Адваротны бок люстра

Дзяўчынка вырашыла падыграць сяброўкам і таямнічым шэптам пачала казаць:

– Я бачу… Гэта сонца… Не, гэта галава. Галава маладога мужчыны…

– А адкуль ты ведаеш, што ён малады? – пацікавілася Зося.

– Ну… Таму што ён малады. Гэта ж відавочна, – Бася непрыкметна падміргнула сяброўцы і зірнула ў бок Крысціны, якая пільна ўглядалася ў васковыя выявы.

– А далей што? – нецярпліва спытала паненка.

– Далей? – перапытала яе Бася і, зноў зірнуўшы ў таз, самлела: на вадзе выразна вымалёўвалася постаць чалавека. – Я бачу постаць.

– Чыю?

– Напэўна, гэтага ж мужчыны, – адказала Бася, працягваючы назіраць за фігуркай.

– А які ён?

– Тонкі і зграбны… Ён… – у таз упала чарговая кропля воску, – вядзе пад аброць каня.

– А конь яму навошта?

– Дурненькая, конь – добры знак. Напэўна, жаніх багаты! – патлумачыла Ануся. – Ну, а далей?

Бася так пільна стала ўглядацца ў знакі, што ў яе пачалі балець і слязіцца вочы. Ёй ужо здавалася, што яна бачыць, як рухаецца фігурка чалавека з канём. Сяброўкі, таксама намагаючыся штосьці разгледзець, пачалі нахіляць галовы так, што іх валасы ледзь не краналіся вадзяной роўнядзі. Басінай шчацэ рабілася нязносна горача ад полымя свечкі, якая знаходзілася амаль у міліметры ад яе.

– Ён некуды накіроўваецца!

Фігурка сапраўды імкліва перасоўвалася па вадзе, нібы баялася кудысьці спазніцца.

– Выхоплівае меч!

Паненкі, затаіўшы дыханне, ужо зусім шчыльна схіліліся над вадой, паапускаўшы ў яе кончыкі валасоў. На імгненне чалавечак спыніўся, замёр. І раптам у таз палілося нешта густое і цёмна-чырвонае.

– Кроў!!! – закрычала Бася. – Кроў!!!

Полымя свечкі нечакана згасла, і дзяўчаты з крыкам кінуліся хто куды. Бася выявіла, што, моцна абняўшыся з Анусяй, сядзіць на чыімсьці ложку і адчайна дрыжыць. У пакоі чуліся жудасны лямант і енк. Ніхто не мог вымавіць ані слова, у пакоі нічога не было бачна, і толькі жахлівыя крыкі рабіліся ўсё гучнейшыя і больш працяглыя. Бася адчувала, як цяжка дыхае Ануся.

– Гэта нячысцікі! – прашаптала паненка і задрыжала яшчэ мацней.

У гэтае ж імгненне дзверы ў пакой адчыніліся, і ўсе дзяўчаты зноў спалохана закрычалі нічым не горш за нячысцікаў, што захапілі пакой.

– Ціха! – прагучаў гнеўны голас, і сяброўкі ўбачылі адну з прыдворных паннаў са свечкай у руцэ.

Усе крыкі адразу ж сціхлі. Толькі каля аддаленай сценкі пачулася няяснае хныканне. Панна асвятліла пакой і ўбачыла Басю з Анусяй, якія ўчапіліся адна ў адну і адчайна трэсліся. Кшыся забілася ў самы кут ложка.

– Што гэта такое? – абурана ўсклікнула кабета. – Як гэта разумець? Вы перабудзілі ўвесь дом! Што тут увогуле робіцца? Усе ўжо даўным-даўно адпачываюць, а вы крычыце на ўсё горла і нікому не даяце спаць. Бедная пані княгіня перапалохалася з-за вашых крыкаў. Ці не сорамна вам так трымаць сябе?!

Паненкі спалохана пераглянуліся.

– А дзе Зося? – нясмела спытала Кшыся.

– Яе нячысцікі забралі!!! – зноў залямантавала Ануся. – Зосенька! Як жа так? Ну за што нам гэта?

Тут панна асвятліла астатнюю частку пакоя і ўбачыла ногі, якія тырчалі з Кшысінага куфра.

– Гэта яшчэ што такое? – канчаткова абурылася яна.

З куфра пачулася нейкае мармытанне, а дзяўчаты толькі ціхенька захныкалі. Панна рашучым крокам падышла да куфра і дапамагла Зосі выбрацца з яго.

– Зоська! – закрычала Ануся і кінулася да сяброўкі з абдымкамі. Тым часам панна абышла столік з тазам і, зазірнуўшы ў яго, сказала:

– А, дык вы, значыцца, варажылі, нягодніцы. Лепш у царкву лішні раз пайшлі б, чым займацца такімі глупствамі. Абавязкова паскарджуся на вас пані княгіні! Зараз жа кладзіцеся спаць, і каб больш ніякага тлуму!

Кабета запаліла запасную свечку, якая стаяла на падаконніку, і пайшла з пакоя, зачыніўшы за сабою дзверы.

– Зоська, як жа я за цябе перапалохалася! – Ануся не пускала ад сябе сяброўку. – Як жа ты ў куфры апынулася?

– Калі свечка патухла, я назад адскочыла і павалілася туды. У Кшысі ж куфар адчынены быў.

– Ніколі больш варажыць не будзьма! Дурная гэта справа, – сказала Ануся.

Паненкі памалу разышліся кожная да свайго ложка. Бася ўсё яшчэ дрыжала пад коўдрай, думаючы пра выявы, якія ўбачыла. «Навошта я толькі на Міхала загадала?! – упікала яна сябе. – Дурная, дурная, дурная!» Раптам паненкі пачулі, як Крысціна, уткнуўшыся ў падушку, аб чымсьці горка плача. Ануся і Зося саскочылі з ложкаў і кінуліся яе суцяшаць. У Басі нават не было сіл узняцца.

– Кшысенька, што здарылася?

– Стась! Мой Стась! – рыдала паненка. – Бася кроў наваражыла, што ж зараз будзе? Бедны мой Стась!

«Які ж Стась, калі я на Міхала варажыла! – з прыкрасцю меркавала Бася. – Сапраўды, што з ім зараз будзе?» Дзяўчынка ўсё думала і думала пра юнака, з яе вачэй бесперастанку струменіліся слёзы. Сціснуўшы ў кулак краёчак адсырэлай падушкі, Бася лаяла сябе за глупства да самай раніцы, пакуль не заснула.