Губернскі дэтэктыў. Справа аб крывавых дукатах

Позірк яна адвяла, але не таму што сумелася, а каб нарэшце вызначыцца: што ж там з пярсцёнкам? А і не было ніякага пярсцёнка. Раптам і птушкі загаласілі цудоўную песеньку ды цёплы пакуль ветрык пяшчотна зашаптаўся з амаль зялёным яшчэ лісцем. Ну, тады і пра шчасце, бадай што, можна далей паразважаць, праўда, гэтую нітку яна толькі што перарэзала, то добра, прыдумае зараз штосьці цалкам бяскрыўднае.

– Тэдзі так напужаў мяне. Дзе вы яго знайшлі?

– Нават не ведаю, ці варта казаць, дзе менавіта мы з ім сустрэліся, усё ж гэта нельга назваць сустрэчай двух джэнтльменаў.

Ёй усё ж больш падабалася, каб выказваліся прасцей – ці не больш у гэтым шчырасці? Падгорскі, ледзь прыкметна ўсміхаючыся, патлумачыў:

– Вашага гадаванца, madame, вабяць гнойныя кучы – прашу выбачэння за дакладнасць гэную. Я скіраваў якраз да стайні, каб даведацца, ці не прывялі назад майго каня, і тут напярэймы мне рушыў ваш свавольнік. Ледзь паспеў схапіць яго перад тым, як магло здарыцца непапраўнае.

– Тэдзі, што за манеры! – дакорліва працягнула Яўгенія Канстанцінаўна. – Дзякую, Андрэй Вікенцьевіч, нават не ўяўляю, што б мы рабілі ў адваротным выпадку.

Цяпер мог бы ўзяць размову ў свае рукі, дык не: моўчкі стаіць ды ў адкрытую разглядае яе, толькі б не заўважыў гузак!

– Мы сёння мусім з’язджаць, татухна вас папярэдзіў? – спытала яна, каб толькі нешта сказаць.

– Так, напэўна, вам трэба збірацца. Давайце я вас правяду, – прапанаваў ён.

Панна Пракшына пагадзілася ды рушыла разам з Падгорскім, павярнуўшыся да яго так, каб ён мог падчас кароткага шпацыру любавацца яе профілем з непараненага боку.

– Насамрэч Тэдзі звычайна не давярае чужым. Здаецца, яна гэта ўжо казала. Альбо не? Трэба неадкладна знайсці якую іншую тэму, а то Падгорскі вырашыць, што ад яе размоў аддае дзіцячым пакоем.

– Чужым? – перапытаў Андрэй Вікенцьевіч і спыніўся, састроіўшы занадта томны позірк.

Яна разгубілася: куды гэта ён хіліць? Няўжо зараз? Так бывае, усяго праз некалькі дзён знаёмства? Ды якіх дзён, нават поўных сутак не набярэцца!

– Што гэта ў вас? Яўгенія… – вядома ж ён заўважыў, што прыкрывала фрызура панны Пракшыной, ды працягнуў руку, кранаючыся яе валасоў.

Які ж ён дзёрзкі, назваў яе адным імем, ды не якойнебудзь пошлай Жэняй, як усе, не, правуркатаў поўнае. Напэўна, аблічча яе набыло ўжо не проста здаровы румянец, які Падгорскі ўчора так ухваляў, а хутчэй адценне, блізкае да маладога l’aubergine[63]. Небяспечныя (а мабыць, і не?) рысіныя вочы набліжаліся, панна Пракшына заміргала часта ды зусім перастала дыхаць, потым сама не заўважыла, як моцна зажмурылася, недзе пачуліся галасы, падбароддзе нешта казытала… Хвіліначку, што такое? Яна расплюшчыла вочы, цалавацца да яе, закінуўшы назад кудлатую галаву, цягнуўся Тэдзі, нават у шчаку паспеў лізнуць. А Падгорскі дык увогуле глядзеў з-пад рукі ў іншы бок: да іх з двума коньмі набліжаўся, відаць, каваль. Якая мілата.

– …Гляджу: конь які гожанькі, дык вырашыў – сам, сам прывяду, пакажу пану, як цяпер усё добранька, – мужык, напэўна, хацеў спадабацца Падгорскаму і разлічваў на добрую ўзнагароду. – У мяне і свой адметны ўзор маецца, не проста падкоўка, суцэльнае хараство!

Ён узяў зграбную нагу рудога ды ўжо дэманстраваў сваю дбайную працу: падкова і сапраўды была амаль вытанчаная ды меліся на ёй маленечкія зорачкі. Яўгенія Канстанцінаўна ледзь зноўку не задыхнулася:

– А другі конь – гэта наш? З маёнтка?

– Так, стаяў у мяне ўжо пяты дзень. Падкаваць я падкаваў яго, працу зрабіў, дык што ж, яшчэ і карміць яго павінен? Аб чым толькі думае ваш фурман?

Цяпер інжынер амаль вызвалены. Яна развіталася з Падгорскім і заспяшалася знайсці татухну, якому адразу ж паведаміла пра меркаваную прыладу забойства. Канстанцін Мікалаевіч кінуўся да каваля ды агледзеў падкову.

– Сапраўды, для Штэйна рэч занадта грубая, але гэта ўсяго толькі гаворыць маё добрае стаўленне да яго, – сказаў татухна.

– Але ж ён даў табе слова, – Яўгеніі Канстанцінаўне было шкада назіраць, як турбуецца пан Пракшын.

– Так, але ж гэта не значыць, што ён зусім не мае дачынення да ўсіх здарэнняў. Пакуль мы проста не разумеем сувязяў. Дый той падковы нідзе няма…

– Не смею больш злоўжываць вашай ласкай, – да іх падышоў Андрэй Вікенцьевіч.

– Ну што вы! – добразычліва ўсміхнуўся яму татухна. – Завітвайце да нас у Менску.

– Так, магчыма, мы яшчэ сустрэнемся, – ветліва пакланіўся той ды, зухавата заскочыўшы на каня, дакрануўся да свайго topper[64], пасля чаго знік за брамай.

Магчыма? І гэта ўсё? Яўгенія Канстанцінаўна засмуткавала, як, здаецца, ніколі яшчэ не смуткавала раней. Агідны тып! Сапсаваў ёй усю асалоду ад новага доказу. Усю дарогу назад яна маркотна глядзела ў акно. Запісваць нічога не хацелася, нават пра падкову. Калі ж яны прыехалі дамоў ды іх сустрэлі матухна і бабуля, свой расповед пра мінулыя дні татухна пачаў чамусьці не з апісання злачынства, а з новага знаёмства ў цягніку па дарозе да маёнтка. Канстанцін Мікалаевіч пералічыў усе годнасці маладога man of business, сярод якіх найгалоўнейшай была відавочная сімпатыя да Джынні.