Маёнтак Рыбы

і нешта мне падказвае, што калі яны разам ехалі, то мой прадзед любіў жартаваць, што едуць яны, баявыя, як «войска польска»…

вязаньне

у чорным-чорным горадзе, у самым чорным раёне, у самым чорным доме, у самай чорнай кватэры жыве чорны чалавек. чорны чалавек кожны дзень выходзіць на чорную вуліцу, калі чорная ноч ахінае сваімі чорнымі крыламі і без таго чорныя дамы. і шукае чорны чалавек ахвяру. і знаходзіць чорны чалавек ахвяру. і робіць сваю чорную справу, і забівае ахвяру, і прыносіць дадому і кладзе ў чорную ванну. і расчляняе чалавек ахвяру. і выцягвае зь мерцьвяка ўсе вэны й артэрыі. выцягвае ён кожную вэну па чарзе, пачынаючы ад самых буйных і тоўстых і сканчаючы самымі танюткімі. і зьбірае чорны чалавек зь цела ахвяры ўсе артэрыі і вэны і вяжа… вяжа сабе доўгі чырвоны-чырвоны шалік. і вяжа чорны чалавек мяккі вільготны чырвоны шалік.

карнэль

у мяне зьявіўся сабака – самы сапраўдны супэрсабака, сабака-супэргерой. ён зьявіўся зусім нядаўна, некалькі разоў палохаў мяне, калі я сядзеў вечарам на вуліцы, аднойчы наважыўся падысьці вельмі блізка да майго вогнішча. сабака вялікі, напалохаць здольны, нават калі будзе ў намордніку й на ланцугу. я, вядома, ня проста напружваўся, калі ён зьяўляўся, я апантана шукаў магчымасьці зьбегчы. але вось ён ужо трэці дзень як прыйшоў і жыве, ласкавы, цёплы, пухнаты. якая парода – я ня ведаю дакладна, здаецца, ён аўчар, але колер у яго месцамі ідзе плямамі. можа быць, яго бацькі былі аўчар і пітбуль, ня ведаю, ён мне любым падабаецца, бо раней тут жыла Жучка, сапраўдная клясычная скандальная дварняга, пакуль яе машына ня зьбіла. пасьля Жучкі не было ахвоты заводзіць сабаку, але сабака сам прыйшоў да мяне. я даў яму імя Карнэль, вочы ў яго вельмі разумныя і лёс дзіўны, няхай будзе, як і паэта-драматург, апошнія гады жыць адасоблена, але ня так бедна.

і тут пытаньне: чаму Карнэль – супэрсабака? таму што ён учора пазнаёміўся з Гамлетам і адразу выратаваў яго ад пагібелі, бо часам каля маёнтка зьяўляецца дзікая котка, я яе падкормліваю, бо мне выгодна, калі зьяўляецца гэтая жывёлка, адразу кагосьці з грызуноў насьцігае сьмерць. гэтым разам котка вырашыла паганяць Гамлета, але нічога не атрымалася, бо Карнэль толькі аднойчы раскрыў сваю пашчу, як пачалася сапраўдная бойка. параненыя ўсе, але больш за ўсіх дасталася котцы: тая, зьбягаўшы, валачыла заднюю нагу.

што тут скажаш, Карнэль, вядома, герой, але пасьля такога я яго таксама баюся, бо на свае вочы бачыў, што калі б пашча клацнула бліжэй да цела коткі, дык напалам і разьдзялілася б.

Карнэль – мой пёс, і, спадзяюся, будзе цяпер заўсёды побач.

сідр

калі я быў малы, мой бацька зь дзедам напіўся самагонкі, закусваючы адным яблыкам, памятаю, бацька ня здольны быў падняцца, ляжаў пад плотам, ванітаваў сабе на плячо. дзед трымаўся лепей, на карачках, матляў галавою і мычаў, што самагон зварыўся выдатны.

мяне ўразіла тое, зь якой злосьцю маці праклінала адзін яблык, і пазьней шакавала, што, адышоўшы ад пахмельля, бацька таксама скардзіўся на яблык. я на той час ненавідзеў яблыкі, празь якія мой бацька выглядаў як апошні парсюк, а маці плакала.

што ён, гэты яблык, ня мог дапамагчы майму бацьку?

яблык – першародны грэх, і гэта відавочна. усё астатняе ня мае ніякага значэньня.

я таксама грэшны, бо ўжо які год гатую сідр. выціскаю сок зь яблыкаў, чакаю браджэньня соку разам з канцэнтраванаю салодкаю вадою, спыняю браджэньне, дадаю крыху гарэлкі.

я не наблізіўся да бацькі, ня стаў спакушацца на яблык пад самагон, я не валяюся амаль бяз сэрцабіцьця пад платамі, я не ванітую на сваё цела, але часам бывае, гляджу ў будучыню, а потым зваротна паварочваю галаву, пераглядаючы некаторыя свае дні і дзеяньні, і прывід, цень майго бацькі, стаіць недзе побач. я вельмі баюся стаць такім, як ён, – бездапаможным у сваіх прыхільнасьцях, чалавекам бяз прынцыпаў, чалавекам без уласьцівасьцяў.

нос