Яўгенія Канстанцінаўна падышла пацалаваць татухну і шапнула, каб не пачуў павятовы спраўнік:
– Спытай фурмана. Я не веру, што яна магла падмануць.
Татухна коратка кіўнуў ды сказаў ёй:
– Не спяшайся давяраць незнаёмцам,
Сёння яна якраз так і зрабіла. І заракалася ж, не проста так ён адразу ёй не спадабаўся… У паўзмрочным калідоры Яўгенія Канстанцінаўна знянацку наляцела на кагосьці, хто тут жа бесцырымонна прыціснуў яе да сябе.
– Здаецца, тут дастаткова месца, каб разысціся, – паспеўшы спужацца, яна выдала Падгорскаму першую грубасць, якая прыйшла ёй да галавы.
– Прашу выбачэння, васпані. Не заўважыў вас у цемры, – роўным тонам адказаў ён і пайшоў.
Раздзел VI
«Пакрыўдзіўся!» – у роспачы паўтарала ў думках панна Пракшына, не знаходзячы сіл для таго, каб прымусіць сябе не вяртацца да інцыдэнта ў калідоры ды не разыгрываць у ролях кароткі дыялог ужо не менш за другую сотню разоў. Праўда, у кожнай новай версіі рэплікі былі ўсё драматычнейшыя (асабліва ейныя) ды часам уяўленне прыводзіла да цалкам іншай развязкі. А таму Яўгенія Канстанцінаўна вагалася між тым, каб увогуле забараніць сабе думаць пра Падгорскага, і тым, каб аддацца маладушным шкадаванням, што ў рэальнасці такога не адбылося і наяўна не адбудзецца больш ніколі, бо яна назаўсёды адштурхнула яго сваімі недарэчнымі словамі.
Хаця з іншага боку, навошта было пераймацца? Хапаць выкшталцоных дзявіц у цемры – справа ніяк не высакародная, зусім распярэзаліся гэтыя «новыя людзі»! Вось Той самы ніколі б такога не ўчыніў, дый пры чым тут зараз гэты выдуманы ідэал – не мае ён ніякіх агульных рыс з Падгорскім. Зрэшты, ніхто іншы і з тых, каго яна ведала, не паводзіўся гэтак жа, як Андрэй Вікенцьевіч. Мо гэта яе і непакоіла? Аднак усё роўна, Яўгенія Канстанцінаўна слушна яму адказала: не абразіла, не выцяла, увогуле не зрабіла нічога па-за межамі этыкету дый гонар ва ўласных вачах не страціла. Яна дазволіла сабе яшчэ колькі разоў уявіць іхняе сутыкненне, а таксама прыгадала і ўсе астатнія сённяшнія казусы ды дадумалася да таго, што, вядома ж, заўтра Падгорскі напіша ёй ліст з прызнаннем – менавіта так вырашалі свае зносіны галоўныя героі ў найлепшых кнігах. Але тут жа яна зразумела, што такі, як ён, нізавошта не будзе займацца падобнай бязглуздзіцай, да таго ж і падставы пісаць не было: яе выслоўе мела толькі літаральны сэнс. Цікава, а цалавацца з ім таксама было б ласкотна?
Божа, ну пра што такое яна думае! Панна Пракшына ўзнялася з пасцелі ды вырашыла зрабіць, няхай і ноч, некалькі
У гэтай сувязі прыгадала яна і тое, што так і не разгледзела, ці не красуецца на безыменным пальцы Падгорскага пярсцёнак. А мо яго там і няма, таму і не пабачыла Яўгенія Канстанцінаўна звяно з гіменэевага ланцугу? Знясіленая разважаннямі, яна кінулася на ложак – у галаве нешта балюча аддалося. Зноўку забуркатаў pies, панна Пракшына прытуліла яго да сябе ды, занурыўшыся ў мяккую поўсць, гаротна ўздыхнула: усё было не так.
Калі бліжэй да раніцы нарэшце давялося заснуць, панне Пракшыной мроілася, што яна ўжо і сама падпільноўвае Падгорскага, каб усё ж падгледзець, ці не заручоны. Але як бы яна ні хавалася ў калідоры альбо на верандзе, з-за рога ды з кожнага акенца высоўвалася варожая пульхная ручка ды паказвала Яўгеніі Канстанцінаўне нягжэчны кукіш. Дзявіца нашая прачыналася ў халодным поце ды намагалася спыніць навалу гэную, пераварочваючыся на іншы бок, аднак эпілогам яе ўрыўкавых сноў стаўся павятовы спраўнік, які кружыўся ў самавітым танцы, апрануўшы матухнаву зялёную сукню і раскідваючы вакол сябе дукаты…
Панна Пракшына сядзела перад люстэркам ды намагалася начасаць валасы, каб не было бачна пачырванелай пухліны. Мо ўсё ж такі ўвогуле не з’яўляцца да сняданку, азвацца хворай? Не, спішуць на якое-небудзь жаночае занемаганне, татухна пачне турбавацца, як жа ім ехаць, ды атрымаецца зусім прыкра. Трэба ісці насустрач свайму лёсу, якія б выпрабаванні ён ні рыхтаваў. Але ж у сталоўні Яўгенію Канстанцінаўну чакала расчараванне: Падгорскага там не было. Усе яе
– Я паразмаўляў з фурманам. Толькі ніякай карысці з гэтага не атрымалася, – паведаміў татухна. – Жаліўся, прасіўся, каб я не праганяў яго, а потым лаяў нейкіх прайдзісветаў, якія быццам бы апаілі яго. Абяцаў, што больш такога не ўчыніць, вёрз напаўп’яную лухту. Фу, свіння!
– Але супраць яго ёсць сведчанні! – запярэчыла панна Пракшына.