Белая муха, забойца мужчын

«Гэта ня мае сэнсу», — сказаў я з дакорам, кінуў недапалак ва ўнітаз і выйшаў. За дзьвярыма нікога не было. Ні Аленькага Цьвяточка, ні Нямоны Лізы, ні Джэка Патрашыцеля, ні Царонг, ні самой Босай. Справа ад мяне былі дзьверы ў пакой, дзе мучыліся ў палоне мае браты. Зьлева цямнелі сходы. Пайсьці туды, зьнікнуць у лябірынце пераходаў і анфілядаў, згубіцца сярод нішаў і пакручастых лесьвіц. Паспрабаваць адшукаць выхад, знайсьці зброю, якая вісіць на сьценах шматлікіх заляў, гатовая пагражаць, сячы, калоць або проста надаваць упэўненасьць у сабе. Тут было ціха і холадна, і не чуваць ніводнага гуку, апрача шолаху ветру, што блукаў дзесьці ў шчылінах між камянёў.

Я пастаяў крыху, узіраючыся ў змрочныя сходы, а потым адчыніў дзьверы ў наш вялікі пакой і шчыльна зачыніў іх за сабою.

«Ну как там обстановка? — ускінуў галаву адстаўнік. — Долго ты как-то».

«Кто на посту? — спытаў муж ціхмянай жанчыны. — Та, страшная? Цветочек, блядзь, Аленький?»

«Яна. І ня толькі, — сказаў я. — Іх больш, чым мы думаем».

8. The Madwoman in the Attic

Ня ведаю: магчыма, у маім твары ёсьць нешта такое, што прымушае людзей і жанчын, а таксама сабакаў, катоў і грамадзян пажылога ўзросту ставіцца да мяне з даверам. Можа, рэч у падбародзьдзі — мяккім, акруглым, зусім не арыйскім. А можа, у голасе — падуладная яму актава не ўключае ў сябе тыя тры ноты, на якія прынята пасылаць іншых, калі яны лезуць не ў свае справы…

Так ці інакш, надвячоркам мяне паклікалі з мужчынскага кута нашай залітай сонцам турмы.

«Эй, ты, не знаю, как звать… — павярнуўся да мяне муж ціхмянай жанчыны. Яны там ужо даўно нягучна перагаворваліся, пазіраючы ў мой бок, гэтыя палонныя Босай ведзьмы, прыніжаныя, злосныя і галодныя. — Иди сюда, харэ там философа из себя строить, дело есть».

Я падышоў. У жаночым куце, які апанавала вязкае, соннае здранцьвеньне, заварушыліся, натапырыўшы вушы.

«Мы. Здесь. Подумали, — важка, як каўбасу парэзаўшы, прамовіў адстаўнік, гледзячы мне проста ў вочы. — Оценили обстановку. И решили».

«Решили послать тебя для переговоров, — таропка сказаў бляндынчык. — Кстати, давай знакомиться. Я Тимур».

Я назваў сваё імя. Высьветлілася, што чалавека ў акулярах завуць Паўлюком, чалавека са значком — Рыгорам. Муж ціхмянай жанчыны насіў гордае мяно Віталік, а адстаўнік быў, прасьці госпадзе, Міхаілам Юр’евічам.

«Вось і пазнаёміліся, — сказаў з усьмешкай Паўлюк. — Трэба было б узяць чарку за знаёмства, але ж хіба калі вырвемся жывыя, сходзім у адно месца ў Менску, там гаспадар мой знаёмы. Беларускамоўным, дарэчы, зьніжка!»

«Не пизди, — перапыніў яго Міхаіл Юр’евіч. Відавочна, ён лічыў, што інакш чым такім чынам размаўляць у такой сытуацыі нельга: мат загартоўвае мужчыну. — Не знал, не гадал, что придется с фашистами и немцами вместе выбираться из передряги. Но хрен с ним, потом разберемся. Пойдешь к главарям, узнаешь, что к чему, — строга сказаў ён, паклаўшы мне на плячо сваю сінюю валасатую руку. — По дороге смотри в оба, запоминай, постарайся найти хоть какую-то зацепку. И главное — тяни время. Узнай, чего они хотят и в чем их слабое место».

«Чего хотят женщины…» — расьцягваючы словы, правуркатаў Цімур.

«Ясна, чаго, — зь нянавісьцю прамармытаў Паўлюк. — Феміністкі херавы. Хочуць нас са сьвету зжыць. Каб з усіх мужыкоў зрабіць підараў, а з баб — лесьбіянак. Не, не за такую Беларусь мы змагаліся. Беларусь абыдзецца без жыдоў, камуністаў і підараў».

«Феминизм — это вывих головного мозга, — сказаў Цімур. — Но можно вправить упомянутое место назад, если, конечно, пациент небезнадежен. А бывают и такие случаи…»

«Тут дело политическое, — абсёк разгаворчыкі Міхаіл Юр’евіч і павярнуўся да мяне, упіўшыся ў вочы сваімі яснымі расейскімі зрэнкамі. — Давай, сынок. Верим в тебя».

Ён перахрысьціў мяне ўсімі сваімі татуіроўкамі і гучна паклікаў варту: «Эй, гестапо, поговорить надо!»

І вось ужо Аленькі Цьвяточак, паціснуўшы плячыма, перадала мяне Джэку Патрашыцелю, тая правяла па калідорах некуды наверх — як высьветлілася, у вежу — і здала на рукі санлівай Царонг. Чамусьці яны зусім не зьдзівіліся, калі я, запінаючыся, сказаў, што дэлегаваны для перамоваў з Босай — верагодна, жанчына ў белай, занадта белай сукенцы чакала, што давядзецца рана ці позна патлумачыць закладнікам, картамі ў якой гульні іх зрабілі.

Урэшце я апынуўся ў невялікім памяшканьні на самым версе правай замкавай вежы. З вузкага акна было выдатна відаць усю мясцовасьць: на самым даляглядзе лес, у які, як жанчына ў траву па малой патрэбе, садзілася мажное, усё ў блёстках і залатых валасах, сонца. Бліжэй да ўзгорку, на якім знаходзіўся замак, хвалямі разьліваліся лугі. Вілася рудым хвастом дарога, падмятаючы пад сябе рэшткі гэтага доўгага і зусім неверагоднага дня — лапамі ў лес, пысаю ў нябёсы ласкава ступала па зямлі ліса беларускага лета.

А зьверху на замак насоўвалася хмара — ня тая, пасьляабедная, бяскрыўдная і бесстароньняя, а ў сто разоў большая і чарнейшая. Быццам яе паклікалі сюды падступныя дробныя аблокі, якіх ужо нідзе не было відаць.