Адваротны бок люстра

Прачнуўшыся на другі дзень, яна ўбачыла, што свечка, якую дзяўчаты пакінулі валяцца на падлозе насамрэч была каляровай, і кроў, якая ўзялася з ніадкуль, была тым жа воскам, проста на свечцы пачаўся новы віток іншага колеру. «Вось дурніца! – падумалася Басі. – Ну трэ было ж так здураваць…» У дзяўчынкі адлягло ад сэрца, і яна паказала свечку Кшысі, якая таксама ўсю ноч не магла заплюшчыць вачэй. Спачатку паненка і ўвогуле не жадала размаўляць з Басяй, але, падумаўшы, даравала ёй.

Княгіня Альжбэта адправілася ў каралеўскі замак зноў наведаць сваю братавую, таму паненкі былі цэлы дзень вольныя, а ў Міхала не было варты, і яны з Басяй вырашылі схавацца ад усіх у нішы каля вітражнага акна. Быў ясны сонечны дзень. Яны сядзелі на прыступцы каля акенца і задаволена жмурыліся, ляніва балбочучы. Іх твары былі пафарбаваныя святлом ад каляровых шкельцаў.

– Уяўляеш, мы ўчора ноччу варажылі – так жудасна было! – распавядала Міхалу Бася.

– О, я чуў, – зарагатаў ён. – Я нават падумаў, што надыходзяць ворагі, і хацеў ужо будзіць жаўнераў.

– Да нас прыйшла панна Аліцыя. Яна, бадай што, будзе больш суворая за ўсіх тваіх жаўнераў разам узятых!

– Так, гэта праўда… Дык што вы там наваражылі?

– Гэта ўсё, вядома, лухта, – пачала Бася. – Разумееш, мы ўвогуле варажылі на Кшысінага кавалера, але я загадала тваё імя. Там чалавечак вымалёўваўся, ну, юнак, а свечка была каляровая, і паліўся чырвоны воск. Я так спужалася – вырашыла, што гэта кроў. Усе закрычалі… Я так хвалявалася, нават усю ноч не спала.

– І што гэта значыць? – спытаў Міхал.

– Ды нічога не значыць! Усяго толькі воск іншага колеру. Я думаю, гэта нічога. Але ты ўсё роўна будзь больш асцярожны, добра?

– Дык вы ж на Крысцінінага кавалера варажылі.

– Ну, гэта яны ўсе, а я – на цябе. Таму ты асцярожней, добра?

– Добра, – кіўнуў Міхал, яшчэ не дарэшты разумеючы. – А чаго ты на мяне варажыла?

Бася трохі сумелася і паружавела:

– Ну… Цікава проста. На каго мне яшчэ варажыць?

Юнак адхіліўся спінаю да сценкі і, прыкрыўшы вочы, з-пад веек назіраў за Басяй, задаволена ўсміхаючыся.

– Міхалачак, а ты ведаеш, што паненкі толькі пра цябе і гутараць?

– Праўда? І што яны кажуць?

– Шмат чаго… Вось, напрыклад, як яны цябе пужалі ў калідорах.

– Калі? – Міхал здзіўлена расплюшчыў вочы.

– Адкуль жа я ведаю? Я разам з імі засады не раблю!

– Нешта я не памятаю, каб яны мяне пужалі. Я, шчыра кажучы, на іх і ўвагі не звяртаю.

– Ну-ну, як жа, – фыркнула Бася, узгадваючы ўсе правіннасці юнака.

– Што? Я сур’ёзна! Што мне твае паненкі?

– Ты хочаш сказаць, што ты да іх цалкам абыякавы?

– Зразумела!

– Да ўсіх?

– Ну, так.

– Ой, няўжо няма ніводнай паненкі, якая б табе падабалася? – хітра спытала Бася.

– Мабыць, і ёсць, – юнак нахмурыўся і пачырванеў.

– І хто яна? – дзяўчынка скрыжавала на грудзях рукі.

– Ай, Баська, адчапіся ад мяне! – усклікнуў Міхал і ўтаропіўся ў столь.

Бася засапла і сцяла вусны.

– Ты што надзьмулася? – спытаў яе Міхал.

– Нічога, – холадна адказала яна.

– Паглядзі, у цябе павук на сукні!

– Дзе? – спужалася Бася і, убачыўшы маленечкага павучка, які поўз па самым краёчку крысся, жаласна захныкала: – Міхал, убяры яго, я баюся!

Юнак, пасмейваючыся, скінуў павучка з Басінай сукні і сказаў:

– Ніколі не думаў, што ты баішся такой лухты!

– Так, баюся, але гэта не значыць, што трэба з мяне смяяцца, – пакрыўджана прабурчала дзяўчынка.

– Ды годзе табе, – прымірэнча сказаў Міхал і аддана зірнуў на яе.

Бася прыгледзелася да яго вачэй, якія з-за вітражных шкельцаў зрабіліся рознакаляровымі, і прамовіла:

– Слухай, Міхал, я ўсё ніяк не магу зразумець, якога ж колеру твае вочы.

– Якога-якога? Здаецца, блакітнага.

– Не-е-е. – Дзяўчынка стала на калені і ўзяла твар юнака ў далоні. – Пачакай, не круціся! – загадала яна і павярнула яго твар да празрыстых шкельцаў. – Яны ў цябе бірузовыя і яркія. А калі ты злуешся, яны робяцца сталёвага колеру. А так яны як мора. Прыгожа!

Міхал пачаў адчайна пунсавець, а Бася, адчуўшы, як пад яе далонямі гараць яго шчокі, сумелася і адсела ад юнака. Апусціўшы вочы, яна старанна прынялася разгладжваць складкі сукні. Сонца ярка свяціла з акна, і Бася, грэючыся ў промнях, сказала:

– Так добра, нібы вакацыі! А ты любіў зімнія вакацыі, калі вучыўся?

– А ў мяне ніколі не было вакацый.

– Як? – здзівілася дзяўчынка.

– Ну, увогуле, калі я вучыўся ва ўніверсітэце, у нас былі выхадныя і святы, але саміх вакацый не было. Часам на святы да мяне прыязджаў бацька, і мы з ім цэлыя дні праводзілі разам. Шпацыравалі па горадзе, смачна елі – у самім жа ўніверсітэце харчавалі кепска, ва ўсялякім выпадку, мне не падабалася. Здорава было, калі ён прыязджаў. Але потым ён памёр, і ўжо ні пра якія вакацыі не магло быць гаворкі. Трэ было ісці на службу, – Міхал абапёрся падбародкам на кулак і стаў засяроджана разглядаць вітражы.