis est a me censa malignis;

Hoc tamen affirmo, per quod ubique deûm est,

Dum fluito, pietas antiqua renascitur imo

Corde, tuamque probant cetera falsa fidem.

His posui finem; cape iam sine fine futura:

Non iterum cote hac est acuendus amor.

Eius non iterum renovo tentamina, nostras

Inter amicitias qui Iovis instar habet.

Optime post illum, tu me dignare benigne

Accipere, inque tuum condere pectus amans.

CXI

O potius pro me Fortunae corripe nomen,

Quae dea delictis praesidet una meis;

Illa mihi ad vitam tantum nonnulla pararat

Publica, par morum nascitur unde genus.

Hinc macula aspersum nomen, naturaque rebus

Victa, velut fuco tingitur usa manus.

Omnia quae volvens tu me miserare, voveque

Hoc mihi, ut incipiam pectus habere novum.

Aeger ero patiens, et aceti pocula quot sunt

Ebibero si sit tanta repressa lues.

Nil ego triste habeam, vel poenam poena priorem

Si geminet, domitum perdomitura malum.

Me miserare igitur, sat enim, carissime, firmo

Esse salutiferum si miseratus eris.

CXII

Omne mihi explesti, dum me miseraris amasque,

Sculpserat in frontem quod mala fama notae.

Laudet enim culpetve alius, quid noscere curem,

Prava coloraris tu modo, recta probes.

Es mihi tu mundus, quid rectum quidve probrosum,

Me decet a labris quaerere, care, tuis;

Vivit nemo mihi, nullique ego, ferrea sensa

Qui queat haec in fas flectere, sive nefas.

Do barathro vocum curas aliunde crepantum

Quodlibet, austero sive favente sono;

His habeo occlusos, frigens ut vipera, sensus;

Quem tuear fastum qua ratione, vide:

Consiliis tu sic nostris cognatus, amice,

Efficis ut reliquos mortua corda putem.

CXIII

En oculus, simulac te liqui, sola tuetur

Praeterita, et regimen deserit omne viae.

Parte puto caecum, nam visus sicubi iusti

Fert speciem, visu conficit inde nihil.

Tradit enim menti formae nihil ille receptae,

Sit volucris, sit flos, sitve figura viri;

E rapide oblatis aliquid mens prendere nescit,

Quaeque oculus prendit vix ea firma tenet.