Адваротны бок люстра

– Мне вядома, што адна з вашых набліжаных удзельнічала ў змове супраць Яе Мосці пані каралевы Барбары, – пачула Бася знаёмы кплівы голас.

– У якой змове? Пра што вы кажаце?

– Ужо дасканала вядома, што на каралеву Барбару былі наведзеныя злыя чары. І гэта зрабіў нехта з вашай світы.

– А мне вядома, што каралева з самага дзяцінства даволі часта хварэла, таму я ўпэўненая ў тым, што гэта толькі чарговая хвароба, ад якой яна хутка ачуняе.

– Чаму ж тады каралева адчувае такія неверагодныя пакуты, што ніводны лекар не можа знайсці сродак для іх аблягчэння?

Княгіня Альжбэта нічога не адказала.

– Я ведаю, што гэта вашыя людзі, – паўтарыў голас.

– Ды як вы смееце ўзводзіць паклёп на маіх людзей? Як вы ўвогуле адважыліся прыйсці ў гэты дом?

– Гэта не паклёп. Я дакладна ведаю, што адна з вашых паненак неаднойчы непаважліва казала пра Яе Мосць і прадказвала яе хуткую смерць.

– Палова Кракава непаважліва кажа пра каралеву. А іншая палова прадказвае яе хуткую смерць, – парыравала княгіня. – Як я памятаю, «яснавяльможны пан» таксама раней быў лютым ворагам каралевы Барбары. З якой жа гэта нагоды ён раптам пачаў так адчайна бараніць гонар Яе Мосці?

– Мы зараз кажам не пра мяне, – дзёрзка адказаў голас. – Я прашу пані княгіню вярнуцца да першапачатковай тэмы нашае размовы.

– Што вам трэба?

– Адна з вашых паненак абвінавачваецца ў навядзенні чараў на каралеву Барбару!

– Што вы ходзіце кругом і навокал? Мабыць, скажаце нарэшце, каго вы падазраеце?

– Я кажу пра новую паненку ў вашай свіце. Барбара, здаецца. Толькі падумайце, якая іронія – вядзьмарку клічуць гэтак жа, як і яе няшчасную ахвяру, нашую каралеву.

Бася жахнулася: яе абвінавачваюць у вядзьмарстве! Дзяўчынка ўчапілася ў парцьеру і ўся ператварылася ў слых.

– Адкуль жа пан мае такія сведчанні? – пасля кароткай паўзы спытала княгіня Альжбэта.

– Паверце, я маю надзейныя крыніцы, – адказалі ёй. – Я патрабую, каб мне зараз жа выдалі вядзьмарку!

– Вы патрабуеце? Мне здаецца, вы забываецеся, з кім размаўляеце! – фанабэрліва прамовіла кабета.

На імгненне ў зале павісла цішыня.

– Ані, – госць княгіні ўжо пачынаў трымаць сябе абуральна.

– Ды што вы сабе дазваляеце?! – усклікнула княгіня. – Хто дае вам права абвінавачваць? Дзе дакумент? Я жадаю ведаць, ад імя якой асобы вы выступаеце!

– Пакуль я дзейнічаю неафіцыйна. Я прыйшоў як сябра.

– Вы сябе цешыце – наўрад ці вы можаце дазволіць сабе раскошу быць сябрам гэтага дома. Але сцеражыцеся: ворагам тут не даруюць і не забываюцца на іх, – з пагрозай у голасе прамовіла княгіня.

– Мне няма чаго і каго баяцца. Я набліжаны да каралевы Боны і магу дазволіць сабе шмат. Я патрабую, каб…

Але ён не паспеў скончыць. Княгіня гнеўна закрычала:

– Вон!!! Вон з майго дома, ці я загадаю слугам выкінуць вас адсюль!!!

Бася пачула крокі і ўціснулася ў сцяну. З залы, гучна грукнуўшы дзвярыма, выйшаў з перакошаным ад гневу тварам Годыеўскі і накіраваўся да лесвіцы. Бася спалохана праводзіла яго поглядам, адчуваючы, як па спіне прабег халадок. Не раздумваючы, яна кінулася ў залу і ўбачыла, як знясіленая княгіня сядзіць у крэсле, прыкрыўшы вочы рукой. Заўважыўшы дзяўчынку, яна спытала:

– Ты сустрэла яго?

Дзяўчынка падбегла да княгіні і кінулася перад ёю на калені.

– Ваша Мосць, даруйце! Даруйце, я не хацела, я выпадкова пачула вашую размову. Я не падслухоўвала, праўда! Прашу вас, не гневайцеся на мяне, Ваша Мосць! Прабачце мне!

Жанчына пагладзіла Басю па галаве.

– Бедная мая дзяўчынка. Што ж нам зараз з табой рабіць? Бася паглядзела на яе вачыма, поўнымі слёз.

– Табе зараз трэба як мага хутчэй паехаць з горада. Калі Годыеўскі публічна прад’явіць абвінавачванні і пачнецца працэс, цябе загубяць!

– Але я ж не вядзьмарка! – прашаптала дзяўчынка.

– Гэта я ведаю, што ты не вядзьмарка. А тым, хто будзе судзіць цябе, гэта няважна. Калі пайшлі чуткі пра тое, што каралеву зачаравалі, то зараз пачнуць хапаць усіх. Я думаю, што нават калі б мяне нехта пажадаў абвінаваціць у вядзьмарстве супраць Барбары, майму мужу каштавала б шмат намаганняў, каб апраўдаць і вызваліць мяне. А ўратаваць цябе будзе вельмі складана. Я не магу адказваць за тваю бяспеку. Таму трэба як мага хутчэй пакінуць Кракаў, – княгіня цяжка ўздыхнула. – Няўжо нехта шпіёніць у маім доме? Калі б Годыеўскі так дакладна не ўказаў на цябе і не сказаў пра твае прадказанні, я б не паверыла ў сур’ёзнасць яго абвінавачванняў і лёгка магла б аспрэчыць іх. Але ён з такой упэўненасцю казаў пра гэта, нібы яму нехта ўвесь час распавядаў, што ў нас робіцца. Хто ж гэта можа быць? Ніхто са слуг не мог пачуць нашую з табой размову. Дый мае панны таксама… Няўжо нехта з іх мог паведамляць пра ўсё Годыеўскаму? Я не магу паверыць! Ты ўпэўненая, што больш нікому нічога не казала пра каралеву?

Бася пакруціла галавой. Яна нават уявіць не магла, хто мог аказацца такім здраднікам. Хто так не любіць яе? І за што?

– На жаль, зараз не той час, калі можна ўслых казаць усё, што думаеш, – сумна прамовіла кабета. – Падумай добра, мабыць, нехта мог нешта пачуць?