Сцюдзёны вырай

Я нагадваў сабе чароўнага прынца, які прайшоў праз цяжкія выпрабаванні, забіў качку, выцягнуў з яе яйка, з яйка дастаў іголку, праз агонь і дрыгву прыскакаў да каралеўны і вось, выратаваўшы яе, зразумеў, ну, не ведаю… Што каралеўна насамрэч — хлопчык. Ці што каралеўна сядзіць на печы ў хаце, з якой пачалася вандроўка. Вядома ж, гэтай гісторыі бракавала напружанасці, жудасці ды прыгажосці, загадкавасці ды патаемнага святла: Аста была спакойнай, упэўненай у сабе, сытай коткай, найвялікшай праблемай якой з’яўляўся посуд, з якога яна піла шампанскае ў ложку. Аднак тут усё было проста і дасціпна, а, галоўнае, можна было пачынаць адразу, на хадзе, без звышчалавечых высілкаў па выманні адной душы і ўкладанні ў цела душы іншай, прывязанай да страчаных каранёў.

Паразважаўшы, можна было знайсці пэўныя паралелі ды паўторы, якія збольшага пацвярджалі наяўнасць шаблону, па якім кляпаўся мой лёс: дзяўчына з імем Наста навучыла мяне беларускай мове, дзяўчына з імем Аста прасіла дапамагчы ёй з мовай ангельскай. Зваротнасць, узаемаадлюстраванасць сітуацыі была відавочнай. Мне дапамаглі знайсці родную мову, цяпер патрабавалася дапамагчы авалодаць той мовай, якая некалі з’яўлялася роднай для мяне. Але дзіўней за ўсё было тое, што ўсе мае тыктанічныя зрухі, усё гэтае раставанне леднікоў ды замена мамантаў Купалам, ператварыліся ў пыл менш, чым за дзве гадзіны. Ці гэта не мой недарэчны лёс?

Аста тымчасам пачала разважаць, калі мы пабачымся ў наступны раз, і гэтая тэма мяне збянтэжыла: як «пабачымся»? Куды яна пойдзе? Навошта? Яна супакойвала: «гэта не важна!». Ёй трэба («I needed») зараз ісці, куды? «Не важна» — «not matter», «not important»! Гэты момант — калі яна апраналася, а я спрабаваў перашкодзіць ёй, прытуліць да сябе, пакласці, ахінуць, а вочы заўважалі, што яна адварочваецца спінай, а спіна ў яе мае (як высветлілася маім таршэрам) персікавы колер, што яна адварочваецца, каб апрануць на грудкі станік, што яна закрываецца ад мяне, бо жаданне схлынула і засталася сарамлівасць (ці тое было какецтва?), дык вось, гэты момант, калі я туліўся да яе, спрабаваў казаць нешта шэптам, з адценнем крыўды, бо ўжо было так адзін раз, што я адпусціў, даў пайсці і шкадаваў колькі год пасля… Момант, калі яна, у адказ на мае шэпты, пералічала назвы дзён тыдня («Цьюздзі, Венздзі, Фрайдзі — сустрэнемся ў Фрайдзі, бо да гэтага я буду занятая па вечарах!») — дык вось, гэтая сцэна — бадай што адзінае, вартае згадкі ў тэксце, усё астатняе толькі ўступ.

Гэта было дзвюма фартэпіяннымі санатамі, сыгранымі адначасова — яе лёгкае «скерца» з хуценькім высвятленнем ды ўдакладненнем планаў на вечар «Фрайдзі», і маё напоўненае болем «андантэ» — якое было ім толькі таму, што яна цяпер грала сваё бесчалавечае «скерца». Нават не дзве розныя санаты, а дзве часткі адной, бо матыў быў збольшага падобным (матыў развітання — у яе на тры дні пасля сексу, у мяне — назаўсёды пасля першага «ка» кахання), рознымі выяўляліся тэмп і настрой: так, гэта была адна саната, часткі якой склеіліся, заступілі адна на адну. Я яшчэ хапаўся за яе руку і цягнуў аглядаць жытло, бо ў мяне ж усё тут: у мяне нават два туалетныя пакоі (паўторам стамбульскага вопыту падавалася: калі мы не развітаемся зараз, калі дачакаемся світанку побач, усё назаўсёды будзе добра).