Адваротны бок люстра

– Ты бачыла, якія ў яго валасы? Густыя, шаўкавістыя. А колеру якога прыгожага – цёмна-каштанавага. І навошта хлопцу такія валасы? Мне б гэтакія, як мае ён! – разважала Ануся, заплятаючы нанач дзве танюткія жаўтаватыя коскі.

– Ой, а ён калі іх назад адкідвае, у мяне аж каленцы падкошваюцца, – сказала Зося.

Бася прыгадала, як Міхал нецярплівым рухам рукі адкідвае пасмы з ілба, і адчула, што ў яе самой унутры ўсё пачынае млець.

– А якія ў яго вейкі! Ты паглядзі на мае – гэта ж не вейкі, а нейкі здзек, – паскардзілася Зося.

– А ў хлопцаў заўсёды вейкі доўгія і пухнатыя.

– Ну, не ведаю, у яго яны нейкія асаблівыя. І нават на кончыках загінаюцца! Ну проста неверагодна! Ніколі такіх веек, як у яго, не бачыла.

– А які высокі!

– Высокі – так, а галоўнае, плячысты! Як на яго зірнеш, дык ён худзенькі, танюткі ўвесь – асабліва, калі поясам перацягнецца, – а плечы шырачэзныя.

– Так, складу яму не пазычаць.

Ануся і Зося летуценна ўздыхнулі, а Бася з галавой накрылася коўдрай і ўсміхнулася ў падушку.

– А вочы… Ён як зірне сінімі вачыма, дык адразу дух і захапляе.

– Ага, толькі вочы ў яго не сінія, а шэрыя.

– Хіба? – здзівілася Зося. – Мне заўсёды здавалася, што яны ў яго як валошкі.

«А па-мойму, яны ўвогуле бірузовыя, – падумала Бася. – Нехта з нас, пэўна, дальтонік».

– А ўсмешка…

Паненкі зноў заўздыхалі. А Бася ўявіла сабе, як Міхал усміхаецца сваёй дураслівай хлапечай усмешкай, і ўнутры ў яе ўсё аж затрапяталася. «І гэта ўсё маё», – нясціпла падумалася ёй. Дзяўчынцы было так прыемна, нібы хвалілі не Міхала, а яе саму.

– Але ты толькі падумай, Зося, які ён да ўсяго гэтага сціплы! Іншы хлопец ужо даўным-даўно пачаў бы фанабэрыцца, а ён, наадварот, ніколі не выстаўляецца!

– А яшчэ ён і адважны, і смелы, і добры, і… – Зося запнулася на імгненне, падбіраючы эпітэт, які б найбольш пасаваў Міхалу. – І высакародны!

– Вось гэта сапраўды. А ў сядле як трымаецца – бы ўліты!

– Ды яму наогул цаны няма. Такі хлопец, такі хлопец… Вось было б такіх больш!

– Зося, а ці ты памятаеш, як мы з табой у калідоры яго падпільноўвалі?

– Ага! А Міхал ішоў насустрач, але нас не ўбачыў, і, калі мы з табой гучна павіталіся, ён яшчэ так увесь пачырванеў!

Паненкі весела захіхікалі. А Бася, не вытрымаўшы, адкінула коўдру і сказала:

– А вам дык вось няма чаго больш рабіць, як у калідорах з засады выскокваць і хлопцаў пужаць!

– Баська! Дык ты не спіш! – усклікнулі сяброўкі і разрагаталіся. – А мы думалі, што ты заснула. Але мы ж нічога благога не казалі, праўда? Усё-такі табе жудасна пашанцавала. Згадзіся, Міхал у цябе такі рыцар, такі прыгажун!

– Ну і толку з гэтага? – фыркнула Кшыся. – Самае галоўнае, каб пан знатны быў і багаты.

– Так, і пажадана, як мага больш стары і страшны, – з’едліва прабурчала Бася. – У кагосьці ёсць сярод знаёмых лядашчы пачварны карлік, які трымае свой род ад самога Гедыміна і валодае каласальным багаццем? Хутчэй за ўсё, гэта Кшысьчын кавалер.

Ануся і Зося зайшліся ад смеху, а Крысціна пакрыўджана надзьмулася.

– Чаму адразу лядашчы і пачварны? Зусім ён не лядашчы, а яшчэ малады. І нават вельмі сімпатычны.

– Але карлік… – не ўтрымалася Бася.

– Ніякі ён не карлік! – абурылася Крысціна. – Табе б толькі нагаворваць на яго! Ён высокі!

– Дзіўна… Не можа быць! – тэатральна сказала дзяўчынка. Паненкі зноў зарагаталі, а потым Зося спытала:

– Крысціна, ну распавядзі пра свайго кавалера! Што ты ўсё таямніцы ад нас трымаеш. Скажы хаця, як яго клічуць! А то нават на балі не было, каб паглядзець.

– А я й не збіраюся ўсё вам распавядаць.

– Ну Крысціна!!!

– Нічога не распавяду.

– Вось шкодная, – прабурчала Зося.

Калі Кшыся адвярнулася, схіліўшыся над куфрам, Бася скрывіла морду і паказала ёй язык. Паненкі фыркнулі, а Ануся раптам сказала:

– А мы зараз самі даведаемся, хто ў Кшысі кавалер!

– Як вы пра гэта даведаецеся? – Крысціна ўзняла галаву.

– Будзем цябе катаваць! – рагатнула Бася. Кшыся спадылба зірнула на яе.

– Ды не! Бася, што з табой такое здарылася? Мы варажыць будзьма! – сказала Ануся. – Свечка ёсць, вада ёсць. Вось толькі столік трэба на сярэдзіну пакоя выцягнуць.

Дзяўчаты перасунулі столік, паставілі на яго таз і налілі туды са збана вады.

– Я калі жыла ў нашым маёнтку, мы абавязкова варажылі на Каляды. Бабуля заўжды распавядала, што трэба рабіць, мы доўга рыхтаваліся, толькі варожаць жа позна ноччу, а я была маленькая і часта раней часу засынала, – сказала Ануся. – Вось зараз у ваду будзе крапаць воск ад свечкі і складацца ў малюнак, а вы кажыце, хто што бачыць. Пачакайце… Кшыся, загадай імя свайго кавалера, варожым жа на яго.

Крысціна закаціла вочы, робячы выгляд, што загадвае імя, а Бася падумала: «Ну і што? А калі я таксама загадаю, што тады будзе? Міхал?!» Ануся схіліла свечку над тазам, і ў яго паволі пачаў крапаць воск.

– Кшыся, а табе хіба нецікава? – спытала Зося, якая стаяла побач з ложкам, дзе сядзела паненка.

– Ой, усё гэта глупства! – адказала яна, але тым не менш падышла да століка.

– Ну, хтосьці штосьці бачыць?

– Я нічога не бачу. Проста кроплі воска і ўсё, – прамовіла Зося. Кшыся толькі фыркнула.

– А ты, Бася? – зноў спытала Ануся.